Κοντεύουν περίπου 44 χρόνια από τότε που ο Ρίντλεϊ Σκοτ παρουσίασε στο παγκόσμιο κινηματογραφικό κοινό μια ταινία που έμελλε να αφήσει εποχή στον χώρο του Sci Fi. Το «Alien» στοίχειωσε τα όνειρα κόσμου και κοσμάκη το 1977 και έγινε μια δημιουργία-σταθμός για το παγκόσμιο σινεμά. Ακολούθησαν πέντε σίκουελ, δυο spin off ταινίες, δεκάδες κόμιξ και φυσικά, πολλές, μα πάρα πολλές αντιγραφές, οι περισσότερες εκ των οποίων αδυνατούσαν να ακολουθήσουν τον τόνο και την πρωτοτυπία της κλασικής ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ.
Για χρόνια, όποτε ακούγαμε για ένα σκοτεινό θρίλερ, που στο επίκεντρό του βρίσκεται ένα δολοφονικό και μυστήριο πλάσμα από το διάστημα, ξέραμε πάνω-κάτω ότι θα δούμε ένα κακέκτυπο του «Alien» και είτε το απαξιώναμε και δεν το βλέπαμε ποτέ είτε το βλέπαμε από περιέργεια για να επιβεβαιωθεί το αρχικό μας ένστικτο. Και όμως, κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεσή του και να που στα τέλη του 2020 βρέθηκε και η εξαίρεση στην (κακή) παράδοση των «αλιενοειδών» ταινιών επιστημονικής φαντασίας.
Το όνομά του, Sputnik. Η προέλευσή του, ρώσικη. Και από το ένα και μοναδικό trailer που έσκασε μπροστά μας έγιναν κατανοητές οι επιρροές του από το ιστορικό franchise του «Alien». Ωστόσο και μόνο από το trailer φαινόταν: αυτή η ταινία ίσως είχε να πει κάτι δικό της να πει, κάτι διαφορετικό να προσδώσει. Η αισθητική της και τεχνική της αρτιότητα δε ήταν μάλλον αναμφισβήτητη από τα πρώτα πλάνα: δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από μια αντίστοιχη πρωτοκλασάτη αμερικάνικη παραγωγή και ήταν κρίμα που λόγω πανδημίας και κλειστών αιθουσών δεν θα μπορούσαμε να την δούμε στους κινηματογράφους.
Κατά την θέασή του, γίνεται ξεκάθαρο πως το «Sputnik» κοιτάει ευθέως έναν σύγχρονο δημιουργό από τον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, τον Ντενί Βιλνέβ. Για την ακρίβεια, αν δεν ακούγαμε τη ρώσικη γλώσσα αλλά την αγγλική και αν κάναμε κάποιες μικρές μετατροπές στο σενάριο τότε θα ήταν λες και βλέπουμε μια ιστορική στιγμή: ένα Alien δημιουργημένο από τον Βιλνέβ. Οι επιτηδευμένα λιθαργικοί ρυθμοί που προσδίδουν ένταση στην ατμόσφαιρα και μπολιάζουν με σκοτεινιά τα τεκταινόμενα, η αίσθηση πως κάτι ύπουλο παραμονεύει ακόμα και σε φαινομενικά ήρεμες στιγμές και κυρίως, ο χρυσός συνδυασμός μιας σχετικά απλής υπόθεσης με μια εντυπωσιακή και πέρα για πέρα στιλιζαρισμένη αφήγηση: το «Sputnik», αν και ρώσικο, δεν κρύβει πως εκτός του «Alien» υιοθετεί με περηφάνια μια άλλη αμερικάνικη επιρροή, αυτή του Βιλνέβ.
Κατά τα άλλα, το «Sputnik», πέρα από το στιλιζάρισμά του και τους εξαιρετικούς «βιλνεβικούς» ρυθμούς αφήγησής τουμ που πρωτίστως το καθορίζουν, διακατέχεται και από δυο άλλα στοιχεία, ένα αρνητικό και ένα θετικό. Το θετικό είναι πως καταφέρνει να αποτελέσει μια πρωτότυπη οπτική πάνω στην παράδοση του πλάσματος που χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σώμα ως ξενιστή προβάλλοντας μια σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και το πλάσμα που συνυπάρχει μαζί του, που δεν είχαμε ξαναδεί. Το αρνητικό είναι πως επιχειρεί να επενδύσει πάνω στις σχέσεις και τις αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων μόνο που αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να πείθουν πως είναι ικανοί για ουσιαστικό «δέσιμο» με τους γύρω τους και έτσι, σε ορισμένα σημεία του, το «Sputnik» μοιάζει σαν να προσπαθεί να βγάλει συγκίνηση με το ζόρι.
Όπως και να έχει πάντως, αυτή η τόσο αξιόλογη προσπάθεια από τη Ρωσία ήρθε με τα τέλη του 2020 για να σχετικοποιήσει το κακό κινηματογραφικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στα χρόνια του κορωνοϊού. Και αν μη τι άλλο, αυτό το κάνει να λάμπει σαν διαμάντι και ας είναι μαύρο και άραχνο το ίδιο – όπως κάθε δημιουργία που θέλει να θυμίζει «Alien» άλλωστε…
