Σειρές και ταινίες που να μας βάζουν στο πραγματικό κλίμα της εποχής που η δουλειά ήταν must στις ΗΠΑ ή που επικρατούσε ο διαχωρισμός, έχουμε δει αρκετές τα τελευταία χρόνια και ευτυχώς, γιατί διατηρούν την πληροφορία για ένα μαύρο παρελθόν.
Το Underground είναι ίσως η πιο έντονη αναπαράσταση της περιόδου της δουλείας και πίσω απ΄αυτή τη σειρά δεν είχε υπάρξει άλλη τα τελευταία πολλά χρόνια που να μπορεί να δημιουργήσει κάτι βάσιμο στον θεατή.
Μέχρι που εμφανίστηκε το The Good Lord Bird στο φινάλε του 2020 και με μια πρωτότυπη τοποθέτηση, μπόρεσε να μας δώσε ένα σχεδόν κωμικό γουέστερν που δεν γελοιοποιεί όμως τα επώδυνα στοιχεία της ιστορικής καταγραφής.
Βλέπετε, η σειρά που έφτιαξαν ο Ίθαν Χοκ – πρωταγωνιστής κιόλας – και ο Μαρκ Ρίτσαρντ, έχει μια κεντρική αφήγηση, έναν πυρήνα, που είναι εξαιρετικά απίθανο να υπήρξε στην πραγματικότητα πριν από σχεδόν 2 αιώνες.
Ο Χοκ υποδύεται τον Οσογιατόμι Τζον Μπράουν, έναν λευκό που στο όνομα του Θεού κάνει τη δική του σταυροφορία έναντι των στηρικτών της δουλείας, όσων λευκών δηλαδή έχουν μαύρους δούλους και τους αντιμετωπίζουν με βία.
Ο Μπράουν φαίνεται να μην πιστεύει σε τίποτα άλλο πέραν των λόγων του Θεού και έχει αυτοανακηρυχθεί σύγχρονος Μωυσής, θεωρώντας πως πρέπει να οδηγήσει τη μαύρη φυλή μακριά από τα δεσμά της και σε έναν κόσμο ελευθερίας ίσης με τους λευκούς. Φυσικά κάτι τέτοιο παρενοχλεί, καταλύει την καθεστηκυία τάξη και εκνευρίζει τους λευκούς που βλέπουν τους δούλους τους να ξεφεύγουν ή δέχονται επιθέσεις από τον στρατό του Μπράουν.
Η σειρά που είναι βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Τζέιμς ΜακΜπράιντ, ακολουθεί μια διαφορετική πορεία, αφού το σενάριο εξιστορεί τα πάντα μέσα από τα μάτια του Χένρι Σάκλφορντ, που αποτελεί και τον αφηγητή.
Ο Χένρι είναι μαζί με τον πατέρα του σε ένα σαλούν και λουστράρουν παπούτσια και κουρεύουν τους λευκούς. Όταν πάει εκεί ο Μπράουν, τον παίρνει από τον ιδιοκτήτη του, τον Ολλανδό που είναι ο φόβος και ο τρόμος των μαύρων, και τον βάζει στη συμμορία του. Από κάποια παρανόηση ο Χένρι γίνεται Χενριέτα και κυκλοφορεί undercover με γυναικεία ρούχα ελπίζοντας πως αυτό θα του προσφέρει ευκαιρίες να γλυτώσει. Κάτι που συμβαίνει, μιας και όσες φορές το μονοπάτι του τον στέλνει μακριά από τον Μπράουν, η γυναικεία του κάλυψη τον σώζει από τον θάνατο.
Αυτό το μπέρδεμα δεν είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό του ρόλου. Είναι στρατηγική επιλογή του σεναρίου που θέλει να χτίσει πάνω σε αυτόν το ρόλο πολλές από τις αλλαγές και τις πορείες που πήρε η εθνική ταυτότητα του μέσου Αμερικάνου στη διάβαση από την εποχή της δουλειάς σε αυτή του διαχωρισμού και εν τέλει της, έστω συνταγματικής, ισότητας.
Το The Good Lord Bird έχει πολύ καλοδουλεμένες one on one σκηνές, εκεί δηλαδή όπου έχουμε μόνο δύο ηθοποιούς να φαίνονται στο πλάνο ή η κάμερα και το σενάριο εστιάζουν σε αυτούς, αλλά έχει και μπόλικη δόση από κλασικές γουέστερν σκηνές με πιστολίδι ανάμεσα στους Σταυροφόρους του Μπράουν και τους Κοκκινοχιτώνες υπέρμαχους της δουλείας.
Ειδικά οι σκηνές που ο Μπράουν καταπατά την αφήγηση του Χένρι και ζητά από τους γιους του να του πουν ένα εδάφιο από τη Βίβλο, έχουν τέτοια καλλιτεχνική δυναμική που ανεβάζουν δύο επίπεδα μια ούτως ή άλλως καλή σειρά που δεν μπορείς να αποφύγεις να την δεις μονοκοπανιά σε μια μέρα.
Εφτά επεισόδια των 50 λεπτών μέσο όρο θα σου δώσουν και τροφή για σκέψη, αλλά και οπτικά ερεθίσματα που αρμόζουν σε σειρές που δεν είναι για να ξεχαστούν σε ένα βλεφάρισμα, ίσως όμως ούτε και για να γίνουν ισχυρή ανάμνηση. Είναι άλλωστε τέτοιο το είδος του Good Lord Bird που δεν μπορεί να πάει παραπάνω απ΄αυτό που βρίσκεται ήδη. Αυτό δεν είναι μείον. Το αντίθετο θα λέγαμε.
Είναι μια σειρά που ξέρει τι δυνατότητες έχει και αυτές τις υπερκαλύπτει, με τον Ίθαν Χοκ πάνω απ΄όλα να έχει κάνει κάτι εξαιρετικό ερμηνευτικά, ιδίως στο κομμάτι της χροιάς της φωνής του που το έχει αλλοιώσει για να ταιριάξει με τα χαρακτηριστικά του ρόλου του. Δικαιολογημένα λοιπόν θα διεκδικήσει Χρυσή Σφαίρα (28/2) και SAG Award (4/4) σε λίγες εβδομάδες.