Πρέπει να είσαι μεγάλος μερακλής με την υπερηρωική παράδοση, να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες, να έχεις λιώσει στα κόμιξ για να το καταλάβεις: οι υπερηρωικές φιγούρες της ποπ κουλτούρας είναι τα σημερινά αντίστοιχα των παραδοσιακών μυθολογικών θεών. Ο Σούπερμαν για παράδειγμα, δεν διαφέρει και πολύ από το πως θα φανταζόντουσαν σήμερα οι κοινωνίες την παρουσία του Δία ανάμεσά τους, ο Flash είναι επίσης ένα είδος ημίθεου, για την Γούοντερ Γούμαν και τον Άκουαμαν δεν το συζητάμε: Αμαζόνα και Ατλάντιος αντίστοιχα, είναι έτσι κι αλλιώς μεταφορές αρχετυπικών αρχαίων φιγούρων στο σήμερα. Όσο για τον Μπάτμαν; Μάλλον έχουμε να κάνουμε εδώ με έναν πολυμήχανο θνητό, τόσο πολυμήχανο που του αντιστοιχεί να συνδιαλέγεται με τους Θεούς και όχι με την ανθρωπότητα.
Αυτή ακριβώς την αίσθηση είναι που καταφέρνει και ζωντανεύει ο Ζακ Σνάιντερ στο δικό του, προσωπικό «Justice League», το λεγόμενο «Snydercut» που κυκλοφόρησε πρόσφατα ιντερνετικά και καταναλώνεται με μανία από ένα πεινασμένο κοινό που περίμενε πως και πως ένα μεγάλο κινηματογραφικό event σε αυτές τις εποχές της πανδημίας και η επιστροφή της υπερηρωικής συμμαχίας της DC αλλά αυτή τη φορά στην αυθεντική της μορφή, όχι στην πετσοκομμένη που είχε παρουσιαστεί το 2017, μοιάζει αληθινό βάλσαμο.
Σε επίπεδο βασικής πλοκής πάντως, όποιοι περιμένουν κάποια μεγάλη και τρανή διαφοροποίηση ανάμεσα στο Snydercut και την αρχική -λογοκριμένη- εκδοχή, τσάμπα προσμένουν. Και αυτό διότι η βασική πλοκή παραμένει ίδια: η υπό σύσταση συμμαχία υπερηρώων έχει να αντιμετωπίσει την εισβολή στη Γη ενός προαιώνιου κατακτητή κόσμων, ο οποίος είχε προσπαθήσει και στα αρχαία χρόνια να την καταλάβει αλλά ηττήθηκε τότε από την ένωση Θεών, Ανθρώπων, Αμαζόνων και Ατλάντιων. Τότε απέτυχε. Σήμερα θα τα καταφέρει; Με την απουσία του νεκρού Σούπερμαν από τη σημερινή εμβληματική συμμαχία έχει ελπίδες. Αλλά θα λείπει για πάντα ο Σούπερμαν;
Σε αντιδιαστολή ωστόσο με την ξεπέτα μιάμισης ώρας που είχαμε την ατυχία να δούμε το 2017, η αφήγηση της ίδιας ιστορίας από τον Ζακ Σνάιντερ είναι πέρα για πέρα προσεγμένη, δίνει βάση και βαρύτητα στους χαρακτήρες και τις αλληλεπιδράσεις τους, χτίζει την προϊστορία πάνω στην οποία έρχεται να πατήσει ετούτη η ιστορία, υπερτονίζει τον εκσυγχρονισμό του μυθολογικού στοιχείου και εν τέλει αποδεικνύει πως ένα στόρι που στα χέρια μιας διακπεραιωτικής παραγωγής μπορεί να είναι ένα αληθινό έκτρωμα, αν προσεγγιστεί με αγάπη και μεράκι μπορεί να μετουσιωθεί σε μια εξαιρετική υπερηρωική ταινία.
Φυσικά, οι τέσσερις ώρες που διαρκεί το Snydercut είναι κομβικές για την επιτυχία του πειράματος. Πολλές φορές δε μοιάζουν και με πολυτέλεια: εύκολα θα μπορούσε να λείπει και μια ώρα αφήγησης και πάλι ο Σνάιντερ να έχει τον χρόνο του να ξεδιπλώσει αποτελεσματικά αυτό που έχει να πει. Ωστόσο μικρό το κακό: σε εποχές που καταπίνουμε το ένα σίριαλ μετά το άλλο μέσα σε ένα διήμερο, οι τέσσερις δεν μοιάζουν δα και κάνας αιώνας. Ο δε Σνάιντερ εδώ έχει βρει μάλλον τη χρυσή τομή: η ταινία έχει φιλοσοφικό βάθος πέρα από δράση αλλά ο σκηνοθέτης της δεν ξεχνάει πως στο τέλος της ημέρας έχει να υπηρετήσει ένα είδος που οφείλει να κουβαλάει περισσότερη απόλαυση και λιγότερο προβληματισμό. Το γεγονός ότι εδώ βλέπουμε μια σύγχρονη εκδοχή ενός επικού, αρχαίου μύθου δεν αναιρεί πως αυτό ακριβώς είναι μια υπερηρωική ιστορία της σημερινής ποπ κουλτούρας: η ισορροπία κάνει την ταινία να δουλεύει ακόμα και σε εκείνους που δεν δούλεψαν τα «Man of Steel» και «BvS».
Και κάπως έτσι, η μεγαλοπρεπής υπερηρωική τριλογία του Σνάιντερ φαίνεται να κλείνει ακριβώς όπως της αρμόζει. Ή μήπως όχι; Το τελευταίο εικοσάλεπτο -που όχι και τόσο παράδοξα ενδεχομένως να μοιάζει πιο απολαυστικό από κάθε άλλη στροφή της ταινίας- φωνάζει ανοιχτά πως η ιστορία μπορεί και -το κυριότερο- πρέπει να συνεχιστεί, πως η κορύφωση που έχει στο μυαλό του ο Σνάιντερ μπορεί να μας οδηγήσει σε αληθινά πρωτότυπα και ενδιαφέροντα μονοπάτια για το είδος και πως είναι κρίμα να μην του δοθεί αυτή η ευκαιρία. Μεταξύ μας, είναι μάλλον κοινό μυστικό: το Snydercut κάνει ξανά επίκαιρο το σύμπαν της DC, ένα χαμένο στοίχημα μοιάζει ξανά ανοιχτό. Η κορύφωση που πολλοί οραματίζονταν αλλά δεν ήρθε ποτέ, είναι μάλλον η ώρα να υλοποιηθεί.
Ο Σνάιντερ το θέλει, οι οπαδοί που το θέλουν σίγουρα είναι πολλαπλασιασμένοι μετά την εμπειρία του 4ωρου αυτού έπους, η WB είναι έτοιμη να το πάρει απόφαση: το «Justice League 2» του Σνάιντερ πρέπει να γυριστεί. Ανάμεσα στα πολλά πετυχημένα που έκανε το Snydercut, η ανάδειξη αυτής της αναγκαιότητας ήταν μάλλον το σημαντικότερο.