Ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Τομ Χανκς, δε γίνεται να τη συνοδεύει ο χαρακτηρισμός «έκπληξη». Ιδίως όταν ο τρομερός Τομ συνεργάζεται ξανά με τον Πολ Γκρίνγκρας, σκηνοθέτη του Captain Phillips.
Παρόλο που ο Γκρίνγκρας είναι μετρ στην δραματική αποτύπωση ιστοριών με τις μονοκάμερες λήψεις του και με την κινηματογράφιση με την κάμερα ανά χείρας στη μεγαλύτερη διάρκεια των γυρισμάτων και δεδομένου ότι ο Τομ Χανκς είναι πραγματικός χαμαιλέων, δε θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει ούτε στο ελάχιστο το οτιδήποτε από μια σύμπραξη τους.
Όμως είναι μια αλήθεια ότι, ίσως επηρεασμένοι κι από τις μουδιασμένες εποχές που βιώνουμε, δεν θα περιμέναμε πως το News of the World θα αποτελέσει μια ταινία που θα καταφέρει να μας αποσπάσει την προσοχή, τη διάθεση και τόσες λέξεις όσες αποτελούν το παρόν κείμενο.
Είναι κατά βάση γουέστερν, αλλά πάει πακέτο με το δράμα. Σαν κόνσεπτ θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η πιο δραματική εκδοχή του True Grit.
Ο Χανκς υποδύεται τον λοχαγό Τζέφερσον Κάιλ Κιντ που, στον απόηχο του Εμφυλίου Πολέμου στις ΗΠΑ, βγάζει το ψωμί του πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη στον αμερικανικό νότο για να διαβάσει τα νέα από τις εφημερίδες, σε μια πολύ πρώιμη εκδοχή του θεάτρου σε εκείνα τα εδάφη.
Κατά την αποχώρηση του από μια κοινότητα σε άλλη, πέφτει πάνω σε έναν κρεμασμένο μαύρο άντρα και λίγο πιο κάτω βρίσκει ένα παιδί, ένα μικρό κορίτσι που δε μιλάει γρι από αγγλικά. Αν και κατάξανθο, το κοριτσάκι είναι αναθρεμμένο σε ινδιάνικη λογική, καθώς μιλάει τη γλώσσα των Καϊόουα.
Ο Κιντ βρίσκει πάνω της ένα έγγραφο που δηλώνει την καταγωγή της και το ονοματεπώνυμο της. Η Γιοχάνα Λιονσμπέργκερ ζούσε στο Κάστροβιλ πριν βρεθεί στην ινδιάνικη ζωή, αφού πρώτα οι γονείς της είχαν σφαγιαστεί και οι θείοι της αγνοούσαν νέα για την τύχη τους.
Έχοντας απευθυνθεί πρώτα στις αρχές για να αναλάβουν τη Γιοχάνα, ο Κιντ αντιλαμβάνεται πως είναι η μόνη ελπίδα της μικρής να επιστρέψει στον τόπο της και να ενωθεί με την οικογένεια της. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν μια πορεία στον σκληρό και άγριο νότο, εκεί όπου οι λευκοί πάνε να εγκαθιδρύσουν τις βάσεις του ακραίου ρατσισμού, κυνηγώντας μαύρους, Λατίνους και Ινδιάνους, σκοτώνοντας τους και κόβωντας το σκαλπ τους.
Είναι αναμενόμενο πως σε αυτό το ταξίδι τους θα εμφανιστούν εμπόδια και όχι μικρά. Κάποιοι θα θελήσουν να αγοράσουν τη μικρή για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορέξεις, άλλοι θα θελήσουν να μετατρέψουν τον Κιντ σε αγγελιαφόρο της ρατσιστικής παρωδίας τους, ενώ δεν εκλείπει και η μάχη με την ίδια τη φύση, αφού στην απέραντι έρημο του νότου καραδοκούν πάντα οι αμμοδίνες και οι θύελλες.
Η ιστορία από μόνη της ενδεχομένως να μην έχει πράγματα εντυπωσιακά να προσφέρει στον θεατή. Έχει τη συγκίνηση, έχει τα καλά στοιχεία ενός γουέστερν όπως το πιστολίδι, αλλά τέτοιες ιστορίες χρειάζονται τέχνη για να ανέβουν επίπεδο κι αυτό το παραδίδει η σκηνοθεσία με τον τρόπο που χτίζει όλα της τα μοτίβα γύρω από την προσαρμοστικότητα και την υψηλή απλότητα της ερμηνείας του Χανκς.
Γνωρίζει ο Γκρίνγκρας πως τα λόγια είναι δευτερεύον εργαλείο για να ειπωθεί τολμηρά και δραματικά αυτή η μετάβαση των ηρώων από περιοχή σε περιοχή και φροντίζει να κάνει την ίδια την εικόνα απόλυτο πρωταγωνιστή με τις εναλλαγές στις λήψεις που χαρακτηρίζονται από ποικιλομορφία, αλλά κι από μια διακριτή δομή.
Συνήθως τις σκηνές με πολλές κοντινές λήψεις ακολουθούν πλάνα από ψηλά που αποκαλύπτουν όλο το έδαφος με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι ο Κιντ και η Γιοχάνα και στη συνέχεια έρχονται close ins με εύρος δύο ανθρώπων στις δύο πλευρές του διδύμου που κινείται κυρίως πλάι ο ένας στον άλλο για τις ανάγκες της κινηματογράφισης, με το σκηνικό πίσω τους να στενεύει σταδιακά (βλ. κεντρική φωτογραφία).
Φυσικά, από το News of the World δεν απουσιάζει το στοιχείο της λύτρωσης για τους δύο μοναχικούς πρωταγωνιστές και η συγχώρεση του εαυτού τους, ιδίως για τον Κιντ, ο οποίος μπορεί να κλείσει τον κύκλο της νεκρής γυναίκας του που δεν μπόρεσε να την αποχαιρετήσει λόγω των 4 ετών που βρέθηκε στον πόλεμο, με την Γιοχάνα να αποτελεί το άνοιγμα μιας νέας ζωής.
Όλα τα παραπάνω συνεπικουρούν ώστε η ταινία να έχει πάρει πολύ υψηλόβαθμες κριτικές, ιδίως από τους κριτικούς, με το κοινό να είναι πιο αυστηρό, αλλά σίγουρα να διακρίνει τα δυνατά της στοιχεία.