106' απόλαυσης: Δες απόψε την κορυφαία κωμωδία της 10ετίας που θα σου αλλάξει τη διάθεση (Vid)
Βρείτε μας στο

Στις Χρυσές Σφαίρες υπάρχει μια κατηγορία που πολλές φορές προκαλεί ένα μεγάλο ερωτηματικό. Το τι θεωρείται κωμωδία ή μιούζικαλ και τοποθετείται τελικά εκεί, είναι εκτός λογικής σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Για παράδειγμα το I Care A Lot δεν είναι τίποτα από τα 2, αλλά η Ρόζαμουντ Πάικ έπρεπε να προταθεί σε αυτή την κατηγορία για να πάρει τη Σφαίρα.

Στις ταινίες που θα δεις στη συνέχεια, στις καλύτερες, κατά τη γνώμη μας, των τελευταίων αρκετών ετών, τουλάχιστον δεκαετίας, δε θα δεις ταινίες-καμενιές τύπου Σεθ Ρόγκεν, Μπέιτμαν ή Γουίλ Φέρελ. Όχι γιατί τις υποτιμούμε. Επ΄ουδενί. Αλλά γιατί σε αυτές είναι προφανές το γέλιο, ασταμάτητο και δε δύναται να τεθεί σε σύγκριση με άλλες αυτής της υποκατηγορίας.

Αντιθέτως, στις ταινίες που ακολουθούν, το κωμικό στοιχείο έχει, ως επί το πλείστον, ένα weirdness, έναν τρομερό σαρκασμό και λιγότερο ποντάρει σε κάτι εξόφθαλμα αστείο που μπορεί να γεννήσει μια κατάσταση. Είναι περισσότερο μια γελοιοποίηση σοβαρών καταστάσεων, με μια-δυο εξαιρέσεις.

The Death of Stalin

Η νο1 επιλογή μας. Ακολουθώντας την απαράβατη αρχή της κωμωδίας, δηλαδή την πρόσθεση της τραγωδίας με το πέρασμα του χρόνου, το Death of Stalin είναι τόσο άρτιο όσο όλες οι ταινίες που καταπιάνονται με δραματικές εποχές.

Η ταινία του 2017 μας πάει στο 1953, στο θάνατο του Στάλιν. Ο θάνατος άφησε ένα τεράστιο κενό ηγεσίας στη Σοβιετική Ένωση και φυσικά όλοι οι αυλικοί του επιβουλεύονταν τη διαδοχή του. Ζούκοφ, Μπερία, Χρουστσόφ και λοιπές δυνάμεις θα βγάλουν τα «μαχαίρια» και τις δολοπλοκίες για να πάρουν προβάδισμα στην κούρσα διαδοχής.

Μόνο που αυτό προκαλεί ένα μικρό προβληματάκι: δεν υπάρχει ούτε ένας να ασχοληθεί με τη διακυβέρνηση της χώρας. Μια εύστοχη σάτιρα για τη δίψα της εξουσίας που τυφλώνει τοποθετημένη σε μια εποχή σκοτεινή για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Hail Caesar

Το χιούμορ των αδερφών Κοέν είναι συγκεκριμένο και δεν αρέσει εύκολα σε όλους. Αν είχες δει για παράδειγμα το Ballad of Buster Scruggs πριν 2 χρόνια, πιθανότατα να μην το θεώρησες εύστοχο σε επίπεδο κωμικών στοιχείων.

Αν πεις ότι το 'ξερες, λες ψέματα: Το 90% δεν έχει ιδέα γιατί φοράνε ακουστικά στη σκηνή οι τραγουδιστές. Εσύ;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Αν πεις ότι το ‘ξερες, λες ψέματα: Το 90% δεν έχει ιδέα γιατί φοράνε ακουστικά στη σκηνή οι τραγουδιστές. Εσύ;

Το Hail Caesar επίσης εκείνη την εποχή που βγήκε, το 2016, είχε δεχτεί αρκετά μέτριες προς αρνητικές κριτικές, δεδομένης και της συνολικής παραγωγής, με ένα καστ γεμάτο από δυνατά ονόματα.

Η ταινία περιγράφει μια τυπική ημέρα ενός υπεύθυνου παραγωγής της Capitol Pictures στο Hollywood περασμένων δεκαετιών, με την καθημερινότητα του να περιλαμβάνει τρέξιμο για να ικανοποιήσει τα τερτίπια των σταρ, να τους διατηρήσει εντός του πλάνου που έχει χαραχθεί γι΄αυτούς, να σβήσει τις χαζομάρες τους και να φέρει βόλτα 2 αδίστακτες αρθρογράφους με δική τους στήλη που συζητιέται παντού στη βιομηχανία.

The Nice Guys

Δεν το περιμέναμε ούτε εμείς οι ίδιοι πως θα βάζαμε την ταινία αυτή στη λίστα, αλλά κάτι μέσα μας μας έσπρωξε να το κάνουμε. Ο Γκόσλινγκ λίγους μήνες μετά τον ρόλο στο La La Land που ήταν φουλ στον πεσιμιστικό ρομαντισμό, στέκεται στο πλάι του σκληρού Αυστραλού Ράσελ Κρόου για να γίνει ένα mix χαρακτήρων και εικόνων που αυτομάτως δημιουργεί χιουμοριστικές διαφορές.

Κι αυτός ο συνδυασμός πλαισιώνεται από μια ιστορία που τους θέλει να αναζητούν μια νεαρή κοπέλα, την Αμέλια, η οποία ήταν ο λόγος που οι δύο ρόλοι τους, ο Χόλαντ και ο Τζάκσον, συνεργάζονται.

The Disaster Artist

Ο Τζέιμς Φράνκο είχε ιδέα εκατομμυρίων και έδωσε ένα μεγαλύτερο κρέντιτ σε μια τόσο cult ταινία που μέχρι το Disaster Artist συζητιόταν μόνο σε facebook groups. Ο Τόμι Γουάισον έγινε ξανά σταρ χάρη στον Φράνκο και είδε το The Room, έστω και διά της…παρασκηνιακής οδού, να πηγαίνει στα Όσκαρ.

Brand New Testament

Από τις πιο πρωτότυπες ιδέες στο ευρωπαϊκό σινεμά, με αβαντάζ το χιούμορ που διακρίνει τον γαλλόφωνο κινηματογράφο, η ταινία του Ζακό Βαν Ντορμέλ κέρδισε κοινό και κριτικούς πίσω στο 2015.

Μόνο και μόνο η κεντρική ιδέα είναι συναρπαστικά ιντριγκαδόρικη: ο Θεός είναι ένας τύπος που κάθεται σε μια οθόνη υπολογιστή κάπου στις Βρυξέλλες και καθορίζει τις ανθρώπινες ζωές με εντολές στο pc, ενώ φοράει λερωμένα ρούχα και χλαπακιάζει junk food. Η μικρή κόρη του όμως θα του χαλάσει τα σχέδια καθώς θα εισέλθει στον κόσμο των ανθρώπων μέσα από τη σωλήνα σύνδεσης και θα μπει εμπόδιο στις επιθυμίες του. Άγνωσται αι βουλαί της κόρης του Κυρίου!

Booksmart

Μόλις το 2019 κυκλοφόρησε το Booksmart και στη δική μας καρδούλα κατάφερε να βρεθεί τόσο βαθιά ώστε να μη χρειαστούμε πολύ χρόνο να το ανασύρουμε από τις μνήμες μας για να το βάλουμε στη λίστα.

Δύο μαθήτριες που είχαν για χρόνια κολλημένες τις μούρες τους μέσα στα βιβλία, συνειδητοποιούν ότι οι υπόλοιποι συμμαθητές τις είχαν βάλει στο περιθώριο γι΄αυτό και έχασαν μεγάλο μέρος του ξέφρενου που έχει η ζωή σε αυτά τα χρόνια. Η έξοδος από το καβούκι και η προσαρμογή τους τόσο ετεροχρονισμένα, είναι από μόνη της μια συνθήκη κωμωδίας που η Μπίνι Φελντστάιν και η Κέιτλιν Ντέβερ την απογειώνουν.

The Grand Budapest Hotel

Αν το ύφος των Κοέν είναι ιδιάζον και κάπως…δύσπεπτο, τότε αυτό του Γουές Άντερσον είναι ακόμα περισσότερο αν δεν έχεις συνηθίσει σε μια τέτοια κινηματογραφική ροή. Το Grand Budapest Hotel είναι η επιτομή της ιδιοσυγκρασίας του Άντερσον και έχει ορισμένες μνημειώδεις ερμηνείες σε αυτό το ξενοδοχείο της τρέλας. Το γέλιο εδώ είναι τόσο αυθεντικό, τόσο αβίαστο, δεν το σπρώχνει τίποτα με το ζόρι σε κανένα σημείο της ταινίας. Εξέρχεται κατά το δοκούν και ποντάρει πολύ σε στοιχεία του Τσάρλι Τσάπλιν, περισσότερο κινητικά-εξωλεκτικά δηλαδή και λιγότερο διαλογικά.