Εδώ και ένα μήνα περίπου, το Netflix έχει βρει φλέβα χρυσού με το Squid Game. Η σχέση του με τους συνδρομητές αναθερμάνθηκε και αυτό είχε θετική εξέλιξη για μια άλλη σειρά. Το The Maid έγινε από το πουθενά το δεύτερο δημοφιλέστερο πρόγραμμα της πλατφόρμας.
Είναι κι αυτό μια παράμετρος που αλλάζει τα δεδομένα για την επιτυχία ή αποτυχία μιας σειράς σε επίπεδο θέασης. Η εποχή στην οποία κυκλοφορεί παίζει ρόλο. Το The Maid είχε την τύχη να κυκλοφορήσει σε μια περίοδο που το κοινό επέστρεψε στο Netflix.
Για αρκετούς μήνες η πλατφόρμα δεν είχε τίποτα το εξεζητημένο να δώσει στο κοινό της, με εξαίρεση την 5η σεζόν του Casa de Papel. Με το Squid Game πήρε ξανά τα βλέμματα τους και τα κάρφωσε πάνω της. Και μόλις όλοι τελείωναν το Squid Game, έψαχναν κάτι καινούργιο να δουν. Έτσι, έπεφτε το μάτι πάνω σε δύο σειρές: το Midnight Mass και το The Maid.
Καθώς για το πρώτο θα μιλήσουμε σε άλλη στιγμή, ας μείνουμε στο The Maid. Η δική του επιτυχία είναι ίσως η πιο ανεξήγητη. Είναι η δεύτερη δημοφιλέστερη σειρά, το δεύτερο δημοφιλέστερο πρόγραμμα. Πώς το κατάφερε αυτό;
Σίγουρα όχι με την τόσο τρομερή κεντρική ιδέα. Σε μια εποχή αφύπνισης γύρω από την κακοποίηση, γίνεται μια σειρά για μια γυναίκα που παίρνει το παιδί της για να γλυτώσει από την ψυχική κακοποίηση και τον εκφοβισμό που προκαλεί ο σύντροφός της.
Εύκολη επιλογή, αλλά και πάλι, σκέφτεται ότι θα το δώσουν με κάποιον τρόπο διαφορετικό. Και το κάνουν. Πώς; Ανατρέποντας. Δεν πάνε να χτίσουν μια νέα Έριν Μπρόκοβιτς. Στο 4ο επεισόδιο ο φοβιστικός πρώην, αναγνωρίζει τον προβληματικό του χαρακτήρα και αφήνει στην Άλεξ (Μάγκι Κουάλι) την επιμέλεια της κόρης τους, αρκεί να έχει κι αυτός δικαίωμα να την δει.
Η σειρά αποτυπώνει περισσότερο μια προβληματική της αμερικανικής κοινωνίας μέσα από τον αγώνα μιας νέας κοπέλας που έμεινε έγκυος μικρή και δεν πρόλαβε να πάει στο κολλέγιο, έμεινε ανειδίκευτη και βλέπει σε όλες τις μεριές ότι δεν έχει κάτι να πιαστεί.
Το The Maid έχει κάτι το αδιευκρίνιστα γοητευτικό
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως έχει στοιχεία Nomadland σε εκδοχή σειράς, το The Maid. Η Άλεξ βλέπει και τη δυσκολία να την πιστέψει κάποιος, και τη δυσκολία να την βοηθήσει η κοινωνική πρόνοια δίχως καμία κατάρτιση και χωρίς μάρτυρες, ενώ συναντά και τη σκληρότητα του εργασιακού περιβάλλοντος.
Σε μια χώρα που όλοι ψάχνουν να βρουν δουλειά, υπάρχει ένας αθέατος κόσμος. Ο κόσμος αυτών που ψάχνουν να βρουν οποιαδήποτε δουλειά. Και καταλήγουν να αποδέχονται κάθε είδους εξευτελισμό, όπως το να αμείβονται με 12 ευρώ την ώρα και να πληρώνουν από την τσέπη τους μεταφορικά και εξοπλισμό της δουλειάς.
Η ασυδοσία του αμερικανικού συστήματος αποτυπώνεται μέσα από την ιστορία της Άλεξ και γι΄αυτό η σειρά συναντά τέτοια δημοφιλία στις ΗΠΑ. Έχει μάλιστα και υψηλές βαθμολογίες, με 8.6 στο IMDB και 96% στο Rotten Tomatoes.
Αυτό για μια σειρά χωρίς κανένα ιδιαίτερα γνωστό όνομα, με άγνωστη δημιουργό (Μόλι Σμιθ Μέτζλερ) και γενικά πρόσωπα παραγωγής, δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Ούτε για μια σειρά με τόσο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στον κεντρικό ρόλο.
Η Άλεξ είναι ένας ρόλος ταύτισης μόνο για γυναίκες. Δεν αγγίζει το ανδρικό κοινό. Εδώ δεν αγγίζει όλες τις γυναίκες με ευκολία.
Άρα το The Maid δεν βασίζεται ούτε σε κάποιο τρελό σενάριο, ούτε στην αφύπνιση της εποχής. Στέκεται κάπου ανάμεσα σε αυτή την απόσταση και τελικά με μια ατομική ιστορία με χαμηλό εύρος συμβολισμού, φτάνει να κερδίσει τον θεατή.
https://www.youtube.com/watch?v=tGtaHcqsSE8