Μέσα στο 2020 ήταν 3-4 οι ταινίες που περιμέναμε πολύ για να τις δούμε. Απ΄αυτές, μόνο μία τελικά βρήκε την ευκαιρία για να κυκλοφορήσει στις αίθουσες, το Tenet.
Dune, French Dispatch και Wonder Woman είτε αναβλήθηκαν για του χρόνου είτε θα τις δούμε σε streaming πλατφόρμα.
Δεν μας έμεναν λοιπόν πολλές εναλλακτικές από το να στραφούμε στις παραγωγές του Netflix και να ελπίζουμε πως θα έχει και φέτος να μας προσφέρει αντίστοιχα δυνατές ταινίες όπως πέρσι με το Marriage Story και το Irishman.
Φυσικά και στο Netflix δε θα μπορούσαν να διαθέσουν όλα τους τα όπλα, μιας και δεν διαφαίνεται τρόπος που να μπορούν να διεξαχθούν φέτος οι μεγάλες απονομές σε Χρυσές Σφαίρες και Όσκαρ, αλλά και στα σωματεία.
Είναι μία η ταινία που συγκέντρωνε σε αυτό το τελευταίο τέταρτο της χρονιάς το ενδιαφέρον και πολλοί πίστευαν-πιστέψαμε ότι μπορεί να γίνει κάτι αντίστοιχο του Interstellar ή του Gravity. Ήταν λίγες και σχετικά αόριστες οι πληροφορίες για τη συνολική πλοκή του Midnight Sky που το trailer δεν επέτρεπε άλλη ερμηνεία, ιδίως αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο Good Morning Midnight της Λίλι Ντάλτον, πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία.
Ένα science fiction film, μια αναζήτηση της ανθρωπότητας για έναν νέο τόπο επιβίωσης, μια ιστορία διαστημικού ταξιδιού με όσα μπορεί να σημαίνει αυτό, από τα ιπτάμενα σώματα που μπορεί να διαλύσουν ένα διαστημόπλοιο μέχρι αφιλόξενους τόπους για τη ζωή.
Εν τέλει, το Midnight Sky ξεκινάει το βήμα του απ΄αυτή τη συλλογιστική, αλλά σχετικά γρήγορα περνάει στη συνθήκη «αγώνας επιβίωσης στη Γη» και στο τέλος αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι μια προσωπική ιστορία μετάνοιας, ανάγκης για συγχώρεση, ανάγκης για λύτρωση και ηρεμίας της ψυχής.
Ο Τζορτζ Κλούνεϊ υποδύεται τον επιστήμονα Ογκουστίν Λοφτχάουζ στο μακρινό 2049. Σε εκείνο το έτος μια πανδημία έχει ξεκληρίσει το ανθρώπινο είδος, όσοι ελάχιστοι επιζήσαντες δεν έχουν καμία ελπίδα να γλυτώσουν και η μόνη αναβολή της καταστροφής είναι να ταξιδέψουν προς τους πόλους, όπου οι βαριές καιρικές συνθήκες επιβραδύνουν τη μολυσματική δράση της ατμόσφαιρας.
Ο Λοφτχάουζ ζει στις εγκαταστάσεις του τηλεσκοπίου Μπαρμπό ολομόναχος, καθώς εκτός από τους ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν στη Γη, υπάρχουν 5 που δεν έχουν καμία ιδέα για όσα έχουν συμβεί.
Το πλήρωμα ενός διαστημόπλοιου που είχε σταλεί στον δορυφόρο Κ-23 του Δία με σκοπό να ερευνήσει το έδαφος και την ατμόσφαιρα για το ενδεχόμενο ανάπτυξης ζωής, βρίσκεται σε διαδικασία ολοκλήρωσης ενός 5ετούς ταξιδιού, το οποίο αποφέρει επιτυχή αποτελέσματα, μιας και όντως ο Κ-23 είναι κατοικήσιμος και μάλιστα άμεσα. Μόνο που η ανθρωπότητα δεν έχει πια άλλο χρόνο.
Καθώς λοιπόν τα 5 μέλη του πληρώματος δεν έχουν επικοινωνία με τη Γη, θεωρούν πως απλώς έχουν καταστραφεί τα δίκτυα. Ο Λοφτχάουζ είναι ο μόνος που μπορεί να τους ειδοποιήσει για την κατάσταση στη Γη, ώστε να μην τολμήσουν να επιστρέψουν για να μην πεθάνουν.
Από το Μπαρμπό αυτό δεν είναι εφικτό, χώρια του ότι εκεί, στα βόρεια του Καναδά, η ατμόσφαιρα έχει αρχίσει σιγά σιγά να επιδεινώνεται. Έτσι, θα πρέπει να πάει στο τηλεσκόπιο στη λίμνη Χέιζεν, αρκετά χιλιόμετρα πιο βόρεια.
Μαζί του σε αυτό το ταξίδι σε ένα δυσβάσταχτο τοπίο, γεμάτο χιόνι, χιονοθύελλες και άγρια ζωή, ένα μικρό κοριτσάκι, η Ίριδα, που την βρήκε μια μέρα κρυμμένη στην κουζίνα.
Ειρήσθω εν παρόδω, ο Λοφτχάουζ δεν έχει πια να φοβηθεί τίποτα, μιας και πριν ξεκινήσει η καταστροφή, είχε διαγνωσθεί με καρκίνο και συντηρεί τον εαυτό του μόνο και μόνο για να μπορέσει να ενημερώσει το διαστημόπλοιο.
Όλη αυτή η διαδικασία συντελείται όχι με γρήγορο ρυθμό, αλλά ούτε και με αργό. Γίνονται κάποιες παρεμβάσεις, κάποιοι εγκυβωτισμοί για να το θέσουμε λογοτεχνικά, οι οποίοι μοιάζουν να μην έχουν κανένα λόγο ύπαρξης ή αν έχουν, φαινομενικά είναι μόνο το να δημιουργήσουν ένα backstory για τον Ογκουστίν και τον λόγο που δεν νιώθει και τόσο χάλια που έχει μείνει μόνος να πεθάνει σε έναν αφιλόξενο πια πλανήτη.
Μοιάζουν όμως. Δεν είναι. Γιατί στο τέλος της ταινίας συμβαίνει κάτι που ούτε η πιο έμπειρη φαντασία δε μπορεί να το προβλέψει και έρχεται να αλλάξει ενδεχομένως ολοσχερώς το είδος της ταινίας, αφού πια αποδεικνύεται ότι η εστίαση δεν αφορούσε στο τι γίνεται στο τεράστιο κενό του διαστήματος ή στην αναζήτηση της σωτηρίας σε κάποιο άλλο αστέρι.
Όλη η ταινία αφορά την ψυχική εξημέρωση του Λοφτχάουζ που σε αυτό το τελικό στάδιο της ύπαρξης, νιώθει βαθιά μέσα του ότι άφησε τη ζωή του να γίνει σκλάβος της επιστήμης και των σπουδαίων ανακαλύψεων, αλλά αυτό τον αποτράβηξε από το να ερωτευτεί ολοκληρωτικά και να κάνει μια οικογένεια.
Με ένα άψογο τέχνασμα λοιπόν, το Midnight Sky κλείνει πετυχαίνοντας δύο τρυγόνια. Και να τονίσει πόσο σημαντικό ήταν για τον Όγκουστιν τελικά αυτό που απέρριψε στα νιάτα του, αλλά και να έχει μια έσχατη ευκαιρία για να πει ένα «συγγνώμη» εκεί που δεν πρόλαβε. Σε όλη αυτή την πορεία από το space epic μέχρι το redemption film, η ταινία διαθέτει και σκηνές έντονες που συνδέονται με σκηνές πιο ανάλαφρες, ώστε να γίνει πιο έντονη η μετάβαση.
Γιατί τα γράφουμε και τα τονίζουμε κι εμείς όλα αυτά; Γιατί μας φαίνεται ειλικρινά παράλογο που το Midnight Sky έχει βαθμολογία 5.7 στο IMDB και 54% στο Rotten Tomatoes. Είναι από υπερβολικό ως στυγνά άδικο και σε αυτό συντελεί ότι όντως η ταινία φέρνει κάτι άλλο απ΄αυτό που υποσχέθηκε. Σαν να έχεις παραγγείλει τυλιχτά με τζατζίκι και να σου φέρνουν με σος. Μια χαρά είναι κι αυτά, αλλά όχι αυτό που παρήγγειλες.
Δε θα έβαζες όμως ποτέ χάλια βαθμολογία σε ένα τυλιχτό επειδή είχε σος αντί τζατζίκι…