Ημερολογιακά εδώ και 15 περίπου μήνες βιώνουμε το πέρασμα σε μια καινούρια δεκαετία – τα 10s έφυγαν, τα 20s ήρθαν. Κινηματογραφικά ωστόσο, όλοι οι λάτρεις του σινεμά το ξέρουμε: η νέα κινηματογραφική δεκαετία δεν ήρθε ποτέ και ο κορωνοϊός είναι ο φταίχτης. Εντάξει, είδαμε μερικές νέες ταινίες μέσα στο 2020 και το 2021 αλλά ήταν τόσες λίγες που δεν μπορούμε να πούμε ότι η χρονιά είναι «κανονική» κινηματογραφικά.
Το καλό βέβαια είναι πως με τις καραντίνες και τους εγκλεισμούς και όλα αυτά τα διαόλια που μας έχουν αναγκάσει να είμαστε διαρκώς κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, υπάρχει ο χρόνος για να καλύψουμε τα κινηματογραφικά κενά μας ή να θυμηθούμε και όλες τις καλύτερες δημιουργίες της δεκαετίας που πέρασε.
Θα μπορούσαμε εδώ να αραδιάσουμε μια λίστα με όόόόόόόλες τις ταινίες που πρέπει να δεις λίγες μέρες πριν την άρση του lockdown από την προηγούμενη δεκαετία. Αλλά για να μην χαθείς μονάκριβε σινεφίλ αναγνώστη σε έναν ωκεανό πληροφοριών, θα τις περιορίσουμε στις τρεις.
Αυτές λοιπόν είναι οι τρεις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που πέρασε -υποκειμενικά μιλώντας πάντα- και αν δεν τις δεις, μην τολμήσεις να βγεις από το σπίτι ακόμα, ακόμα και αν στο επιτρέψει και επίσημα ο Χαρδαλιάς.
«Shame» (2011) του Στιβ Μακ Κουίν
Υπήρξε ένας από τους πιο αναδυόμενους σκηνοθέτες της προηγούμενης δεκαετίας ο Στιβ Μακ Κουίν και η δεύτερη μόλις ταινία του, το «Shame» είναι ο βασικός λόγος για αυτό. Η καθημερινότητα ενός σεξομανή γιάπη της Νέας Υόρκης, ενός τύπου που είναι υπερεπιτυχημένος αλλά παρ΄όλα αυτά νιώθει το βάρος της αστικής μοναξιάς να πέφτει σαν πέλεκυς πάνω του και η επίσκεψη της αλλοπρόσαλλης αδερφής του, με την οποία ένα αδιευκρίνιστο και σκοτεινό παρελθόν τον συνδέει: αυτή είναι η βασική υπόθεση αυτού του αριστουργήματος που κατάφερε να αναδείξει με ανατριχιαστικό τρόπο όλες τις προβληματικές του δυτικού τρόπου ζωής και της απάλευτης επίδρασης που αυτός έχει στα μεμονωμένα άτομα. Must see για τα 10s το «Shame».
«Blade Runner 2049» (2017) του Ντενί Βιλνέβ
Με το που μάθαμε ότι 35 χρόνια μετά το πρώτο, θρυλικό «Blade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ ετοιμάζεται ένα σίκουέλ του, η αλήθεια είναι πως ένα κύμα επιφυλακτικότητας μας κυρίευσε: γιατί διάολε να πειράξεις την Ιστορία; Στη συνέχεια μάθαμε και κάτι άλλο: πως αυτό το σίκουελ θα το γυρίσει ο Ντενί Βιλνέβ και ξάφνου οι προσδοκίες μας ανέβηκαν στα ύψη. Και εν τέλει, επιβεβαιώθηκαν στο έπακρο: μια από τις σημαντικότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της περασμένης δεκαετίας, μια ταινία που εξελίσσει με τρομακτικά ευλαβικό και εμπνευσμένο τρόπο το πρώτο μέρος, ένα αληθινό έπος, αυτό είναι το «Blade Runner 2049».
«Αστακός» (2015) του Γιώργου Λάνθιμου
Το γνωρίζαμε από τις αρχές της δεκαετίας του ’10 όταν και μας παρουσίασε τον «Κυνόδοντα» ότι ο Λάνθιμος θα μας απασχολήσει πολύ ως σκηνοθέτης. Το ότι όμως πέντε χρόνια αργότερα θα δημιουργούσε την καλύτερη ταινία της δεκαετίας δεν θα το περίμενε ούτε ο ίδιος. Αυτό είναι ο «Αστακός»: μια υπαρξιστική, οριακά sci fi αλληγορία για τον έρωτα, την ανθρώπινη φύση, τον ίδιο τον άνθρωπο και την σχέση του με το περιβάλλον που αυτός χτίζει, τις τάσεις της ιστορίας και της εξουσίας. Ο Λάνθιμος τα είχε πει αυτά από τον «Κυνόδοντα» αλλά σε ένα περιορισμένο επίπεδο. Εδώ, στο πρώτο του βήμα στο Χόλιγουντ, έχοντας στη διάθεσή του όλα τα μέσα για να τα πει ακόμα πιο φωναχτά, ακόμα πιο καθαρά, το κάνει και ταυτόχρονα, μας χαρίζει την ταινία της δεκαετίας.