Πριν από ένα χρόνο, το Parasite του Μπονγκ Τζουν-Χο θριάμβευε στα Όσκαρ κατακτώντας πέραν των υπολοίπων, το μεγάλο βραβείο της απονομής, αυτό για την Καλύτερη Ταινία της χρονιάς, ούσα μια ξενόγλωσση ταινία.
Αυτή η κατάκτηση άνοιξε έναν μεγάλο δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας ανάμεσα στο κορεάτικο σινεμά και την αμερικανική βιομηχανία, με τον Χο να δέχεται σωρηδόν προτάσεις από μεγάλα στούντιο και τηλεοπτικά δίκτυα, ακόμα και για τηλεοπτική μεταφορά του Parasite.
Στο πλαίσιο αυτής της διαμοιβής είναι που χτίστηκε το σενάριο της ταινίας Minari και φαίνεται πως το αποτέλεσμα μπορεί να γίνει το Parasite του 2021.
Η ταινία του κορεάτικης καταγωγής Αμερικάνου Λι Άιζακ-Τσανγκ, που είναι βασισμένη στα δικά του παιδικά βιώματα, στέκεται άτυχη γιατί κυκλοφόρησε στο φινάλε του 2020, σε μια περίοδο που τα φεστιβάλ ήταν αδρανή, οι αίθουσες κλειστές και δεν υπήρχε η δυνατότητα να αποκτήσει το buzz που είχε το Parasite.
Σε επίπεδο καλλιτεχνικό πάντως φαίνεται πως μιλάμε για κάτι ισάξιο, το καθένα στη δική του κατηγορία, μιας και το Parasite ήταν μια μαύρη κωμωδία κορεάτικης υφολογίας, μια σάτιρα, ενώ εδώ έχουμε μια συνδιαλλαγή του χιουμοριστικού με δραματικούς τόνους στην ιστορία που αφηγείται το Minari, το οποίο είναι ένα celery του νερού.
Στο Minari βλέπουμε μια οικογένεια Κορεατών με αμερικανικά ονόματα να μετακομίζει από την Καλιφόρνια στο Άρκανσο, στα ξακουστά Όζαρκς, για να διεκδικήσει τη δική της εκδοχή του αμερικανικού ονείρου. Αγοράζουν μια έκταση, στήνουν τη δική τους φάρμα όπου καλλιεργούν το μινάρι και όπως το φυτό αυτό που αποτελεί εισαγωγή της κορεάτικης κουλτούρας στην αμερικανική κουζίνα, έτσι και η οικογένεια του Τζέικομπ επιχειρεί να ταιριάξει σε έναν άλλο κόσμο, έχοντας έρθει στις ΗΠΑ στο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα της δεκαετίας του ’80, μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Οι γονείς του Τζέικομπ δούλευαν όλη τους τη ζωή σε κτηνοτροφείο, όμως ο ίδιος θέλει να εκπληρώσει την ανάγκη του για το επιχειρείν. Έχοντας δει ότι κάθε χρόνο φτάνουν στις ΗΠΑ 30.000 Κορεάτες, ποντάρει στην καλλιέργεια του μινάρι για να προσφέρει στους συμπατριώτες του μια αίσθηση πατρίδας και να αναπτύξει έτσι την οικονομική δύναμη της οικογένειας, άρα και τα όνειρα τους. Γιατί αυτό είναι το αμερικανικό όνειρο: η άρρηκτη σύνδεση των ονείρων ζωής με το χρήμα.
Ο Τζέικομπ αυξάνει το όνειρο, η οικογένεια του που ξεκίνησε να μένει σε ένα trailer, έχει το δικό της σπίτι και όλα μοιάζουν να οδεύουν κατ΄ευχήν για εκείνον, τη γυναίκα του Μόνικα, την κόρη τους Αν και τον γιο τους Ντέιβιντ. Είναι όμως έτσι;
Με το Minari ο Τσανγκ επιχειρεί να παρουσιάσει τη δική του επαφή με την έννοια των ριζών, με την πατρίδα και πώς αυτή ενθηκεύεται στην ψυχή μας ακόμα κι αν τα πόδια μας δεν την πατούν. Η ταινία περιγράφεται μέσα από τα μάτια του μικρού Ντέιβιντ που τρέχει ελεύθερος στη φάρμα παρά το καρδιακό του πρόβλημα και ο Τσανγκ κερδίζει τα εύσημα από τους κριτικούς γιατί δεν ποτίζει με μελοδραματισμό την αφήγησή του. Ούτε προσπαθεί να μετατρέψει σε οικουμενικό το δικό του συναίσθημα.
Οι χαρακτήρες που έχει πλάσει, έχουν στοιχεία σαφώς από τον κόσμο του όσο μεγάλωνε, αλλά έχουν και στοιχεία πιθανοτήτων, είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν να βρίσκονται κάπου εκεί έξω, μα δεν αποτελούν και νόρμα.
Δεν δείχνει καμία διάθεση να κάνει την ταινία ένα μοιρασμένο βίωμα, δε δείχνει επιθυμία να ξυπνήσει κάτι αντίστοιχο στον εκάστοτε θεατή. Θέλει απλώς να του φωτίσει μια από τις πάμπολλες ιστορίες που εκτυλίσσονται καθημερινά στον κόσμο. Όλοι μας ζούμε ταυτόχρονα κάτι συλλογικό, κάτι που μας ενώνει με άπειρους, ζούμε όμως και κάτι που μας ενώνει με λίγους, ζούμε και κάτι μικρότερο που δε μας ενώνει με κανέναν.
Αυτή την απαράβατη αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης εξηγεί με κινηματογραφική ευγλωττία ο Τσανγκ και ίσως το Minari να είναι – μαζί με το Nomadland – οι δύο ταινίες-παρακαταθήκες της χρονιάς της πανδημίας!