Ο προηγούμενος ρόλος της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ που θυμούνται όλοι, είναι φυσικά στο Three Billboards Outside Ebing Missouri που της έφερε και το Όσκαρ.
Τρία χρόνια μετά η Φράνσις έχει σε απόσταση καθαρής βολής ακόμα ένα Όσκαρ και εν γένει πολλά από τα βραβεία που θα απονεμηθούν στους επόμενους μήνες.
Αν το Φεστιβάλ της Βενετίας είναι προπομπός για την πορεία μιας ταινίας, τότε το Nomadland θα κατακτήσει πολλές ακόμα κορυφές, πέραν του Χρυσού Λέοντα που πήρε στη Βενετία ως Καλύτερη Ταινία του Φεστιβάλ.
Η Κινέζα Κλόε Ζάο, που μας χάρισε το υπέροχο Songs My Brother Taught Me και το The Rider και σκηνοθετεί το The Eternals της Marvel, έβαλε στο επίκεντρο του φακού της την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, την τοποθέτησε σε τοπία όπου ζουν αληθινοί νομάδες, την έβαλε να περιπλανηθεί και το αποτέλεσμα είναι μια indie ταινία που έχει όλη την αύρα του Three Billboards, αλλά την προοπτική για να εισχωρήσει πιο έντονα στο μυαλό του θεατή.
Το Nomadland παρουσιάζεται σαν ένα τρίτο μέρος των άλλων δύο ταινιών της Ζάο που αναφέραμε, κάτι σαν ένα κλείσιμο μιας αφήγησης της για την αμερικανική δύση μέσα από τα δικά της μάτια.
Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Φερν, μια γυναίκα 60 ετών που απολύεται από τη δουλειά της και μη μπορώντας να βρει κάτι άλλο να κάνει σε αυτή την ηλικία, παίρνει το αμάξι της και ταξιδεύει από την Πόλη των Φαντασμάτων της Νεβάδα σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, ερχόμενη σε επαφή με μια κάστα ανθρώπων που φαίνεται να είναι εκτός θέασης της κοινωνίας.
Άνθρωποι νομάδες που κινούνται μέσα στα τροχόσπιτα τους, ζουν σε πάρκα και συναναστρέφονται με ανθρώπους που επίσης δεν έχουν καμία ρίζα να τοποθετήσουν και να τους συνδέσει με έναν τόπο.
Το ιδιαίτερο σε αυτό το road story είναι η μηδενική προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης ή απόκρυψης των μη ωραίων στιγμών. Η ΜακΝτόρμαντ ουρεί στην άκρη του δρόμου, κάνει την ανάγκη της σε έναν κουβά και όλα τα αυτά τα κάνει στ΄αλήθεια, αποδεικνύοντας το πόσο τρομερή ηθοποιός είναι, αλλά και δίνοντας έναν απόλυτα ντοκιμαντερίστικο τόνο στην ταινία.
Καθώς το Nomadland θα κυκλοφορήσει προς τα Χριστούγεννα στις αίθουσες, αναμένουμε με μεγάλη αγωνία να δούμε μια ταινία που σαφώς δεν είναι φαντεζί, δεν προδιαθέτει, δεν βρέθηκε στα must watch στην αρχή της χρονιάς, μα φαίνεται πως θα μας υπενθυμίσει ότι κάποιες φορές είναι απόλαυση να βλέπεις το τανγκό μεταξύ ενός ηθοποιού και του σκηνοθέτη δίχως έξωθεν παρεμβολές.