Μπορεί η συνθήκη ενός πολέμου να είναι μια από τις πιο εφιαλτικές που μπορεί να βιώσει μια κοινωνία, μπορεί οι πόλεμοι του 20ου αιώνα να άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον δυτικό κόσμο, μπορεί οι πολεμικές συρράξεις που γίνονται ακόμα και σήμερα στην Ανατολή να προκαλούν σοκ και να διαχέουν φρίκη, αλλά πρέπει να το παραδεχθούμε: πρόκειται για μια από τις πιο ελκυστικές θεματικές όταν μιλάμε για τον κινηματογράφο.
Το σινεμά άλλωστε -και η μυθοπλασία εν γένει- έχει την δυνατότητα να προσεγγίζει καταστάσεις που δεν θέλουμε ούτε κατά διάνοια να βιώσουμε από οπτικές γωνίες που αναδεικνύουν ένα σωρό πτυχές που στον αληθινό κόσμο δεν έχουμε την πολυτέλεια να αντιληφθούμε. Ο πόλεμος είναι μια από αυτές τις καταστάσεις. Γι’ αυτό και το είδος των πολεμικών ταινιών πρόκειται για ένα από τα βαθιά και σε αντιδιαστολή με το περιεχόμενό τους για ένα από τα πιο προοδευτικά στον κόσμο του σινεμά.
Στην κορυφή ωστόσο αυτού του τόσο πλούσιου είδους βρίσκονται τρεις τίτλοι που οφείλει να έχει δει ο κάθε σινεφίλ στη ζωή του: αν έχεις δει αυτές τις ταινίες ξέρεις στο έπακρο πόσο μεγαλειώδες είναι το εν λόγω είδος, αν όχι -και γουστάρεις αληθινά το σινεμά- κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και δες τις άμεσα:
«Αποκάλυψη, Τώρα» (1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα
Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς πιο εμβληματικό σκηνοθέτη κατά τη δεκαετία του ’70 από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο άνθρωπος που κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια (από το 1972 μέχρι το 1974) να σκηνοθετήσει δυο από τις πιο σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών (τους δυο «Νονούς») και ανάμεσά τους ένα ακόμα αριστούργημα (την «Συνομιλία»), έκλεισε την εν λόγω χρυσή του δεκαετία με ένα αντιπολεμικό έπος που δύσκολα θα αμφισβητηθεί ποτέ.
Το «Αποκάλυψη, Τώρα» υπήρξε μια από τις πιο επιβλητικές σε μορφή, υπαρξιακές σε περιεχόμενο και υπόρρητα σαρκαστικές σε επίπεδο μηνύματος αναφορικά με την εμπλοκή των ΗΠΑ στο πόλεμο του Βιετνάμ. Το τελευταίο μισάωρο όπου και κάνει την εμφάνισή του ο Μάρλον Μπράντο τα παίρνει και τα σηκώνει όλα.
«Full Metal Jacket» (1987) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Το γεγονός ότι ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε την μεγαλεπίβολη επιδίωξη να περάσει από κάθε κινηματογραφικό είδος και να δημιουργήσει την καλύτερη ταινία σε κάθε ένα από αυτά δείχνει πόσο φιλόδοξη προσωπικότητα υπήρξε. Το γεγονός ότι όσον αφορά τα περισσότερα κινηματογραφικά είδη τα κατάφερε δείχνει πόσο τεράστιος ήταν. Το «Full Metal Jacket» του 1987, η προτελευταία ταινία του, θα κοιτάει για πάντα στα μάτια το «Αποκάλυψη, Τώρα» του Φράνσις Φορντ Κόπολα και για πάντα το κινηματογραφικό κοινό θα είναι διχασμένο αναφορικά με το ποια υπερέχει.
Σε κάθε περίπτωση, η σπουδή του μεγάλου Κιούμπρικ για τον πόλεμο του Βιετνάμ, αιχμηρή σαν ξυράφι και σατιρική με έναν τρόπο που μόνο η προβοκατόρικη ματιά του συγκεκριμένου σκηνοθέτη μπορεί να κάνει πράξη, αποτελεί με διαφορά μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες των 80s. Το απολαυστικό πρώτο μισάωρο θα μπορούσε πανεύκολα να στέκεται μόνο του ως η καλύτερη μικρού μήκους ταινία που δημιουργήθηκε ποτέ.
«Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» (1998) του Τέρενς Μάλικ
Ήταν μόλις η τρίτη ταινία του 55χρονου τότε Τέρενς Μάλικ. Η δεύτερη είχε προηγηθεί 20 ολόκληρα χρόνια πριν: εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί το πόσο μεγάλες βλέψεις είχε για την «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» ο Αμερικάνος σκηνοθέτης, ο οποίος και ως καθηγητής φιλοσοφίας που είναι, δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως κατάφερε να δημιουργήσει την πιο φιλοσοφική ταινία περί πολέμου που δημιουργήθηκε ποτέ.
Βασισμένο στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόουνς του 1962, που επικεντρώνεται στη μάχη του Γκουανταλκανάλ, μια από τις πιο σκληρές συγκρούσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ανάμεσα σε Αμερικάνους και Ιάπωνες, το αριστούργημα του Μάλικ θεωρήθηκε το άτυπο αντίπαλο δέος για το απείρως πιο εμπορικό και συγγενικής θεματολογίας «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» της ίδιας χρονιάς, ξένισε άπειρο κόσμο με τους αργούς και μακρόσυρτους ρυθμούς του. Ήταν ακριβώς αυτοί ωστόσο που μετουσίωναν τη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» σε μια από τις πιο εσωτερικές ταινίες για την πολεμική διαδικασία. Σε βάθος χρόνου το έπος του Μάλικ κατάφερε να συγκλονίσει άπειρο κόσμο και εν τέλει να καταφέρει κάτι μέχρι και σήμερα μοιάζει αδιανόητο: να μπει στο ίδιο επίπεδο με τις δυο έτερες ταινίες αυτής της λίστας.