Υπήρξε μια εποχή στα μέσα των 00s, που οι τηλεοπτικές σειρές έκαναν ένα μεγάλο μπαμ και επί της ουσίας μπήκαν σφήνα στην σχέση του κινηματογραφικού κοινού με τον ίδιο τον κινηματογράφο. Ήταν μια εποχή που η τηλεόραση έπαψε να θεωρείται ένα κατώτερο μέσο σε σχέση με τον κινηματογράφο και η προσμονή των σινεφίλ βρέθηκε μοιρασμένη ανάμεσα στην μεγάλη και τη μικρή οθόνη.
Οι δυο σειρές που ηγήθηκαν αυτής της αλλαγής ήταν τα «Prison Break» και «Lost» (άλλωστε τόσο το «Sopranos» όσο και το «Wire» που θεωρούνται σήμερα τα πρώιμα τηλεοπτικά αριστουργήματα αναγνωρίστηκαν αναδρομικά και όχι εκείνη την εποχή). Το bing watching του «Lost» και του «Prison Break» προκαλούσε αληθινό εθισμό, δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω τους και να σταματήσουμε να συζητάμε για αυτά. Σύντομα ωστόσο αυτές οι σειρές άρχισαν να αναπτύσσουν μια κακή συνήθεια: έχοντας για τα καλά χάσει την έμπνευσή τους, κατέληξαν να τραβιούνται από τα μαλλιά και να επαναλαμβάνονται αντί να τελειώσουν. Εν τέλει, έγιναν κακέκτυπα του εαυτού τους.
Το «Casa De Papel», η ισπανική σειρά – φαινόμενο που ντεμπούταρε στο Netflix το 2017, μπορεί να είναι τηλεοπτικό «τέκνο» μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που η τηλεόραση ήταν ακόμα πιο εξελιγμένη αλλά με έναν τρόπο «κοιτούσε» περισσότερο στην τηλεόραση των 00s. Υπό μια έννοια, αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που έπιασε και τόσο πολύ: όσες σειρές τύπου «Breaking Bad» και «Mad Men» και αν απολαμβάναμε να βλέπουμε με τα χρόνια, μια τζούρα νοσταλγίας από τα αφελή τηλεοπτικά 00s την γουστάραμε και το «Casa De Papel» μας έδινε ακριβώς αυτό.
Όμως, υπάρχει και ένα κακό με την αναβίωση αυτού του τύπου τηλεόρασης που έφερε το «Casa De Papel». Είναι η φλυαρία. Αυτό πρέπει να το ομολογήσουμε: δεν μας έλειψε καθόλου. Τον προσεχή Σεπτέμβρη αναμένεται να κάνει πρεμιέρα η 5η σεζόν και όποιος λέει πως την περιμένει πως και πως μάλλον κάνει αυτό που κάνει και η ίδια η σειρά: επιχειρεί να κρατήσει ζωντανό με το ζόρι το feeling που έβγαζε κάποτε και για την ακρίβεια, στις δυο πρώτες της σεζόν.
Διότι, κακά τα ψέματα: τότε έπρεπε να έχει τελειώσει το «Casa De Papel». Ακριβώς δηλαδή μετά την δεύτερη σεζόν. Τότε που ήταν μια πραγματικά πρωτότυπη, τότε που μπορούσες να συγχωρήσεις τα όποια σεναριακά της κενά διότι σε συνέπαιρνε με τα αφηγηματικά της κόλπα. Μετά η έμπνευση στέρεψε. Και στέρεψε για τα καλά. Και εντάξει, να κρατήσουμε μια επιπλέον σεζόν η αναπόφευκτη κοιλιά που έκανε θα μπορούσε να συγχωρεθεί. Αλλά το να οδεύουμε προς την 5η σεζόν πλέον μοιάζει με ένα ξεζούμισμα δίχως προηγούμενο.
Ο Άλεξ Πίνα δε, ο δημιουργός του σίριαλ, φαίνεται πως έπιασε για τα καλά το δημιουργικό του ταβάνι εν γένει: κεφαλαιοποιώντας την επιτυχία του «Casa De Papel» ανέλαβε την δημιουργία άλλων τεσσάρων (!) ισπανικών σειρών, που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Φαίνεται ξεκάθαρα πλέον πως έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του one hit wonder. Προφανώς το έχει καταλάβει και ο ίδιος και γι’ αυτό συνεχίζει να κρατάει ζωντανή την πρώτη του επιτυχία μπας και παρατείνει το αναπόφευκτο «σβήσιμό» του από τον τηλεοπτικό χάρτη. Στο μεταξύ -και ενώ μετράμε αντίστροφα για το φινάλε του «Casa De Papel»- έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: δεν νοιαζόμαστε καν πλέον για το τέλος του. Θα το δούμε όπως ακριβώς ο Άλεξ Πίνα γυρίζει πλέον την σειρά: εντελώς διεκπαιρεωτικά.
