Αν υπήρξε μια εποχή στο Χόλιγουντ που η έννοια του «mindfuck» ήταν στα φόρτε της, αυτή δεν ήταν άλλη από τις αρχές των 00s. Το «Matrix» και το «Fight Club» μόλις είχαν ντεμπουτάρει, είχαν κάψει άπειρα μυαλά και πράγματα που σε άλλες εποχές θα έμοιαζαν απωθητικά για τα μαζικά κοινά (ή τέλος πάντων, ελκυστικά μόνο για λίγους) γινόντουσαν ξαφνικά η κυριαρχη τάση του «σκεπτόμενου blockbuster». Και έτσι, η μια ταινία-κάψιμο άρχισε να κάνει επιτυχία μετά την άλλη.
Η «Οδός Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς έκανε αληθινό πάταγο, το «Memento» του Κρίστοφερ Νόλαν ήταν η τέλεια αποκάλυψη, το «Donnie Darko» το απόλυτο διαμαντάκι και μέσα σε όλη αυτή τη χιονοστιβάδα mindfuck ταινιών, μια αστραφτερή τριπλέτα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ: ο Τομ Κρουζ, η Κάμερον Ντίαζ και η Πενέλοπε Κρουζ συγκροτούσαν έναν συνδυασμό έτοιμο να σπάσει τα ταμεία.
Φαινομενικά, η ταινία θα αφορούσε ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις πρωταγωνιστές αλλά επί της ουσίας θα ήταν κάτι πολύ ευρύτερο και περίπλοκο σε σχέση με αυτό. Στην πραγματικότητα, θα ήταν το ριμέικ μιας ισπανικής ταινίας που είχε βγει μερικά χρόνια πριν, στην οποία μάλιστα έπαιζε επίσης η Πενέλοπε Κρουζ χρησιμοποιώντας μόνο τα ισπανικά της. Εκείνη η ταινία, το «Άνοιξε τα μάτια» έκανε μεγάλη επιτυχία εντός των ισπανικών τοιχών και πολύ εύλογα o Κάμερον Κρόου, που εκείνη την εποχή ό,τι χολιγουντιανό έπιανε το έκανε χρυσάφι, θεωρούσε πως η αυτούσια μεταφορά του με βάση τα αμερικάνικα μέτρα και σταθμά θα αρκούσε για να γίνει επιτυχία η ταινία.
Και κάπως έτσι εγένετο «Vanilla Sky». Και αν και υπήρξε απόλυτο ξεπατίκωμα του «Άνοιξε τα μάτια», η ταινία ήταν εξαιρετική. Για την ακρίβεια, ίσως ήταν εξαιρετική ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο. Η ουσία ωστόσο είναι πως όσοι κατάφεραν να προσαρμοστούν εγκαίρως στον ξαφνικό μετασχηματισμό του ύφους της απόλαυσαν μια από τις πιο ευαίσθητες και φιλοσοφημένες κινηματογραφικές δημιουργίες εκείνων των καιρών.
Το φιλμ ξεκινούσε ως τυπική ερωτική κομεντί. Άντε να την έλεγες λίγο δραμεντί. Σε γενικές γραμμές ωστόσο το κόνσεπτ έμοιαζε ανάλαφρο και εύπεπτο: ο γόης Τομ Κρουζ, οι πανέμορφες Κάμερον Ντίαζ και Πενέλοπε Κρουζ και ένα παθιασμένο ερωτικό τρίγωνο συγκροτημένο από αυτούς τους τρεις. Και σταδιακά, η ταινία σκοτείνιαζε. Μπασταρδευόταν με το είδος του Sci Fi και αποκτούσε μια υπαρξιακή χροιά. Γινόταν αληθινό θρίλερ και κατάβαση προς την κόλαση προτού τελικά έρθει ένα φινάλε που έμοιαζε με κάτι σαν λύτρωση αλλά θα μπορούσε να ειδωθεί και ως παραβολή για τη ζωή και τον θάνατο.
Το «Vanilla Sky» ήταν ένα αλήθινό διαμάντι. Όμως αποδείχθηκε πολύ δύσκολο να μιλήσει μαζικά στις καρδιές του κοινού. Για την ακρίβεια, φάνηκε πως η αναγωγή ανάμεσα στο ισπανόφωνο και το παγκόσμιο κοινό δεν ήταν μια τόσο απλή διαδικασία. Κυρίως, το «Vanilla Sky» πλήρωσε το εξής: πλασαρισμένο εν πολλοίς ως ερωτικό, ρομαντικό φιλμ, το κοινό δεν μπόρεσε ποτέ να του συγχωρήσει την -οριακά τρολ αλλά πέρα για πέρα εμπνευσμένη- αλλαγή κατεύθυνσης που συντελούνταν περίπου από τη μέση της ταινίας και μετά.
Και κάπως έτσι, μια σίγουρη εμπορική επιτυχία φάνηκε τέτοια μόνο στα χαρτιά. Την ταινία την είδαν λίγοι και από αυτούς ελάχιστοι «την είδαν». Ο Τομ Κρουζ μάλλον έχει να βιώσει από τότε τέτοια αποτυχία. Αλλά η αλήθεια είναι πως από τότε (και το ακριβώς προηγούμενο «Μανόλια») έχει να παίξει σε μια τόσο υπέροχη δημιουργία…