Είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα η τέχνη και το πως εκλαμβάνεται. Και αν πολλές φορές, μιλώντας για έναν δημιουργό ή για ένα έργο τέχνης μιλάμε με απόλυτους, αποθεωτικούς όρους σαν αυτοί να περιγράφουν μια αντικειμενική πραγματικότητα, αυτό έχει να κάνει με το γεγονός πως είναι βαρετό και μονότονο να λέμε κάθε τρεις και λίγο πως αυτό που εκφράζεται είναι απλά μια γνώμη.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως τα πάντα στην τέχνη είναι υποκειμενικής σημασίας. Υπάρχουν πράγματι, ορισμένες αντικειμενικές πραγματικότητες. Μια από αυτές είναι η εξής: όταν κοιτώντας μια δημιουργία μπορείς αυτόματα να κατανοήσεις το ποιος είναι δημιουργός, όταν βλέπεις σε αυτή φαρδιά πλατιά και ξεκάθαρα τη καλλιτεχνική του υπογραφή, τότε δεδομένα έχουμε να κάνουμε με έναν μεγάλο δημιουργό.
Ο Γκιγιέρμε Ντελ Τόρο είναι μια τέτοια περίπτωση δημιουργού. Αρκεί να δει κανείς ένα κάδρο μιας ταινίας του, ένα ενδεικτικό κομμάτι της αισθητικής που την διακατέχει και αυτόματα έχει καταλάβει πως πρόκειται για ένα δικό του δημιούργημα.
Εμμονικός με το γκροτέσκο στιλ και την γκόθικ αισθητική, βαθιά επηρεασμένος από τις παραδόσεις των σκοτεινών παραμυθιών των αδερφών Γκριμ και αφοσιωμένος στην αναβίωση αρχετυπικών, θρυλικών όντων, ο Ντελ Τόρο και οι ταινίες του θα μπορούσαν να αποτελούν είδος καθεαυτό. Και αν θέλει κανείς να καταλάβει στο έπακρο τι είναι αυτό που ορίζει τη ιδιαίτερη αυτή δημιουργική του υπογραφή δεν έχει παρά να επισκεφθεί αυτές τις μέρες το Ertflix.
Στο Ertflix λοιπόν, αυτές τις μέρες έχει ανέβει η ομορφότερη, πιο προσωπική και πιο συγκινητική ταινία του, ο θρυλικός πλέον «Λαβύρινθος του Πάνα». Πρόκειται για μια ταινία που αν και τοποθετείται σε ένα συγκεκριμένο χρονικό και ιστορικό πλαίσιο, εκείνο των πρώτων χρόνων της φρανκικής δικτατορίας στην Ισπανία, αφηγείται μια ιστορία εμπλουτισμένη με σύμβολα και παραδόσεις ευρωπαϊκών μύθων, που κάνουν την ιστορία του να μπλέκει το ρεαλισμό με το παραμύθι και τον θεατή να μην μπορεί να αποφασίσει για το τι από αυτά που βλέπει αποτελεί πραγματικότητα και τι φαντασία.
Πρόκειται για την ιστορία της μικρής Οφήλιας και της μητέρας της, που πρέπει να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα στη ζωή τους: η έγκυος μητέρα της Οφήλιας μόλις έχει παντρευτεί έναν αυταρχικό στρατιωτικό, έναν άντρα του φρανκικού καθεστώτος και μελλοντικό πατέρα του παιδιού της.
Το νέο τους σπίτι είναι μια αληθινή φυλακή. Αλλά η μικρή Οφήλια -σαν άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων- ανακαλύπτει μια διέξοδο για έναν παραμυθένιο κόσμο, που αποτελεί την δική της δραπέτευση από την αλήθεια. Ωστόσο οι παραμυθένιοι κόσμοι δεν είναι αυτόματα και ιδανικοί, ούτε ντε φάκτο τα τέλεια καταφύγια για παιδιά. Ή τουλάχιστον, όχι όταν μιλάμε για τα σύμπαντα που δομεί ο Γκιγιέρμε Ντελ Τόρο.
Ο υποβόσκων πολιτικός σχολιασμός του Ντελ Τόρο παίζει τεράστιο ρόλο για τη συνολική φυσιογνωμία της ταινίας. Η 40χρονη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία άλλωστε αποτελεί μια περίοδο βαθιά χαραγμένη στην κουλτούρα του ισπανικού λαού και οι παραμυθένιοι συμβολισμοί που κατακλύζουν το στόρι του Ντελ Τόρο χρησιμεύουν σε μεγάλο βαθμό ως ιστορικοί σχολιασμοί εκείνης της εποχής.
Το αποτέλεσμα εν τέλει είναι πολυδιάστατο αλλά πέρα για πέρα αρμονικό. Ναι, τίποτα αντικειμενικό δεν υπάρχει στην τέχνη αλλά όπως και να έχει κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και εκμεταλλευτείτε το γεγονός ότι μπορείτε πανεύκολα να δείτε αυτή την περίοδο ετούτη την ταινία. Θα είναι κρίμα να πάει χαμένη αυτή η ευκαιρία.