«Ως παιδί, μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον με κομψά σπίτια, κατάφυτους δρόμους, μπλε ουρανούς, ξύλινους φράχτες, πράσινο γρασίδι και κερασιές. Όπως ακριβώς, δηλαδή, φαντάζεται κάποιος την μεσοαστική Αμερική. Αλλά οι κερασιές εκκρίνουν ένα πηχτό υγρό, το οποίο προσελκύει μαύρα, κίτρινα και ορισμένα κόκκινα μυρμήγκια γύρω του. Έτσι ανακάλυψα ότι, αν κανείς κοιτάξει λίγο πιο προσεχτικά αυτόν τον όμορφο κόσμο, θα βρει πάντα από κάτω κόκκινα μυρμήγκια. Επειδή μεγάλωσα σ’ έναν όμορφο κόσμο, οτιδήποτε άλλο ήταν μία αντίθεση…».
Με αυτά τα λόγια ο Ντέιβιντ Λιντς, ένας από τους πιο ιδιαίτερους δημιουργούς που πέρασαν ποτέ από το Χόλιγουντ, επιχείρησε κάποτε να εξηγήσει ποιες εμπειρίες και ποια βιώματα εμπνέουν αυτό τον ονειρικό (και κατά περιπτώσεις εφιαλτικό…) σουρεαλισμό διακατέχει τις ταινίες του. Και μπορεί η παραπάνω εξήγησή του να μην λύνει ακριβώς τις απορίες γύρω από την ερμητικά ακαταλαβίστικη φιλμογραφία του αλλά δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς κάτι άλλο από τον Λιντς – θα ήταν μεγάλη απογοήτευση άλλωστε.
Αν εξαιρεθεί από όλες τις δημιουργίες του το τηλεοπτικό «Twin Peaks» που έχει το δικό του φανατικό κοινό, είναι δυο οι κινηματογραφικές του δημιουργίες που κάνουν τους οπαδούς του να διαφωνούν για το ποια είναι η σημαντικότερή του: το αριστουργηματικό «Οδός Μαλχόλαντ» του 2002 και το εξίσου αριστουργηματικό «Χαμένη Λεωφόρος» του 1997. Αυτή τη στιγμή το τελευταίο φιγουράρει στο Cinobo και όποιος θέλει να χωθεί στον αλλόκοτο κόσμο του κύριου Λιντς (ή να τον θυμηθεί…) δεν έχει παρά να ανατρέξει σε αυτό.
Είναι μια τόσο ιδιαίτερη ταινία η «Χαμένη Λεωφόρος» που ακόμα και το να αφηγηθεί κανείς μια περίληψή της μοιάζει μια χαμένη υπόθεση. Η ιστορία έχει να κάνει με έναν σαξοφωνίστα -τον Μπιλ Πούλμαν στον ρόλο της καριέρας του- ο οποίος έχει την εμμονική ιδέα πως η γυναίκα του τον απατά. Κάποια στιγμή κάτι μυστήριες κασέτες που αποτυπώνουν τον ίδιο και την γυναίκα του να κοιμούνται αλλά και ένας μυστηριώδης άντρας που εμφανίζεται μπροστά του σχετικοποιούν την επαφή του με την πραγματικότητα. Σύντομα η ταινία παίρνει τέτοια τροπή που δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε για αυτήν χωρίς σπόιλερς.
Στην «Χαμένη Λεωφόρο» η λογική καταργείται. Ή μάλλον επανανοηματοδοτείται. Προφανώς και υπάρχει μια εσωτερική λογική στα όσα βλέπουμε αλλά η ταινία απαιτεί από τον θεατή της όχι απλά να εναρμονιστεί με αυτή την εσωτερική λογική αλλά και να καταλάβει τους κανόνες της. Ζόρικα αλλά πολύ γοητευτικά πράγματα σε μια νεο νουάρ ταινία που φτύνει κατάμουτρα τους συμβατικούς κινηματογραφικούς κανόνες.
https://www.youtube.com/watch?v=1nKjO9QCSic&ab_channel=Danios12345
Ο Λιντς δεν αντιλαμβάνεται το σινεμά με τους όρους του ρεαλισμού αλλά με την αισθητική και την (μη) συνοχή του κόσμου των ονείρων. Γι’ αυτό και τίποτα δεν υπάρχει εδώ για να εξηγηθεί με αδιάλλακτους όρους. Την «Χαμένη Λεωφόρο» μπορείς απλά να την ερμηνεύσεις αλλά όχι και την εξηγήσεις.
Το άρρωστο soundtrack του Άντζελο Μπανταλαμέντι -μόνιμου συνεργάτη του Λιντς στο σινεμά- αλληλοσυμπληρώνεται αρμονικά με τον ήχο των γερμανών χεβιμεταλάδων Rammstein αλλά πάνω όλα είναι ο σκοτεινός εαυτός του Ντέιβιντ Μπόουι -αυτός ο σκοτεινός εαυτός που απελευθέρωνε πάντα ο Μπόουι όταν συνεργαζόταν με τον Λιντς- με το επιβλητικό «I’m Deranged» που διαμορφώνουν μια ατμόσφαιρα που φοβάσαι να μείνεις μέσα της αλλά δεν θες και να βγεις ποτέ από αυτή…
Χωρίς υπερβολή, η «Χαμένη Λεωφόρος» είναι ταινία-τομή για το αμερικάνικο σινεμά. Κρίμα να μην την δεις…
https://www.youtube.com/watch?v=aepBpZ3kXek