Στη δημοκρατία η ύψιστη λειτουργία της είναι το vox populi, η κρίση του λαού. Και με την κρίση του λαού δε μπορείς να πας κόντρα, γιατί χαμένος θα βγεις. Αυτό δε σημαίνει πως η κρίση του είναι σωστή και στο απυρόβλητο.
Σημαίνει όμως πως από κάτι που αγγίζει την καθολικότητα, μπορείς να εξάγεις μια βάση και να καταλήξεις κάπου.
Όταν μιλάμε για σειρές και για μυθοπλασία-τέχνη, τότε αυτό που ορίζει η πλειοψηφία δεν είναι αξιόπιστο. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για σειρές του Netflix. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για σειρές του Netflix σε περίοδο πανδημίας και στις παρυφές ή στα βάθη των lockdowns.
Με το Queen’s Gambit πάντως, δεν χρειάζονται πολλά να δει κανείς για να ταυτιστεί με τη φωνή του πλήθους. Αυτό το 8.9 που ατενίζει στο IMDB είναι μια πολύ υψηλή βαθμολογία για σειρά τα τελευταία χρόνια και είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ό,τι καλύτερο έχει πετύχει σειρά του Netflix σε αυτό το πολύπαθο έτος.
Κι αυτό δεν είναι μόνο δική μας περίληψη, αλλά και των περισσότερων reviews που θα συναντήσει κανείς με ένα απλό Google, που θα έλεγε κι ο Κυρανάκης.
Independent, Vanity Fair, Screenrant, Deadline, Indiewire χαρακτηρίζουν το Queen’s Gambit μια από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων πολλών ετών και είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που συναντά κανείς μια τόσο σθεναρή ταύτιση ανάμεσα σε κριτικούς και κοινό.
Βασισμένη στο βιβλίο του Γουόλτερ Τέβις από το 1983, η σειρά που κυκλοφόρησε στα μέσα Οκτωβρίου στο Netflix, μας πάει στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Για την ακρίβεια μας πάει πρώτα στου ’60 και μας μεταφέρει στα πρώτα επεισόδια στην προηγούμενη δεκαετία, ώστε να μας δείξει που χτίστηκαν τα θεμέλια γι΄αυτό το τετραπέρατο μυαλό που ενσαρκώνεται στην Μπεθ Χάρμον.
Η Μπεθ έχασε τη μητέρα της σε αυτοκινητικό δυστύχημα, κατέληξε σε ορφανοτροφείο θηλέων με πολύ αυστηρή εκπαίδευση και για καλή της τύχη υπήρχε εκεί ένας επιστάτης που την μύησε σε όλα τα κόλπα του σκακιού. Συστήματα που γεννήθηκαν σε εκείνα τα χρόνια, τακτικές και κινήσεις που έγιναν μυθικές, πέρασαν στο μνημονικό της Μπεθ, το διάνοιξαν, ενεργοποίησαν την αφύπνιση περιοχών κοιμώμενων και το μυαλό της έγινε σαν το Limitless.
Απομνημόνευε κινήσεις, έπαιζε παρτίδες στο μυαλό της και έφτασε να μπορεί να κάνει ρουά ματ χωρίς καν να βλέπει το επιτραπέζιο. Σε τέτοιες εποχές η φήμη γιγαντωνόταν αργά μεν, μα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος και η Μπεθ βρέθηκε να κερδίζει σε ταυτόχρονες παρτίδες κοντά στα 10 αγόρια σε ξακουστό σχολείο αρρένων, με τους κορυφαίους του σχολείου να κατεβάζουν τη βασίλισσα για να δηλώσουν ουσιαστικά παραίτηση, κίνηση που είναι το λεγόμενο γκαμπί.
Αν και το αντικείμενο της σειράς δεν μπορεί παρά να εναρμονιστεί με τις αργές ταχύτητες που χαρακτηρίζουν το σκάκι, εν τούτοις το Queen’s Gambit δεν είναι βαρετά αργό. Πάει με τον δικό του ρυθμό, καταφέρνει όμως με έναν τρόπο που δύσκολα τον πετυχαίνει κανείς, να σε κρατήσει. Είναι δε από εκείνες τις περιπτώσεις που θα μπορούσαν να σταθούν και ως ταινία και ως σειρά το ίδιο καλά, είτε δηλαδή συμπυκνωνόταν είτε ως έχει.
Σε αίσθηση και ρυθμό θυμίζει έντονα το Pawn Sacrifice όπου ο Μαγκουάιρ έκανε τον Μπόμπι Φίσερ και είναι ισόποσα ελκυστικό, με την Άνια Τέιλορ-Τζόι και την μικρή που υποδύεται τη νεότερη εκδοχή της να προσαρμόζονται χωρίς αλλοιώσεις και αγκυλώσεις στα χαρακτηριστικά του ρόλου.
Τα 7 επεισόδια της σεζόν φαντάζουν λίγα, αλλά δεν είναι. Ούτε πολλά είναι. Η διάρκεια είναι αυτή ακριβώς που πρέπει, βγάζει νόημα μόλις δεις τη μεγάλη εικόνα και ποιος να το περίμενε πραγματικά ότι θα είχαμε να δούμε σε αυτό το δεύτερο lockdown μια σειρά που διεκδικεί θέση σε ένα καθιερωμένο από χρόνια πάνθεον Netflix και λοιπών τηλεοπτικών δυνάμεων στις ΗΠΑ.