Είναι φορές που δεν το καταλαβαίνεις και δεν το φανταζόσουν ότι κάτι έπρεπε να γίνει με τον τρόπο που έγινε. Απλώς προχωράς, το κάνεις και στο τέλος της διαδρομής που γυρίζεις να κοιτάξεις πίσω, ξαφνιάζεσαι, σχεδόν σοκάρεσαι.
«Κοίτα να δεις που τελικά σωστά πήρα αυτό το μονοπάτι» μονολογείς μέσα σου. Γιατί έτσι είναι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ ο τρόπος που συνηθίζεις να τα κάνεις ή ο τρόπος που θα καταλήξεις να διαλέξεις, αν είναι αυτός που θα οδηγήσει στο μέγιστο δυνατό όφελος βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.
Κι αν αυτό ισχύει τρομερά όταν μιλάμε για έναν μόνο άνθρωπο, φανταστείτε πόσο θα ισχύει όταν μιλάμε για πολλούς ανθρώπους. Γιατί πολλοί εμπλέκονται στην παραγωγή μιας σειράς, πολλά άτομα που θα πρέπει να επιλέξουν έναν τρόπο και στη συνέχεια ο τρόπος του καθενός να ταιριάξει με τον τρόπο του άλλου. Κι αν δεν ταιριάξουν, τότε μπαίνουν σε μια διαδικασία να μετασχηματίσουν τις αρχικές τους επιλογές. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα, μπορεί και σε χειρότερο.
Στην περίπτωση του The Undoing, της σειράς του HBO με πρωταγωνίστρια τη Νικόλ Κίντμαν και τον Χιου Γκραντ δίπλα της, πάρθηκαν μια σειρά από επιλογές σε μικρές λεπτομέρειες ή σε στοιχεία που το απλό μάτι του θεατή δεν τα βλέπει ή τα προσπερνά, που συνέβαλλαν σε ένα πλήρες τελικό αποτέλεσμα.
Η πληρότητα είναι μια έννοια που περιγράφει ίσως καλύτερα από άλλη το Undoing. Δεν αφήνει συναισθηματικά και νοητικά κενά στον θεατή, δεν τον μπερδεύει με το ότι δεν κινείται πάνω στη γραμμή της δολοφονίας που είναι το main event της πλοκής φαινομενικά, αλλά του επιτρέπει να διασφαλίσει κατανόηση καθώς εξετάζεται η διαρκής συναισθηματική ανατροπή της ηρωίδας που υποδύεται η Κίντμαν.
Η Γκρέις είναι μια εγνωσμένης αξίας ψυχολόγος στη Νέα Υόρκη. Ο άντρας της Τζόναθαν ένας κορυφαίος ογκολόγος. Μαζί με τον γιο τους Χένρι συνθέτουν μια φαινομενικά ιδανική και αρμονική οικογένεια.
Πάντοτε όμως θα βρεθεί ένα καλά συμπιεσμένο σκοτάδι να αντιδράσει και να ξεβγάλει. Αυτό έρχεται από την Ελένα Άλβες, μια μητέρα δύο αγοριών που δείχνει να προσεγγίζει με πολύ απότομο και υπέρ των θεμιτών ορίων τρόπο την Γκρέις. Η Ελένα βρίσκεται δολοφονημένη βάναυσα και η δολοφονία της αποτελεί το κλειδί για να βγει το σκοτάδι στη ζωή της Γκρέις.
Από μια ζωή άγνοιας και επίπλαστης ευτυχίας, αυτή, η ψυχολόγος που καθοδηγούσε ζευγάρια με προβλήματα στη σχέση τους, χάνει εντελώς το έδαφος κάτω από τα πόδια της και πρέπει να υψώσει τείχη για τον γιο της, να σταθεί όρθια απέναντι στην κρίση του πλούσιου πατέρα της και των επικριτικών μανάδων στο σχολείο του γιου της, να ξεφύγει από το πρέσινγκ των δημοσιογράφων και να μάθει την αλήθεια και τα αίτια αυτής της αλήθειας.
Μια παράγραφος δίχως τελεία ήταν αυτή. Κι αυτό δείχνει πόσα πολλά και μαζεμένα είναι αυτά που απαιτούν διαχείριση από την Γκρέις.
Ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Κέλι και η σκηνοθέτις Σούζαν Μπάιερ πήραν την πρώτη απόφαση να επεκτείνουν αυτό το δράμα σε εδάφη ψυχολογικής διάλυσης και συναισθηματικού θρίλερ. Και πραγμάτωσαν αυτή την οπτική με λεπτομέρειες σκηνοθεσίας και μοντάζ, όπως η απότομη εναλλαγή της λήψης από μεσαία σε κοντινή στα χείλη της Γκρέις ή με την παρέμβαση στιγμιοτύπων όπου η Γκρέις φαίνεται να βλέπει σκηνές του εγκλήματος με τον άντρα της σε ρόλο θύτη, κάτι που της το υποβάλλει το ίδιο της το μυαλό.
Εκτός από τη σκηνοθετική δουλειά, για να επιτευχθεί η τελική αίσθηση απαιτείται και μια συγκεκριμένη και βαθιά ερμηνεία από την κεντρική ηρωίδα, κάτι που η Κίντμαν το καταφέρνει σε βαθμό τέλειο, θυμίζοντας κάτι από Big Little Lies, Eyes Wide Shut και μερικούς ακόμα ρόλους όπου διέπρεψε ο εσωτερικός της κόσμος.
Το The Undoing διαθέτει με λίγα λόγια άποψη, σκηνοθετική και υποκριτική, έχει μια όχι προφανή στόχευση-οπτική και καλλιεργεί ταυτόχρονα τον σπόρο της διαρκούς αμφισβήτησης για το ποιος λέει την αλήθεια.
Όλα όσα ελπίζαμε ότι μπορεί να είναι αυτή η σειρά συν μερικά που δεν ξέραμε ότι θα μας αρέσουν, εναλλάσσονται και κατευθύνουν τον θεατή συνετά και με τρόπο που δεν προμηνύει τρομερές πρωτοπορίες που μπορεί να τον αποθαρρύνουν. Το The Undoing έχει και χαρακτηριστικά ενός κλασικού δράματος, κάτι που αποτελεί σχεδόν πάντα ζητούμενο για τον θεατή, ιδίως αυτόν της πανδημίας του κορωνοϊού.