Πριν από κάμποσες εβδομάδες, μέσα από τούτη εδώ τη διαδικτυακή γωνιά, είχαμε σπεύσει να αναγορεύσουμε διά στόματος Δημοσθένη Χριστόπουλου το Away ως την πιο πολυαναμενόμενη σειρά αυτής της παράξενης χρονιάς.
Ειδικά για τα φετινά πολύ πεσμένα στάνταρ του Netflix, το εγχείρημα με το Away έμοιαζε να είναι απ΄αυτά που είτε θα φέρουν εκτόξευση είτε θα σβήσει η μηχανή με το που ανάψει. Και δεν χρησιμοποιούμε τυχαία αυτές τις εκφράσεις, αφού το Away καταπιάνεται με ένα ελπιδοφόρο, θαρραλέο και ριψοκίνδυνο όσο δεν πάει ταξίδι στον Άρη.
Μια αποστολή για την ακρίβεια της οποίας ηγείται η NASA, αλλά αποτελεί προϊόν συνεργασίας με τις διαστημικές υπηρεσίες της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσίας και της Βρετανίας.
Η Χίλαρι Σουάνκ υποδύεται την αστροναύτη Έμμα Γκριν (λέτε η κόρη του Ρος και της Ρέιτσελ να ακολούθησε τα επιστημονικά χνάρια του μπαμπά της; Εξάλλου η πρώτη της λέξη ήταν το γκλίμπα) και καθοδηγεί μια πενταμελή ομάδα στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή προς τον Άρη.
Μέσα σε δέκα επεισόδια το Away καταφέρνει να χύνει διαρκώς μια καρδάρα με γάλα που το ίδιο φροντίζει να γεμίσει σε συγκεκριμένες σκηνές και με κάποιο τρόπο να ξενερώνει τον θεατή.
Γιατί, ενώ από τη μία έχει σκηνές με κλιμάκωση και με στοιχεία που πάνε πακέτο με το διάστημα, θυμίζοντας σε περιπτώσεις ακόμα και το Gravity, επιλέγει να μην δώσει τον αναγκαία μεγάλο χώρο σε αυτά. Αντιθέτως, στα 50λεπτα επεισόδια της πρώτης σεζόν φροντίζει να χαραμίσει πολλά λεπτά στην ανθρώπινη επαφή των μελών με τις οικογένειες που άφησαν πίσω και ορισμένες φορές εστιάζει στη ζωή όσων έμειναν πίσω, θέτοντας εκτός κάδρου τους πρωταγωνιστές.
Σε μια άλλη συνθήκη, αν το έργο ήταν για παράδειγμα ένα κοινωνικό δράμα ή κάτι άλλο εκτός από science fiction, τότε μπορεί αυτό να μην ενοχλούσε ή να ήταν απαραίτητο. Εδώ όμως μιλάμε για sci-fi, μιλάμε για ταξίδι στον Άρη κι αυτό δημιουργεί προδιάθεση στο κοινό, προσελκύει για την ακρίβεια ένα κοινό που θέλει να δει πλοκή που εξελίσσεται στο διαστημόπλοιο και στο διάστημα.
Θα πει κάποιος «και τι προτείνετε δηλαδή να κάνει η σειρά;» και είναι σωστό το ερώτημα. Αρχικά, θα ήταν παράλογο και ίσως τεχνικά αρκετά δύσκολο και κοστοβόρο να έχουμε 25-30 λεπτά σε κάθε επεισόδιο όπου συντελείται κάτι στο μυθοπλαστικό χάος. Αυτομάτως έρχεται το συμπέρασμα ότι τα επεισόδια έγιναν μεγάλα χωρίς να υπάρχει κάτι τόσο πολύ ουσιαστικό που να δικαιολογεί τόσο χρόνο. Αν ήταν για παράδειγμα 30-35 λεπτά, η δυσαναλογία δεν θα ήταν τόσο χτυπητή στο μάτι.
Για να το πούμε χοντρικά και με αριθμούς, αν σε 30-35 λεπτά ο χρόνος ήταν ίσα μοιρασμένος, τότε θα άλλαζε και η αίσθηση που αφήνει τελικά το Away. Γιατί όντως οι σκηνές στο outter space είναι καλά φτιαγμένες, έχει υπάρξει έρευνα και συνεργασία με ειδικούς όπως ο αστροναύτης και καθηγητής Μάικ Μασιμίνο, δεν έχει αφεθεί στην τύχη.
Είναι όλο το υπόλοιπο που καθιστά πιο άτονες αυτές τις σκηνές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σεκάνς στο δεύτερο επεισόδιο με τον περίπατο στο κενό από την Έμμα και τον Μίσα, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο για ακόμα πιο εντυπωσιακές και συνταρακτικές σκηνές. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει παρά άλλες 2 φορές στα επόμενα 8 επεισόδια.
Οι προσδοκίες δεν συναντούν την πραγματικότητα και υπάρχουν ολόκληρα επεισόδια με ελάχιστη αγωνία. Δεν είναι παράλογο να ζητάμε αγωνία, για ταξίδι στον Άρη μιλάμε άλλωστε. Τουλάχιστον, το σενάριο φροντίζει να δώσει ένα παραπάνω ενδιαφέρον στις σχέσεις μεταξύ των μελών στο διαστημόπλοιο και να τις διαβαθμίσει εκκινώντας από μια ανάφλεξη που θα μπορούσε να τους τινάξει και την αντίδραση της Γκριν που δεν ενέπνευσε εμπιστοσύνη στους αυστηρούς κριτές που είναι μαζί της στο πλήρωμα.
Είναι όλα τα παραπάνω στοιχεία που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τον όρο «πολυαναμενόμενη»; Όχι. Είναι στοιχεία που αιτιολογούν το 5.9 που έχει η σειρά στο IMDB; Πάλι όχι. Άκρως άδικη βαθμολογία για μια σειρά που πήρε άμεσα έγκριση για δεύτερη σεζόν.
Η αλήθεια βρίσκεται κι εδώ κάπου στη μέση, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως το Away στέκεται αντάξια στην κεντρική του ιδέα.