Αν έμπαινε κανείς στον κόπο να διαβάσει όσα γράφονταν για το Lovecraft Country μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου μιας σεζόν 10 συνολικά κεφαλαίων, θα παρατούσε τη σειρά κατευθείαν.
Δεν θα είχε καμία διάθεση να επενδύσει το ελάχιστο σε ένα έργο που σε σχέση με το προσδοκώμενο, δεν ανταποκρίθηκε. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο επεισόδιο του Lovecraft Country ξενέρωνε σε πολύ μεγάλο βαθμό όσους αναμέναμε κάτι πολύ πιο φαντασιακό και φάνηκε πως θα εξελιχθεί σε σειρά που θα κεφαλαιοποιήσει την εποχή της.
Θα εκμεταλλευτεί δηλαδή αφηγηματικά στο έπακτο τον αναδυόμενο ρατσισμό στις ΗΠΑ και θα τον προσαρμόσει στην πιο σκοτεινή νομοθετικά περίοδο για τη μαύρη φυλή σε αυτή τη χώρα.
Μετά το πρώτο επεισόδιο, έρχεται ένα δεύτερο που αλλάζει σε εντυπωσιακό βαθμό την «αλμυρή» επίγευση και ανορθώνει όλες εκείνες τις γέφυρες που μας πηγαίνουν ένα βήμα πιο κοντά στη μυθολογία του Lovecraft, χωρίς όμως πλέον να διαθέτουν ένα ανοίκεια δομημένο αφήγημα για τον ρατσισμό.
Το Lovecraft Country μας βάζει σε θέση επιβάτη στο ταξίδι του Άττικους Μπλακ και της φίλης του Λετίσια, μαζί με τον θείο του, σε όλη την αμερικανική επικράτεια με στόχο να βρει τον αγνοούμενο πατέρα του. Και φυσικά, σε έναν αμερικανικό νότο εμφορούμενο από τη νομοθεσία διαχωρισμού του Τζιμ Κρόου, είναι απίθανο να μην βρεθείς σε τρομακτικά μπλεξίματα.
Το βιβλίο του Ματ Ραφ αποτυπώνεται εδώ με τρόπο που δεν είναι παράλογο να βρεθεί ο αναγνώστης σε έναν λαβύρινθο, σε κάτι δαιδαλώδες και χαοτικό. Κάτι που συμβαίνει στα πρώτα 2-3 επεισόδια.
Γίνεται όμως στο τέλος του δεύτερου κάτι άκρως ανατρεπτικό – ναι, ακόμα και για τα δεδομένα μιας σειράς που βασίζεται στο horror και το fantasy και όλα μπορούν να συμβούν, άρα τίποτα δεν είναι ανατρεπτικό – που ενώνει τις τελείες και παράγει την αναγκαία συνάφεια των πληροφοριών.
Από εκείνο το σημείο και μέχρι το 10ο επεισόδιο, υπάρχει μόνον ανοδική πορεία για το Lovecraft Country, κάτι που αποτυπώνεται και στα νούμερα, με την τηλεθέαση του φινάλε να είναι 16 ποσοστιαίες μονάδες πιο πάνω από την πρεμιέρα.
Είναι αυτό κάτι τόσο κραυγαλέα ενδεικτικό και ανάλογο της κλιμάκωσης που έχει η σειρά; Ως επί το πλείστον ναι. Έχει δηλαδή αρκετά εντοπίσιμα σημεία που σου δίνουν την αίσθηση ότι η σειρά επαναπαύεται σε μια συνθήκη Green Book και αμελεί τα στοιχεία του Lovecraft, κάτι που όμως λειτουργεί ως «μονοτονοσπάστης», έστω και φαινομενικά ως αποτέλεσμα συγκυριών.
Πάντως η σειρά έχει μια αδιάκοπη μετάβαση σε επίπεδο χρονικό, αλλά και από το πραγματικό στο φανταστικό, που κατά παράδοξο τρόπο δεν παραλύει την προσπάθεια σκέψης του θεατή. Την ενεργοποιεί σε άλλες ταχύτητες.
Ορισμένα στοιχεία πάντως, όπως η εξέλιξη του χαρακτήρα της Λέτι και η μεγάλη χρονικά παρουσία των πρωταγωνιστών σε έναν κόσμο φανταστικό, δίνουν την εντύπωση πως το σενάριο υστερεί εμφανώς σε σχέση με την ερμηνευτική ικανότητα των ηθοποιών, όπως το ίδιο πιθανώς να ισχύει και για τις ιδέες της Μίσα Γκριν σε επίπεδο εφέ.
Σε κάθε περίπτωση, καθώς η επιτυχία της σειράς στα νούμερα έψησε το HBO για δεύτερη σεζόν, κι ενώ το σενάριο άφησε πολλά κενά στην προοπτική νέου κύκλου, το Lovecraft Country είναι μια από τις σειρές που όταν την ολοκληρώσεις, δεν θα ξέρεις αν πρέπει να ενθουσιαστείς υπέρμετρα ή να κρατήσεις μια στάση αναμονής.
Κι αυτό γιατί η εποχή μιας πανδημίας που μας έκανε παμφάγα στην κατανάλωση περιεχομένου, δεν είναι και τόσο έμπιστος σύμβουλος για την ποιότητα μιας σειράς.