Τι ήταν το Queen’s Gambit πριν κυκλοφορήσει στο Netflix; Μια σειρά για την οποία είχαν γραφτεί λίγα πράγματα, μια σειρά για την οποία δεν υπήρχε καμία προσδοκία και ακριβώς επειδή ξάφνιασε πολλούς, κατάφερε να γίνει τόσο δημοφιλής.
Από μια βρετανική σκακιστική ιστορία, το Netflix μας πάει σε έναν γαλλικό μύθο, αυτόν του Αρσέν Λουπέν, τον οποίο φέρνει σε σύγχρονη μορφή στο πρόσωπο του Ομάρ Σι, που υποδύεται τον Ασάν Ντιόπ, κεντρικό ήρωα της σειράς.
Ο Ασάν κοπιάρει τις περιπέτειες του Λουπέν, μα ο δικός του σκοπός δεν είναι να κλέψει, κι ας φαίνεται κάτι τέτοιο μετά το πρώτο επεισόδιο. Σε αυτή τη μίνι σειρά 5 επεισοδίων, 5 κεφαλαίων, όπως έχουν επιλέξει οι δημιουργοί της, ο Ντιόπ παλεύει για να βγάλει στο φως την αλήθεια για τον πατέρα του Μπαμπακάρ που καταδικάστηκε ως κλέφτης ενός περιδεραίου της Μαρίας Αντουανέτας, αλλά στην πραγματικότητα είχε γίνει θύμα μιας κομπίνας του ιδιοκτήτη του κοσμήματος.
Σε κάθε επεισόδιο έχουμε μια πολύ σωστά δομημένη μετάβαση από το παρόν στο παρελθόν και αυτή η μετάβαση εξυπηρετεί έναν σκοπό. Αυτός είναι να εξηγήσει τη σκηνή του παρόντος και αφού την εξηγεί, να μας επαναφέρει με μια πιο ολοκληρωμένη οπτική, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στο πρώτο επεισόδιο, προς το τέλος που ο Ασάν παίρνει το περιδέραιο.
Το Lupin έχει μια γρήγορη και όχι βιαστική ροή, δεν σε κουράζει σε κανένα του σημείο, ενώ η γαλλική γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο για την κατανόηση των εκφράσεων και των διαλόγων, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά όταν μιλάμε για γαλλικό σινεμά ή τηλεόραση.
Είναι αναμφίβολα μια πολύ καλή σειρά. Είναι όμως μια σειρά που δικαιολογεί αυτό το απρόσμενο 100% στο Rotten Tomatoes; Μάλλον όχι. Ναι, τεχνικά δεν έχεις να της προσάψεις πράγματα. Αλλά είναι πάντοτε αυτό αρκετό; Δεν είναι και γι΄αυτό η πιο κοντινή στην πραγματικότητα βαθμολογία είναι το 7.8 του IMDB.
Δεν είναι μια σειρά που ενθουσιάζει σε νορμάλ συνθήκες ή που αιτιολογεί τόση κουβέντα στα social media. Κι αυτό ταυτόχρονα της δίνει ώθηση, αλλά και τη χαντακώνει. Τη χαντακώνει γιατί δεν ξέρει κανείς πια ποια σειρά αξίζει όντως να την δει πολύς κόσμος ή έχουν πέσει τα στάνταρ λόγω πανδημίας και όλα έχουμε την ανάγκη να τα δούμε ως κάτι το εξεζητημένο.
Το Queen’s Gambit, που αποτελεί και το μέτρο σύγκρισης, μπόρεσε να πάει όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό το εξεζητημένο, χωρίς να σημαίνει πως κι αυτό είναι κάτι τέτοιο. Απλώς όλες οι συγκυρίες το έκαναν ανάρπαστο, συν ότι καταπιάνεται και με ένα αντικείμενο, το σκάκι, που γοητεύει, ενώ έχει και το mainstream ζήτημα της γυναικείας φιγούρας που πάει κόντρα στα στερεότυπα να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει σπουδαία σε ένα ανδροκρατούμενο σπορ.
Δε μπορεί επ΄ουδενί να ειπωθεί για το Lupin ότι είναι μια γαλλική εκδοχή του Gambit, αλλά είναι το δίχως άλλο μια νέα αγορά που μπορεί να ανοιχτεί το Netflix έχοντας ως flagship το Lupin.
Πέντε επεισόδια πάντως δεν είναι πολλά για να ικανοποιήσουν αυτό που χτίζεται με το κοινό, παρόλα αυτά όμως το Lupin είναι η πρώτη γαλλική σειρά που μπαίνει στο αμερικανικό top-10 του Netflix κι αυτό δε μπορεί να μην αναφερθεί, ούτε πρόκειται περί αποδόμησης και απόρριψης.
Απλώς δεν διαφαίνεται σε κανένα επεισόδιο κάτι που να άγει τη σειρά στο επίπεδο «ουάου». Ίσα ίσα που την διατηρεί σταθερά στο επίπεδο του «ας δούμε και το επόμενο επεισόδιο, φαίνεται αρκετά καλή».
Κι είναι σεβαστή η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα 2 επίπεδα, αν μη τι άλλο..!