Αν παρακολουθείς για πολλά χρόνια σειρές και φροντίζεις κάθε χρόνο να δώσεις μια ευκαιρία στις περισσότερες καινούργιες που βγαίνουν, θα έχεις φτάσει σε σημείο να κάνεις μέσα σου κατηγοριοποίηση ανάλογα με τι συναίσθημα σου αφήνουν.
Κάποιες σειρές είναι flat-αδιάφορες, άλλες είναι τρομερές και περιμένεις πώς και πώς μια νέα σεζόν τους ή μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς «μήπως μια νέα σεζόν χαλάσει το συναίσθημα; δηλαδή πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει..;», άλλες πάλι έχουν κάτι που δε μπορείς να το προσδιορίσεις, να του δώσεις κάποια ακριβή περιγραφή και κάπως καταφέρνουν να θες να τις σταματήσεις και ταυτόχρονα να αδυνατείς να το κάνεις.
Το Behind Her Eyes ανήκει σε μια κατηγορία που δεν θα συναντήσει κανείς πληθώρα σειρών. Είναι μια μίνι σειρά 6 επεισοδίων που δεν θα την έλεγες με τίποτα λιγότερο από καλή, αλλά ούτε και παραπάνω απ΄αυτό. Κι αν το στόρι που βλέπεις στα 4 από τα 6 επεισόδια δεν είναι γενικά του γούστου σου σε σινεμά και τηλεόραση, τότε μάλλον θα παραδεχτείς ότι είναι καλή, μα μακριά από αυτό που αναζητάς σε μια σειρά. Σημαντικό επίσης ρόλο θα παίξει και η φάση στην οποία βρίσκεσαι συναισθηματικά.
Όσον αφορά εμάς, οι συνθήκες της πανδημίας έχουν δημιουργήσει μέσα μας τη διαρκή ανάγκη να μην δίνουμε χρόνο και κόπο σε σειρές που δεν έχουν κάτι πολύ έντονο να σου αφήσουν. Όχι απαραίτητα να είναι από την πρώτη σκηνή κάτι που βλέπεις και λες «αυτό είναι, το βρήκα». Αλλά να έχουν έστω ένα χαρακτηριστικό, έστω ένα σημείο πλοκής ή αφηγηματικής προσέγγισης που να σε εντυπωσιάζει. Θα αφορά αυτό κάτι σχετικό με το μοντάζ; Θα αφορά την κινηματογράφηση; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Το Behind Her Eyes δεν είναι η σειρά εκείνη που ξέραμε εξ αρχής πως θα προσφέρει κάτι πολύ έντονο. Επειδή όμως είναι σεζόν 6 επεισοδίων, σκεφτήκαμε ότι δε θα χάναμε και πολλά να τη βλέπαμε. Και το κάναμε. Κι η πορεία των σκέψεων μας από το πρώτο ως το έκτο επεισόδιο ήταν κυρίως ανοδική, αλλά με κατακόρυφο κι απότομο τρόπο στα σημεία ανόδου.
Μέχρι και το 4ο επεισόδιο η αίσθηση που σου αφήνει η σειρά είναι πως πρόκειται για μια ιστορία τύπου The Affair, περιγράφει δηλαδή μια τοξική σύνδεση μεταξύ δύο ανθρώπων, με την κοπέλα να είναι εν αγνοία της το θύμα της υπόθεσης, αλλά να έχει ανάγκη για μια φορά στη ζωή της να το ζήσει χωρίς να νοιάζεται. Απλώς ως ειδοποιό διαφορά το σενάριο εισάγει στο ρόλο της απατημένης συντρόφου μια κοπέλα που πέρασε ένα διάστημα σε ψυχιατρική κλινική και ο ψυχίατρος σύντροφός της φροντίζει ώστε να μην παραδοθεί ξανα στα παλιά της πάθη.
Μέσες άκρες αυτό διαδραματίζεται στα πρώτα τέσσερα επεισόδια. Η Λουίζ, χωρισμένη μητέρα του 7χρονου Άνταμ, ψάχνει εναγωνίως για μια σχέση στη ζωή της, έναν άνθρωπο να τη νοιάζεται και να μην την πληγώσει. Ο Ντέιβιντ είναι ο νέος ψυχίατρος στη δουλειά της Λουίζ, η οποία γίνεται και γραμματέας του. Οι δύο τους, πριν συνευρεθούν επαγγελματικά, είχαν περάσει ένα βράδυ φλερτ και φιλιού λίγες ημέρες πριν. Όμως η παρουσία συντρόφου στη ζωή του Ντέιβιντ, της Αντέλ, αλλάζει τα πλάνα.
Μοιάζει με μια απλή σχέση όπου τα δύο άκρα της, η Αντέλ και η Λουίζ, δεν ενώνονται. Όμως το τρίγωνο είναι κλειστό και υπάρχει μια γωνία, όχι και τόσο ορθή, που οι δυο τους συναντιούνται. Για την ακρίβεια η Αντέλ προσεγγίζει τη Λουίζ με τρόπο που ο θεατής πιστεύει ότι η πρώτη γνωρίζει ότι η δεύτερη κάνει κάτι με τον άντρα της. Αυτό όμως δεν επαληθεύεται πουθενά σε κάποια σκηνή.
Τελειώνει με τέτοιο jawdropping το Behind Her Eyes που δε μπορείς να δεχτείς ότι το, αν όχι happy, έστω normal ending στην καθημερινότητα αφαιρέθηκε κι από τη μυθοπλασία.
Η Αντέλ με τη Λουίζ γίνονται φίλες. Η Λουίζ με τον Ντέιβιντ ενδίδουν στη σωματική και συναισθηματική ανάγκη μεταξύ τους. Ο Ντέιβιντ με την Αντέλ διατηρούν μια σχέση σε ισορροπία τρόμου, όπου δίνεται ξανά η εντύπωση στον θεατή να θεωρήσει πως ο Ντέιβιντ είναι ένας τύπος σχεδόν κρετίνος που με κάποιο τρόπο χειραγωγεί βασανιστικά την Αντέλ, αφού του λέει συνέχεια πως τον αγαπάει, ενώ εκείνος δεν απαντά.
Αυτό το κόνσεπτ διαδραματίζεται για 4 επεισόδια με διαφορετικές μορφές και εντάσεις. Μέχρι που στο 5ο επεισόδιο συμβαίνει κάτι ανεξήγητο. Η Λουίζ πάσχει από εφιάλτες που την οδηγούν σε υπνοβασία. Μάλιστα, κάποιες φορές γίνεται ως και επικίνδυνη για τον εαυτό της. Η Αντέλ της δίνει ένα βιβλίο με σημείωσεις του φίλου της από την κλινική, του Ρόμπερτ που έπασχε από το ίδιο πράγμα. Η Αντέλ βέβαια λέει ότι εκείνη έπασχε και βοηθήθηκε. Αυτό κρατήστε το ως σκέψη μέχρι να δείτε το φινάλε και δεν θα αποκαλύψουμε περισσότερα.
Με κάποιον τρόπο η Λουίζ μαθαίνει να χαλιναγωγεί τους εφιάλτες της και να τους μετατρέπει σε όμορφα όνειρα. Με αυτή την τεχνική όμως πετυχαίνει να κάνει και κάτι σαν αστρική προβολή, με το άυλο τμήμα της να αφήνει το σώμα για λίγο και να περιπλανιέται στον χώρο.
Ως θεατής αναμφίβολα σε σοκάρει τρομερά, επειδή σου φαίνεται τραβηγμένο ως επιλογή πλοκής. Ειδικά όταν αυτό έρχεται σε ένα σημείο που έχεις υποστεί μια μικρή, αλλά όχι και τόσο αναπάντεχη ψυχρολουσία, το ενδεχόμενο δηλαδή ο Ντέιβιντ να είναι φουλ τοξικός και χειριστικός και να ποτίζει με φάρμακα επίτηδες την Αντέλ για να διαχειρίζεται την περιουσία της.
Το απροσδόκητο αυτής της εξέλιξης δεν είναι ούτε το 30% του απροσδόκητου που επιφυλάσσει η σειρά ως το τέλος του 6ου επεισοδίου. Εκεί όπου έχουμε ένα 20λεπτο με τέτοια αλληλουχία ανατροπών σε βαθμό που νευριάζεις, σκέφτεσαι να βρίσεις τους σεναριογράφους, λες μέσα σου «ε, άντε παρατήστε με», αλλά την ίδια στιγμή κάνεις άλλο μονόλογο του στυλ «τι έγραψαν οι άνθρωποι».
Είναι μια αλήθεια ότι αν δεν έχεις καμία επαφή με το βιβλίο της Σάρα Πινμπόρο, τα όσα γίνονται στο 6ο επεισόδιο σκεπάζουν κάθε αίσθηση από τα προηγούμενα και σε αναγκάζουν να συγχωρήσεις τα πάντα στο σενάριο, ακόμα και να δώσεις στο χτίσιμο της δομής ανώτερο credit απ΄αυτό που ίσως να αξίζει.
Τελειώνει με τέτοιο jawdropping το Behind Her Eyes που δε μπορείς να δεχτείς ότι το, αν όχι happy, έστω normal ending στην καθημερινότητα αφαιρέθηκε κι από τη μυθοπλασία. Θες να μπει μια κανονική τελεία, αλλά τελεία δε μπαίνει με τίποτα σε αυτό. Θα έχει επομένως τεράστιο ενδιαφέρον αν θα μπορέσει να στοιχειοθετηθεί κάποια συνέχεια και τι θα μπορούσε να δείξει, μιας και από την αντιπάθεια για τους τρεις πρωταγωνιστές, καταλήγουμε στο ότι εκείνος που ευθύνεται για όλη την οδύνη είναι αυτός που έμενε στο περιθώριο της αφήγησης, ως μια αναδρομή που επηρεάσε το παρελθόν της Αντέλ και του Ντέιβιντ και τίποτα περισσότερο.
Σταματάμε εδώ γιατί είμαστε στο τσακ να κάνουμε spoil στην κορύφωση των κορυφώσεων που έχει η σειρά. Κάτι για το οποίο οφείλεται και το εξαίρετο μοντάζ του τελευταίου επεισοδίου.
Δύο πράγματα για το τέλος, εν είδει υστερόγραφου: η Ιβ Χιούσον είναι καταπληκτική στο ρόλο της, από κοντά και η Σιμόνα Μπράουν με τον Τομ Μπέιτμαν. Επίσης, οτιδήποτε περιλαμβάνει σκωτσέζικη προφορά ανεβάζει τουλάχιστον 2 επίπεδα την ποιότητα του!