Ο Τζάστιν Θερού μπορεί να μην είναι ένας τύπος που τον βλέπουμε συχνά να κάνει πράγματα, δε μας έχει μπουκώσει με την εικόνα του κινηματογραφικά και τηλεοπτικά, αλλά με ό,τι κάνει, πετυχαίνει να μας οδηγεί στον φανατισμό υπέρ του.
Με το Leftovers έδειξε πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός, αρκεί να νιώθει ότι αυτό που πρέπει να υποστηρίξει, του ταιριάζει. Σε αταίριαστα, μη συμβατά πράγματα, μπορεί να αδιαφορήσει και να μην επιχειρήσει την υπέρβαση στην ψυχική ανασκαφή που απαιτεί μια συνδιαλλαγή με έναν ρόλο.
Σε πράγματα οικεία, εκεί μπορεί να αποδείξει ότι είναι η καλύτερη επιλογή. Στην περίπτωση του The Mosquito Coast τα εύσημα για την επιλογή του Θερού, ανήκουν στον ίδιο, μιας και εκείνος έφερε στην Apple το διασκευασμένο σενάριο που βασίστηκε στο βιβλίο του θείου του Πολ Θερού, αυτός ανέλαβε την παραγωγή και αυτός είναι η κεντρική φιγούρα σε μια σειρά που, ακατανόητα πως, δεν αποτελεί μια από τις πιο συζητημένες στο πρώτο μισό του 2021.
Εκεί ο Θερού υποδύεται έναν ρόλο που δεν απέχει πολύ σε φιλοσοφία απ΄αυτό που έκανε στο Leftovers. Συνολικά οι δύο σειρές μοιάζουν πολύ υφολογικά και στη σκηνοθετική τοποθέτηση, κάτι που λογικά ανάγεται στις προσαρμογές που έχει κάνει ο Θερού.
Η σειρά κυκλοφόρησε τέλη Απριλίου στην πλατφόρμα του Apple TV + και μέσα σε αυτά τα 7 επεισόδια της διάρκειας της, έδωσε πληθώρα από στοιχεία αφήγησης στην υψηλότερη εκδοχή τους. Εικόνα, ταχύτητα, μουσική επένδυση, εναλλαγή λήψεων, μετάβαση από σκηνή σε σκηνή και σεναριακή ουσία. Όλα αυτά τα βλέπει ο θεατής σε κάθε επεισόδιο του The Mosquito Coast.
Εκεί όπου η βασική ιστορία είναι η προσπάθεια διαφυγής από τις αμερικανικές αρχές του Άλι, της Μαργκό, της Ντίνα και του Τσάρλι, μιας οικογένειας που ζει μακριά από τις κοινωνικές νόρμες και κάποιος θα μπορούσε να τους πει αναρχικούς.
Ίσως θα ήταν πιο ακριβής η παρομοίωση της σειράς με το μείγμα ενός Better Call Saul με το Leftovers, αφού παίρνει το black humor του ενός και το πολύ dark κομμάτι του άλλου και τα δένει με απόλυτη ισορροπία. Το The Mosquito Coast είναι απ΄αυτές τις σειρές που στην πορεία κατανοείς πως λιγότερο σε νοιάζει το σενάριο και περισσότερο απολαμβάνεις τις σκηνοθετικές επιλογές και την ενσωμάτωση των ηθοποιών σε αυτές. Για παράδειγμα η σκηνή στο φινάλε του δεύτερου επεισοδίου είναι ένα masterpiece.
Ο Τζάστιν Θερού ξεκάθαρα πρέπει να είναι υποψήφιος για Emmy ως η λιγότερο δυνατή επιβράβευση για την ανάδειξη μιας άλλης πλευράς ρόλων που δεν τους βλέπουμε με μεγάλη συχνότητα σε σειρές.
Αναμφίβολα ειδική μνεία αξίζει στον τρόπο που ολοκληρώνεται η σειρά, όπου δεν έχουμε μια λύτρωση, ένα we did it. Στη διάρκεια αυτής της καταδίωξης είχαμε το βίαιο, το σκαιό πνευματικό μεγάλωμα των δύο παιδιών του Άλι και της Μάργκο. Συνέβησαν πράγματα στα οποία ήταν μάρτυρες ή τα έκαναν τα ίδια τα παιδιά, που δεν ξεχνιούνται εύκολα και σβήνουν διά παντός κάθε ευκαιρία για να ζήσουν αυτά που αρμόζουν στην ηλικία τους.
Έχει δηλαδή το The Mosquito Coast αυτό το αναπόδραστο της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, το οποίο συνδυάζει με το «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» και πάνω σε αυτά τα θέμελια στήνει μια άρτια σειρά.