Πριν από μερικές εβδομάδες, αρχές Μαρτίου πρέπει να ήταν, είχαμε κάνει ένα post για το trailer της σειράς The Irregulars και αναφέραμε χαρακτηριστικά πως θα μας κάνει να ξεχάσουμε τον Σέρλοκ Χολμς του Γκάι Ρίτσι.
Εννοείται πως ήταν μια βαριά δήλωση. Εννοείται όμως πως μετά την κυκλοφορία της σειράς δεν πρόκειται να την αναιρέσουμε και να πούμε ότι σφάλλαμε. Όχι γιατί είμεθα εγωιστές, αλλά γιατί είναι όντως μια αρκετά καλή σειρά, πολύ κοντά στις δύο ταινίες του Ρίτσι. Απλώς χάνει επειδή δεν έχει πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ κι έχει κάτι πιτσιρίκια.
Αυτό φαίνεται στα μάτια αρκετών έκανε το saga του Σέρλοκ Χολμς παιδικό και ίσως να θεωρήθηκε ιεροσυλία, οπότε προκάλεσε μικρή οργή. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε αυτό το 5.2 που έχει ως βαθμολογία στο IMDB. Και δεν είμαστε οι μόνοι που ξαφνιαζόμαστε. Το Rotten Tomatoes έχει βάλει 78% στο The Irregulars. Κάπως μεγάλη η απόσταση, δε νομίζετε..;
Έχοντας δει τα 8 επεισόδια της πρώτης σεζόν και με τη σειρά να οδεύει και για δεύτερη, αν έπρεπε να μιλήσουμε με τη γλώσσα των αριθμών, θα λέγαμε ότι η σειρά είναι πιο κοντά σε ένα τίμιο 7.0 στο IMDB. Δηλαδή 5.2 δεν έχει μπει σε τόσες και τόσες μπούρδες, εδώ βρήκε το κοινό να εξαντλήσει την επιλεκτικότητα του; Πώς γίνεται να παίρνει τέτοια βαθμολογία όταν μια υπέρτατη κουταμάρα, το Messiah, έχει 7.6;
Για να μη μας ανέβει περαιτέρω η πίεση, ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για τη σειρά. Θα ξεκινήσουμε απ΄αυτό που εμείς θεωρούμε ως αστοχία του δημιουργού Τομ Μπίντγουελ και όποιων συνέβαλαν εν πάση περιπτώσει στην επιλογή της μουσικής που είναι σύγχρονη hip-pop, αν μπορούσαμε να την περιγράψουμε έτσι, και σε κάποιο βαθμό σε πετάει λίγο εκτός κλίματος ενός σκοτεινού βικτωριανού Λονδίνου που το έχουν ζώσει τα μεταφυσικά στοιχεία.
Κάτι άλλο ως κραυγαλέα αρνητικό δε μπορούμε να βρούμε. Δεν υποστηρίζουμε ότι είναι μια σειρά που θα σε κατακτήσει από την πρώτη σκηνή ή ότι θα δημιουργήσει σενάρια στη φαντασία και θα βάλει φιτιλιά σε συναισθήματα. Όχι. Αλλά είναι μια σειρά που την βλέπεις και είσαι εκεί, δεν χάνεσαι, δεν κάθεσαι να παρατηρείς τις ειδοποιήσεις στο κινητό σου γιατί ξέρεις ότι ακόμα κι αν χάσεις 10 λεπτά, δεν έγινε και τίποτα.
Το The Irregulars επικεντρώνεται σε 4 ορφανά παιδιά (Μπεατρίς, Τζέσι, Μπίλι, Σπάικ) που ζουν σε φτωχογειτονιά του Λονδίνου, τα οποία επιβιώνουν και έχουν μάθει τον κόσμο της νύχτας. Γι΄αυτό τα επιλέγει ο Γουάτσον, ο συνεργάτης του Σέρλοκ Χολμς, να εξιχνιάσουν υποθέσεις που η λογική δεν μπορεί να τους δώσει λύση. Κι αυτή η εξιχνίαση βασίζεται αρκετά στις ιδιαίτερες ικανότητες που έχουν, ιδίως η Τζέσι που μπορεί να εισβάλλει στη σκέψη των ανθρώπων και φαίνεται πως εγκεφαλικά έχει περάσει σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο.
Μέσα απ΄αυτό φτάνει στο σημείο να μάθει ότι έχει εμφανιστεί μια σχισμή ανάμεσα στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του φυσικού και του μεταφυσικού, έχει κυκλώσει το Λονδίνο και βγάζει σταδιακά τα δικά της…τέρατα. Αν αυτά τα τέρατα περάσουν ολοκληρωτικά στον εδώ κόσμο, τότε δεν υπάρχει γυρισμός.
Σε κάθε επεισόδιο οι 4, μαζί με τη βοήθεια ενός νεαρού λόρδου που δεν αντέχει τη ζωή στο ανάκτορο της οικογένειας του, τα βάζουν με διαφορετικές εκδοχές του μεταφυσικού, καλούνται να κάνουν πράγματα πέρα από την ηλικία τους (όπως να σκοτώσουν) και η εξέλιξη της κάθε ιστορίας γίνεται με τρόπο γοητευτικό για το μάτι του θεατή και με την απαραίτητη μυσταγωγία που προϋποθέτει η μυθολογία του Ντόιλ.
Με εξαίρεση δηλαδή το κομμάτι της ηχητικής επένδυσης, που δεν συμβαίνει και σε ολόκληρο επεισόδιο, όλο το υπόλοιπο σε βάζει με άνεση στην ψυχολογία της εποχής και όλων των στοιχείων που πρέπει να συνθέτουν μια τέτοια ιστορία.
Το The Irregulars μπορεί να ξεχαστεί γρήγορα στο πέρασμα νέων σειρών, ίσως πιο συναρπαστικών, αλλά βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι για όσο θα το βλέπετε, θα το απολαμβάνετε.