Βρισκόμαστε στο τέλος μιας καταθλιπτικής διαδρομής. Έτσι μας λένε. Απέχουμε το πολύ ένα μήνα από το άνοιγμα της εστίασης και ελπίζουμε και του πολιτισμού, μπας και δούμε κανένα θέατρο ή πάμε κανένα σινεμά.
Τουλάχιστον, σε ακόμα μια καραντίνα το σινεμά δεν μας έλειψε. Ας είναι καλά κυρίως το Netflix και δευτερευόντως το Amazon, ενώ ελπίζουμε σύντομα να μπουν στη φαρέτρα μας το Disney+ και το HBO Max.
Παράπονο πάντως δε μπορούμε να έχουμε, ειδικά αν είναι να μας προσφέρονται ταινίες όπως αυτή για την οποία γράφουμε. Πρόκειται για μια ταινία που κυκλοφόρησε στο Netflix στην Ελλάδα προς τα τέλη Ιανουαρίου και χρειάστηκε μερικές εβδομάδες μέχρι να γίνει μια από τις πιο συζητημένες ταινίες της καραντίνας.
Το His House του Ρέμι Γουίκς είναι από εκείνες τις ταινίες που κάνουν σαφές στον θεατή το μήνυμα που σκοπεύουν να περάσουν, εν τούτοις δεν καθίστανται προβλέψιμες, νωχελικές και αδιάφορες. Καταφεύγουν σε μανιέρες που στοιχειοθετούν ένα σκηνικό τέχνης, όπου ο θεατής νιώθει ότι μπορεί να εντοπίσει την αξία αυτού που βλέπει.
Στο His House βλέπουμε ένα ζευγάρι Σουδανών που έχουν βρεθεί στην Αγγλία κατατρεγμένοι από τον εμφύλιο στη χώρα τους. Από τις ημέρες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης έρχεται η ευκαιρία τους, με το κράτος να τους επιτρέπει την αρχική παραμονή στη χώρα και να τους τοποθετεί σε δικό τους σπίτι.
Πολύ γρήγορα όμως αυτό το σπίτι θα γίνει ένας τόπος βασάνων και ψυχικής ασθένειας. Αυτό γιατί ο Μπολ και η Ριάλ μέσα στην αναμπουμπούλα της διαφυγής από τον πόλεμο έχασαν την κόρη τους Νία και άφησαν πίσω το πτώμα της και τα πτώματα τόσων δικών τους ανθρώπων. Είναι επίσης άνθρωποι που προέρχονται από μια κουλτούρα που έχει κάνει βίωμα τη μαγεία και τη σύνδεση με τον πνευματικό κόσμο, καθώς στην κοινότητα τους είχαν τον απέθ, έναν σαμάνο που μπορούσε να επικοινωνήσει με τους νεκρούς ως ζωντανός και με τους ζωντανούς ως νεκρός.
Αυτός ο απέθ ακολουθεί ως στοιχειό τον Μπολ και τη Ριάλ στο νέο τους σπίτι και τα βράδια τους βομβαρδίζει με τα φαντάσματα του εμφυλίου πολέμου. Κουβαλούν ψυχικά τραύματα οι δυο τους που εξωτερικεύονται ως νεκροί που εμφανίζονται στον κόσμο των ζωντανών για να πάρουν τη ζωή τους.
Το His House είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, με τις στοχευμένες δόσεις τρόμου να μην υπερβαίνουν το μέτρο. Διακρίνεται από μια ισορροπία που δεν επισκιάζει το μήνυμα με διαρκή φόβο ούτε το εκτονώνει φαλκιδεύοντας την ουσία του.
Είναι, με πιο απλά λόγια, ένα μήνυμα που δεν σπαταλά η ταινία μιάμιση ώρα για να το περάσει τόσο υποδόρεια ώστε να χαθεί, ούτε το δίνει κιόλας στο πιάτο, γι΄αυτό αποφεύγει να δείξει σκηνές από το βίωμα του εμφυλίου μέχρι το τελευταίο μισάωρο. Κι αυτό δεν το κάνει ως γέφυρα σύνδεσης με την τωρινή ψυχολογική κατάσταση, παρά μόνο για να εξηγήσει τη μεγάλη σκηνή στο φινάλε που στήνεται η λύτρωση των δύο.
Θέλει γερό στομάχι το His House, αλλά η ανταμοιβή στο τέλος ψυχικά είναι μεγάλη. Πριν βγεις από την καραντίνα και αμοληθείς στους δρόμους, δες την ως ένα ολοκλήρωμα μιας μακράς περιόδου με συναισθηματικό βάρος.