Ασπαζόμενοι την θεωρία περί κυκλικού χρόνου, περί deja vu και ότι πολύ συχνά ζούμε καταστάσεις που η βάση τους μας είναι γνωστή από το παρελθόν, μπορούμε να πούμε πως αυτό που συμβαίνει με το Raised by Wolves είναι γνώριμο.
Αν υπάρχει μια παραλληλία να του «προσεδαφίσουμε», αυτή είναι το συναίσθημα που νιώσαμε στα πρώτα κιόλας επεισόδια του Westworld. Το Westworld ήταν μια σειρά που θα μπορούσε να αφήσει εποχή, καθώς βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού που είναι το σημείο ανάμεσα στο σπουδαίο και το υπερβολικά πολύπλοκο.
Με την δεύτερη σεζόν του έκανε αυτό το βήμα προς τα εμπρός και κάπου χάθηκε η σύνδεση, αλλά και πάλι, δε μπορεί κανείς να μην βάλει αυτή τη σειρά στις κορυφαίες των τελευταίων 10 ετών.
Κάτι αντίστοιχο νομίζουμε πως θα συμβεί και με το Raised by Wolves, το οποίο ενδεχομένως έχει το πλεονέκτημα πως βρίσκεται ένα τσικ πιο πίσω από την λεπτή ισορροπία που αναφέρθηκε πιο πάνω, επομένως έχει ένα περιθώριο για να εξελιχθεί και να πιάσει το τέλειο, να βρεθεί στην στρατόσφαιρα των σειρών.
Φτάνοντας σε αυτή την πέμπτη παράγραφο συνειδητοποιώ πως έχει χρησιμοποιήσει δύο μεταφορικές εκφράσεις διαστημικής ορολογίας και δεν έγινε άσκοπα, αφού το Raised by Wolves μας μεταφέρει χρονικά σε ένα μέλλον όπου ο ανθρώπινος πολιτισμός επί Γης έχει καταστραφεί και υπάρχουν περιπλανώμενες ομάδες ανθρώπων σε διαστημικά σκάφη.
Σε αυτό το μέλλον επίσης διαφαίνεται πως έχει υπάρξει μια κόντρα ανάμεσα στους ανθρώπους, που έχουν την ανάγκη να πιστέψουν στην ύπαρξη του θείου, και στα ανθρωποειδή που δημιούργησαν οι άνθρωποι για να τους εξυπηρετούν, αλλά φαίνεται πως χειραφετήθηκαν και ταξίδεψαν στον Kepler 22b, έναν πλανήτη που στην πραγματικότητα οι επιστήμονες έχουν χαρακτηρίσει ως πολύ όμοιο προς τη Γη, πήραν μαζί τους και κάμποσα ανεπτυγμένα έμβρυα και αυτομόλησαν για να χτίσουν μια νέα αποικία δίχως τα δεσμά της θεολογικής αντίληψης.
Έτσι, η Μητέρα και ο Πατέρας ξεκινούν τον αποικισμό του πλανήτη σε ένα σημείο που οι ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι πιο ανεκτές, όμως στην πορεία των ετών όλα τα παιδιά πλην ενός πεθαίνουν. Μένει ζωντανός μόνο ο Κάμπιον.
Εκεί που τα πράγματα δείχνουν να έχουν φτάσει σε αποτυχία, σε πλήρες αδιέξοδο, και με τη Μητέρα-Νεκρομάντη να έχει απενεργοποιήσει τον Πατέρα-Φροντιστή, εμφανίζεται το διαστημόπλοιο Παράδεισος, το οποίο αποστέλει ένα μικρότερο σκάφος στην επιφάνεια του πλανήτη για να κάνει αναγνώριση εδάφους και συνθηκών.
Με αυτόν τον τρόπο μια μικρή κοινότητα ανθρώπων που επιζεί από τη σύγκρουση με τον πλανήτη που προκάλεσε η Μητέρα, εμπλέκεται στα σχέδια της να αναπτύξει την κοινωνία που την έχουν προορίσει να αναπτύξει. Στο μεσοδιάστημα η Μητέρα έχει ενεργοποιήσει ξανά τον Πατέρα, έχει απαγάγει και 5 παιδιά των ανθρώπων και μαζί με τον Κάμπιον αναλαμβάνει να τα αναθρέψει, ενόσω οι γονείς τους τα αναζητούν. Γονείς που δεν είναι όλοι αληθινοί, αφού οι δύο αποκαλύπτεται γρήγορα πως είναι ανθρωποειδείς ρέπλικες των κανονικών γονιών του μικρού Πολ.
https://www.youtube.com/watch?v=rE92bDAlPXI
Το Raised by Wolves είναι ενδεχομένως μια από 2-3 καλύτερες δουλειές του Ρίντλεϊ Σκοτ τα τελευταία αρκετά χρόνια, μιας και μόνο το Martian μπορούμε να θυμηθούμε που υπερέβη με άνεση τη βάση.
Ένας από τους μετρ του sci-fi ξαναβρίσκει τα βήματα του με αυτή τη σειρά, τόσο σε επίπεδο κλιμάκωσης της αφήγησης και εναλλαγής των σκηνών, όσο και στο καθαρά τεχνικό κομμάτι, δηλαδή τα οπτικά και ηχητικά εφέ.
Το Raised by Wolves είναι από εκείνες τις μυθοπλασίες που φαντάζουν να έχουν όλη τους τη δύναμη στον γραπτό λόγο κι ότι πιθανώς ως βιβλίο για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι από τα trademarks του sci-fi novelty.
Με τον τρόπο όμως που το διαχειρίζεται ο Σκοτ και η συνολική παραγωγή, η σειρά πετυχαίνει να υπερβεί αυτό το θεωρητικό ντεσαβαντάζ και να στήσει κάτι πολύ άρτιο που δεν καθίσταται εκτός ουσίας σχεδόν σε κανένα του σημείο. Κι αυτό δεν είναι με τίποτα εύκολο, απλό, ούτε καν μέτριας δυσκολίας. Θέλει μπόλικη μελέτη στο κάθετι που θα κάνεις και να επαναλάβεις διαρκώς πράγματα ώστε να μην μπορούν να γίνουν καλύτερα απ΄ό,τι είναι ήδη.
Στα συν της σειράς είναι φυσικά κι η παρουσία του Τράβις Φιμέλ, του αγαπημένου μας Ράγκναρ, αλλά όσοι την έχετε δει, νομίζω θα συμφωνήσουμε πως η Αμάντα Κόλιν στον ρόλο της Μητέρας είναι μια αποκάλυψη διαχειριζόμενη κι αυτή κάτι που είναι τρομακτικά πολυεπίπεδο και κομβικό, όπως ο ρόλος ενός ανθρωποειδούς ανώτερης τάξης που προσπαθεί να συγκεράσει την ρομποτική προσήλωση στον στόχο, την δολοφονική αντίδραση με ανθρώπινα ένστικτα και ανάγκες.
Σε αυτά τα 10 επεισόδια της πρώτης σεζόν γινόμαστε θεατές εικόνων που μας παράγουν μια αίσθηση εμβύθισης στο σύμπαν του Keppler και δεν μπορώ να φανταστώ απαίτηση μεγαλύτερη για έναν θεατή!