Μοιάζει με Mission Impossible από εκείνες που ακόμα και ο ημίτρελος (εκτός εισαγωγικών…) Τομ Κρουζ αδυνατεί να φέρει εις πέρας. Μια δοκιμασία καταδικασμένη ν’ αποτύχει εκ των προτέρων, καθώς όλες οι πιθανότητες είναι a priori εναντίον σου.
Και, μεταξύ μας, δικαίως: πώς στο καλό να ξεχωρίσεις μία- μονάχα μία– σκηνή του Θανάση Βέγγου ως την πιο αγαπημένη σου; Σαν εκείνη που σε έκανε να κλάψεις από τα γέλια σε βαθμό ελεγχόμενης παράκρουσης;
Που τη θυμάσαι ακόμα και σήμερα και κάθε φορά που την πετυχαίνεις στην τηλεόραση θα κάτσεις να τη δεις με το ίδιο ευχάριστο μειδίαμα στο πρόσωπο, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να δεις ολόκληρη την ταινία;
Ναι, ναι, το ξέρουμε και συμφωνούμε: αυτό απλά δε γίνεται, μιας και μιλάμε για μια σειρά από κινηματογραφικά διαμάντια «ισάξια», τρόπον τινά, μεταξύ τους. Ωστόσο…
Ωστόσο όλοι μέσα σ’ αυτόν τον φιλμικό ωκεανό αντικειμενικότητας εμφιλοχωρεί η άκρα υποκειμενικότητα. Ή, για να το πούμε μπακαλίστικα, «γούστα είναι αυτά».
Κι επειδή περί γούστου κολοκυθόπιτα, επιτρέψτε μας: πίσω στο 1964 ο Αλέκος Σακελλάριος (αυτός ο υπερταλαντούχος καλλιτέχνης) έγραψε και σκηνοθέτησε το «Θα σε κάνω Βασίλισσα», την πασίγνωστη πια κωμωδία με πρωταγωνιστές τον Θανάση Βέγγο, την Νίκη Λινάρδου και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Η ιστορία του Αντώνη Τσιλιβίκη (αλλά και Μπεϊζάνη), ενός αρκετά εύπορου εμπόρου υλικών και εργολάβος οικοδομών, που είναι παντρεμένος επί μια τετραετία με την Ελένη και ζει μέσα στην μιζέρια ψειρίζοντας κάθε δραχμή που ξοδεύεται, έχει μια σειρά από σπαρταριστές σκηνές, από εκείνες που μόνο ίσως η πένα του Σακελλάριου μπορούσε να μας χαρίσει.
Υπάρχει, όμως, μία σκηνή που στέκει πάνω από κάθε άλλη που συναντάμε στην ταινία και έχει χαραχτεί όσο καμία στη μνήμη των θεατών.
Αναφερόμαστε, φυσικά, σ’ αυτήν με τα αναλογιστικά μαθηματικά του Βέγγου, εκεί που προκειμένου να γλυτώσει το εικοσαρικάκι που του ζητάει ο Βαγγέλης για τη δουλειά που του έκανε προβαίνει σε προηγμένους μαθηματικούς υπολογισμούς, τρελαίνοντας τον συνομιλητή του.
Μνημειώδες σημείο του αψεγάδιαστου αυτού αριστουργήματος οι περιβόητοι «αρκουδόμαγκες» με τους οποίους έχει να κάνει σε καθημερινή βάση ο γυμνασιάρχης, που αναλογικά καταλήγει να παίρνει… λιγότερα από τον Βαγγέλη!
Απολαύστε ξανά και ξανά και ξανά το παρακάτω έπος του λατρεμένου μας Θ.Β.: