Παρίσι. Θεσσαλονίκη. Μπολόνια. Αθήνα. Βερολίνο. Βαρκελώνη. 1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011. Η ανάβαση, επιτέλους, στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ, έπειτα η παραμονή εκεί, οι σαμπάνιες, η δόξα, η μπασκετική αθανασία. Μια ομάδα που βγάζει από πάνω της τη φανέλα του σπουδαίου συλλόγου και φοράει το μανδύα της πιο επιτυχημένης στη Γηραιά Ήπειρο την τελευταία 30ετία (με βάση, πάντα, τους ευρωπαϊκούς τίτλους).
Ο Παναθηναϊκός επί ημερών Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου έμαθε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να μπουσουλάει, έπειτα να περπατάει, να τρέχει, ν’ απογειώνεται, ν’ αγγίζει τ΄αστέρια και να τρυπά ξανά και ξανά τον καταπράσινο ουρανό του.
Αν κανείς αφήσει στην άκρη τα καταραμένα οπαδικά γυαλιά και πάθει ηθελημένη αχρωματοψία (που, μεταξύ μας, είναι και το πιο πολύτιμο αγαθό σε ό,τι έχει να κάνει με το φίλαθλο πνεύμα) θα παραδεχτεί πως το ερωτεύσιμο δίπολο Γιαννακόπουλοι-Παναθηναϊκός είναι μια σχέση ζωής που μοίρασε απλόχερα χαρά πρωτίστως στους οπαδούς των Πρασίνων αλλά και στους υγιείς φιλάθλους.
Θα πρέπει, επίσης, να παραδεχτεί πως ο μπασκετικός ΠΑΟ είναι μία από τις πιο επιτυχημένες (αν όχι- για συναισθηματικούς κυρίως λόγους για μερικούς- η πιο πετυχημένη) ομάδες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού εν γένει.
Εδώ και περισσότερα από 2 χρόνια, λοιπόν, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ετοιμάζει ταινία για την συμπλήρωση (το 2019) των 100 χρόνων του τμήματος μπάσκετ, στην οποία φυσικά θα… παρευλαύνουν όλες οι μεγάλες επιτυχίες του Τριφυλλιού ανά τις δεκαετίες.
Βέβαια, όπως γίνεται αντιληπτό από το teaser που βγήκε στη δημοσιότητα το απόγευμα της Παρασκευής (11/6), γίνεται μια αναδρομή στα παλαιότερα χρόνια, τότε που οι Πράσινοι δεν ήταν ακόμα το μεγαθήριο του πρόσφατου «σήμερα», αλλά ο όρος «Αυτοκρατορία» απείχε, είχες την αίσθηση, μία αιωνιότητα και μία ημέρα.
Ή, ακριβέστερα, ένα επίθετο: Γιαννακόπουλος.
Παύλος και Θανάσης (μαζί με την συμβολή του… αφανούς ήρωα Κώστα, που προτιμούσε να μένει στο παρασκήνιο) πήραν από το ασθενικό, τότε, χέρι τον ΠΑΟ και τον οδήγησαν με την απύθμενη αγάπη και την τρέλα τους στο πρώτο σκαλί του πανευρωπαϊκού βάθρου ξανά και ξανά και ξανά.
Στο τρέιλερ ακούγονται απίστευτες ατάκες («Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός χάνει οι Γιαννακόπουλοι σβήνουν όλα τα φώτα. Είναι μέσα όμως και κάθονται στο σκοτάδι…», «Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε», «Όταν είναι ν’ αναλάβεις μια ευθύνη, μη διστάσεις ποτέ», «Ο Παναθηναϊκός μας πήρε τα μυαλά» και πολλές ακόμα), ενώ η ερμηνεία του Δάνη Κατρανίδη ως Παύλος είναι εκπληκτική. Εξίσου εντυπωσιακός- και πραγματικά ολόιδιος με τον αληθινό- είναι και ο Αργύρης Παντζάρας που υποδύεται τον γιο του Παύλου, Δημήτρη, ενώ και ο Θέμης Πάνου ως Θανάσης δίνει ρεσιτάλ.
Από τα δύο λεπτά παρατεταμένης και καλοδεχούμενης ανατριχίλας είναι εμφανές πως η τεχνοτροπία θυμίζει αρκετά το υπέροχο 1968 που εξιστορούσε τον άθλο της ΑΕΚ στο Κύπελλο Κυπελλούχων, όμως στην περίπτωση του Τριφυλλιού υπάρχει η δυνατότητα να «απλωθεί» η ιστορία, μια και γίνεται, προφανέστατα, αναφορά στους 6 ευρωπαϊκούς τίτλους.
Ήδη ο ενθουσιασμός στις τάξεις των πράσινων (και όχι μόνο- αλήθεια, θυμάστε εκείνα τα οπαδικά γυαλιά που λέγαμε;) οπαδών είναι έκδηλος και, μεταξύ μας, καλά κάνουν: οι αναμνήσεις, ακόμα και οι καλές, συνήθως κάνουν κακό, όμως εδώ η δύναμη της ιστορίας είναι τέτοια που μια ζεστασιά απλώνεται στην καρδιά του θεατή.
Και,η παράλληλη ιστορία Γιαννακόπουλων-Παναθηναϊκού είναι πράγματι ένα «Ταξίδι στ’ αστέρια» (που είναι και ο τίτλος της ταινίας που θα προβληθεί στους κινηματογράφους τον Σεπτέμβρη), ακόμα και αν πλέον ο Δημήτρης βρίσκεται εκτός της διοίκησης της ομάδας.
Ή μήπως…
Ή μήπως όχι;