Ζούμε σε μια εποχή αλλαγών, μια εποχή που κατεστημένα ετών, κατεστημένα με σάπιες απολήξεις, οδηγούνται προς το τέλος τους. Τη θέση τους διεκδικούν να πάρουν όψιμες νόρμες που ελπίζεται ότι θα φέρουν καλύτερα πράγματα σε πολλά επίπεδα.
Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Σε αυτόν τον αιώνα της τεχνολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, το συμβόλο που πήγε τα πράγματα πίσω σε επίπεδο αντιλήψεων, συμπεριφορών και σε ζητήματα όπως η πολιτική και το περιβάλλον, είναι ο άντρας. Και δε θα μπορούσε να είναι άλλος, αφού ο άντρας είχε την πλειοψηφία των καίριων πόστων και δεν επέτρεπε στις γυναίκες να συμμετέχουν. Ο λευκός άντρας για την ακρίβεια έφερε τον κόσμο στη σημερινή του, όχι και τόσο θελκτική κατάσταση.
Στη χώρα μας το βλέπουμε εσχάτως αυτό με τη μορφή της παρενόχλησης και της κακοποίησης οιασδήποτε μορφής, με άντρες ηθοποιούς ή άντρες σε θεσμικό ρόλο να κατηγορούνται για πολλά.
Εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι σε αυτή την πορεία, οι άντρες που έφεραν την καταστροφή, στηρίχτηκαν στις πλάτες άλλων ανδρών. Δεν είναι όμως έτσι. Υπήρξαν και γυναικείες πλάτες που προσέφεραν στη δράση τους.
Μια τέτοια γυναίκα ήταν η Φίλις Σλάφλι στη δεκαετία του ’70, όταν επιχειρήθηκε στις ΗΠΑ η πρώτη μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Ήταν λίγα χρόνια μετά την εμφάνιση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τη δολοφονία του που το νομοθετικό σώμα ετοιμαζόταν να αναθεωρήσει τον χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να ενσωματώσει στο σύνταγμα την Τροπολογία Ίσων Δικαιωμάτων για όλους. Άντρες, γυναίκες, μαύρους, λευκούς κοκ.
Αυτή την εποχή εξετάζει η σειρά Mrs. America, με έναν τίτλο ενδεικτικό της κεντρικής της μορφής, της βαθιά συντηρητικής και ριζοσπαστικά αντίθετης στην πρόοδο Φίλις. Με την Κέιτ Μπλάνσετ να υποδύεται αυτή την εκ των πραγμάτων απεχθή με τα σημερινά δεδομένα προσωπικότητα, στο Mrs. America βλέπουμε μια βιογραφία άρτια δομημένη από την Ντάβι Γουόλερ.
Χωρίς περιττές παρεμβάσεις στο σενάριο, χωρίς σκηνοθετικές γκραβούρες, η Γουόλερ ποντάρει στα χαρακτηριστικά των γυναικών που απαρτίζουν ως επί το πλείστον το καστ και τις συνδυάζει με ποικιλία σε κάθε σκηνή, χωρίς να χάνει ποτέ το επίκεντρο που είναι η Μπλάνσετ-Φίλις.
Ρόουζ Μπέρν, Ούζο Αντούμπα και Σάρα Πόλσον στέκονται μεταξύ άλλων στο πλάι της Μπλάνσετ, με τον Τζον Σλέιτερι να υποδύεται τον άντρα της Φρεντ Σλάφλι.
Στα 9 επεισόδια της μίνι σειράς που πρωτοπροβλήθηκε τον περασμένο Απρίλιο, γινόμαστε θεατές εξαιρετικών ερμηνειών και μιας πιστότατης ατμόσφαιρας εκείνης της περιόδου, με βασικό άξονα τις ζυμώσεις που προκάλεσε η Φίλις με τις γυναίκες άλλων μελών του GOP στην πρωτεύουσα του Ιλινόι, το Σπρίνγκφιλντ.
Η σειρά έχει στοιχεία από Mad Men, από BlacKKKlansman και άλλα σημαντικά έργα που αφηγούνται εκείνες τις περιόδους και πετυχαίνει με την απλότητα της να καταδείξει πως η διαρκής υποτίμηση της γυναίκας, μπορεί ακόμα και να την πείσει πως αυτό είναι το ωφέλιμο.
Η Σλάφλι έβαλε το ιδεατό της χώρας πάνω από την ανάγκη να στηριχτεί αυτό το ιδεατό στην απαράβατη ισότητα όλων των ανθρώπων της και το έκανε γιατί η πατριαρχική ηγεμονία, όπως αποτυπώνεται στην πρώτη κιόλας σκηνή της σειράς όπου οι γυναίκες γερουσιαστών και μελών του GOP ευτελίζονται σε καλλιστεία εσωτερικής κατανάλωσης.
Είναι η σκηνή που δίνει το στίγμα του Mrs. America και ακολουθείται από την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης των γυναικών που κινητοποιούνται σε όλες τις ΗΠΑ για να ψηφιστεί το Equal Rights Amendment με αυτές που, της Σλάφλι ηγούμενης, αντιμάχονται την τροπολογία.
Για να καταλάβει κανείς πόσο καλή σειρά είναι το Mrs. America, αρκεί να ρίξει μια ματιά στο 96% που έχει στο Rotten Tomatoes και πώς αιτιολογείται αυτό το ποσοστό. Κι είναι η καλλιτεχνική της αισθητική που βασίζεται στην έλλειψη του εύπεπτου και δυσκολεύει ίσως το κοινό να την αποδεχτεί. Δεν είναι εύκολη θέαση το Mrs. America, από πολλές απόψεις. Δεν το βάζεις να παίζει και απλώς μετακινείς τα μάτια σου. Το κοιτάς με μάτια ορθάνοιχτα και με σκέψη.
Δε χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο για να σε πείσουμε να την δεις.