Αν ένας ηθοποιός θεωρείται εξαιρετικός και σε κάθε του ρόλο ακούει καλά λόγια, κάποια στιγμή γίνεται δεδομένος και δεν προκαλεί κανένα συναίσθημα η καλή του ερμηνεία. Το περιμένεις, το ξέρεις, δεν αναμένεις τίποτα λιγότερο.
Όταν όμως αυτός ο ηθοποιός έχει δεχτεί ως και σάτιρα για την καριέρα του, τότε η στιγμή που κλείνει τα στόματα, είναι πολύ πιο μεγαλειώδης. Το είδαμε για τα καλά με τον Μάθιου ΜακΚόναχι στο Dallas Buyers Club, θα το δούμε φέτος με τον Νίκολας Κέιτζ στην ταινία Pig, όπου ερμηνεύει έναν ήρωα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του σημερινού, 57χρονου Κέιτζ. Του Κέιτζ που στο παρελθόν του έχει κάνει τα συγκεκριμένα πράγματα.
Στο Pig ο Κέιτζ υποδύεται τον Ρομπ, έναν σεφ που έχει αποφασίσει να ζήσει απομονωμένος, κάπου στη δασική ερημιά του Όρεγκον. Για παρέα του και συνεργάτη του έχει ένα γουρούνι, χάρη στο οποίο βρίσκει την υψηλής ποιότητας και τιμής τρούφα. Αυτή την πουλάει στον σταθερό του αγοραστή, τον Αμίρ, κι έτσι επιβιώνει. Ένα απόγευμα όμως, κάτι συμβαίνει στην καμπίνα του στο δάσος, κάποιος εισβάλλει και το γουρούνι εξαφανίζεται.
Ο Ρομπ τρελαίνεται και δεν ξέρει πώς θα μπορέσει να βρει ξανά τρούφα. Τότε αποφασίζει να γυρίσει στο Πόρτλαντ, όπου δούλευε κάποτε, να επισκεφτεί το εστιατόριο που ανέδειξε η δουλειά του και να αναζητήσει τον κλέφτη και πιθανότατα δολοφόνο του γουρουνιού του.
Το Πόρτλαντ είναι ένα μέρος που ο Ρομπ υπήρξε σημαντικός πυλώνας, υπήρξε μέρος ενός μεγάλου κυκλώματος στον χώρο της γαστρονομίας και εστίασης. Κύκλωμα όχι με την παράνομη έννοια, αλλά με την έννοια του δικτύου των ανθρώπων που δρουν επί πληρωμή γύρω από τη γεύση.
Η ταινία δηλαδή δεν είναι τόσο αναζήτηση ενός κλέφτη, αλλά η επιστροφή ενός σημαίνοντος σεφ στον τόπο όπου κάποτε μεγαλούργησε, μα τώρα, για λόγους που δεν αποσαφηνίζονται, έχει απομακρυνθεί. Δεν έχει ξεχάσει όμως τους κώδικες, την ιστορία και φυσικά τα μυστικά όλων που βρίσκονται μέσα σε αυτό το πλέγμα. Κι αυτό το μετέωρο, αυτή η άγνοια για το παρελθόν του Ρομπ και τον λόγο που βρέθηκε να ζει στο δάσος, είναι μία από τις μικρές σεναριακές ανατροπές που διαθέτει το Pig.
Πατώντας πάνω σε αυτή την αντίθεση της άνεσης και ηρεμίας του δασικού περιβάλλοντος με την καταπίεση του αστικού σκηνικού, το Pig δίνει την ευκαιρία στον χαρακτήρα του Κέιτζ να είναι ταυτόχρονα βαθύς, μα και ρηχός. Να λέει την αλήθεια του, αυτό που βλέπει και να μην γίνεται εξουσιαστικός. Τρυφερότητα, απόγνωση και οργή είναι τα τρία εναλλασσόμενα συναισθήματα του Ρομπ και με την εξέλιξη της πλοκής, αυτά αναδεικνύονται με τρόπο εξυψωτικό για το Pig.
Στις κριτικές των μεγάλων μέσων του εξωτερικού ο Νίκολας Κέιτζ έχει αποθεωθεί, το Pig έχει ένα βαρβάτο 97% βαθμολόγηση στο Rotten Tomatoes, με τους κριτικούς να του δίνουν βαθμολογία 8.2 μετά από 130 κριτικές περίπου.
Ο Κέιτζ δείχνει να βρίσκεται στην πιο ουσιαστική περίοδο της καλλιτεχνικής του πορείας και είναι η στιγμή γι΄αυτόν, χάρη και στη σκηνοθεσία του Μάικλ Σαρνόσκι και του σεναρίου του με τη Βανέσα Μπλοκ, να ακούσει το κοινό να ζητωκραυγάζει ή, έστω, να του λέει με ένα χειροκρότημα «αυτή τη φορά μας έπιασε από το λαιμό κύριε Κέιτζ και δεν πήραμε ανάσα».