Το BBC προσπάθησε να δώσει μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική και αξιόπιστη απάντηση στο ερώτημα που έχει απασχολήσει εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο. Ποια τελικά είναι η κορυφαία σειρά του 21ου αιώνα;
Το BBC κάλεσε 206 ειδικούς να απαντήσουν ποιες θεωρούν τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές του αιώνα. Κριτικοί, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και προσωπικότητες της βιομηχανίας από 43 χώρες ψήφισαν τις 10 αγαπημένες σειρές τους. Στη συνέχεια το BBC βάσει των αποτελεσμάτων δημιούργησε τη λίστα με τις 100 κορυφαίες του 21ου αιώνα. Στην κορυφή της λίστας είναι με το σπαθί και την αξία του το «The Wire». Γιατί;
Γιατί δεν είναι μια απλή σειρά στην οποία αδημονείς να βάλεις το επόμενο επεισόδιο. Είναι 60 επεισόδια «βαριά», που θέλουν τον χρόνο τους και ξεκλειδώνουν αργά- αργά το λουκέτο που φράζει το δρόμο για την τηλεοπτική σου καρδιά. Αν είσαι δεκτικός και του ανοίξεις, όμως, θα τα βρεις να φωλιάζουν μια για πάντα εκεί.
Γιατί μιλάει με τόσο γλαφυρό και παραστατικό τρόπο για τα όσα συμβαίνουν στη Βαλτιμόρη, το σύστημα, την εξουσία, τους ναρκομανείς, την αστυνομία, τα βαποράκια και όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές δομές, που πολλές φορές αναρωτιέσαι αν αυτό που παρακολουθείς είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιου ή ντοκιμαντέρ.
Γιατί κρατάει τόσο υπέροχα μοναδικά ίσες αποστάσεις από όλα, αρνούμενο να πάρει θέση υπέρ του ποιος είναι ο καλός (είναι η αστυνομία; Οι δικαστές; Οι πολιτικοί;) και ο κακός (οι μεγαλοκαρχαρίες των ναρκωτικών; Οι πληρωμένοι δολοφόνοι;), παρά μονάχα καταδεικνύει την αέναη μάχη ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα.
Γιατί παρά το γεγονός πως είναι έντονα απαισιόδοξη σειρά- ουδείς μπορεί ν’ αλλάξει αυτό που είναι και το σύστημα στο τέλος «απορροφά» τους πάντες- και ο νιχιλισμός φοράει το πιο καλό του κουστούμι, βλέποντάς την συντελείται ένα μικρό θαύμα: το ποτήρι αλλάζει και γίνεται μισογεμάτο.
Γιατί το ληθαργικό του μοντάζ και η έλλειψη μουσικής– πέραν των ήχων που παράγει η ίδια η Βαλτιμόρη- δε σε κάνουν να πλήττεις, αλλά σκεπάζουν το κορμί σου με μια ανεξήγητη, οικεία ζεστασιά.
Γιατί οι ηθοποιοί είναι τόσο καλά διαλεγμένοι, που το casting της σειράς θα έπρεπε να διδάσκεται σε κινηματογραφικά σεμινάρια.
Γιατί καταργεί τους νόμους της μικρής οθόνης και καταφέρνει να ξεφύγει από του χρόνου τη φυλακή, αρνούμενο να γεράσει: όταν ολοκληρώνεται ο τρίτος κύκλος τα πάντα μοιάζουν να έχουν συμπληρωθεί ιδανικά και έστω κι ένα ακόμα λεπτό της σειράς φαντάζει λάθος. Όμως τότε έρχεται η τέταρτη σεζόν, η οποία είναι απλά ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει στην TV.
Γιατί παρά το γεγονός πως καταπιάνεται με τα σημαντικότερα θέματα της ζωής, απεκδύεται από νωρίς τον μανδύα του διδακτισμού και σε αφήνει μόνο σου, με καθαρό μυαλό και μοναδική πυξίδα τις προσωπικές σου εμπειρίες να περιπλανηθείς ανάμεσα στα «στρατόπεδα».
Γιατί όταν ο Avon συναντά τον Stringer Bell σ’ εκείνη την ταράτσα στο επεισόδιο 3×11 και αναπολούν τα περασμένα, γίνεσαι μάρτυρας της πιο αμιγούς Σαιξπηρικής σκηνής στην τηλεόραση και βλέπεις τη χαμένη σου νιότη να σου κουνάει το χέρι, λίγο πριν χαθεί πίσω από το λόφο των αναμνήσεων. Us, Brother. Us.
https://www.youtube.com/watch?v=9qK-VGjMr8g&ab_channel=tvpromos