Ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μια βασική συνταγή για τον κόσμο του σινεμά και της μυθοπλαστικής τηλεόρασης -των σειρών δηλαδή…- η λεγόμενη «αναπαλαίωση». Δεν υπάρχει άλλωστε ούτε ένας θεατής που να μην νιώθει νοσταλγία για όλες τις ταινίες και όλες τις σειρές του παρελθόντος που τον έχουν καθορίσει και τις έχει αγαπήσει. Υπό αυτή την έννοια, το να παίρνει κανείς παλιά πράγματα και να τα επανατοποθετεί στο σήμερα είναι μια σίγουρη συνταγή επιτυχίας.
Καμιά φορά μάλιστα, αυτή η συνταγή είναι και θεμιτή. Δεν είναι απαραίτητο άλλωστε να αποτελεί πάντα μια αμιγώς εμπορική κίνηση, μπορεί κάλλιστα ένας δημιουργός να έχει να προσθέσει πράγματα σε ένα παλιό του δημιούργημα, να έχει να μιλήσει περαιτέρω. Όμως, όπως και να έχει, το κακό έχει παραγίνει τώρα τελευταία. Πριν καλά-καλά τελειώσει το 2021 είδαμε μια επαναφορά των «Sopranos» υπό μορφή κινηματογραφικό prequel, έσκασε το σίκουελ του «Sex and the city», αναβίωσε το «Dexter» και μέσα στον Δεκέμβρη περιμένουμε στις οθόνες και την επιστροφή του «Matrix». Τόσο πολύ έχουν στερέψει οι παραγωγοί από ιδέες άραγε;
Με δεδομένα όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς για το ότι το HBO είναι έτοιμο να επαναφέρει ένα από τα πιο αγαπημένα (και για να είμαστε και δίκαιοι, από τα πιο υποτιμημένα) σίριαλ που έχουν παιχτεί στον αναμφίβολα πέρα για πέρα ποιοτικό του αέρα. Ο λόγος για το «Six Feet Under», μια σειρά που δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως αποτελεί μια από τις πιο εμπνευσμένες και λαμπρές στιγμές της αμερικάνικης τηλεόρασης και αντικειμενικά ένα από τα τρία μέλη της άτυπης «αγίας τριάδας» του ΗΒΟ μαζί με το «The Wire» και το «Sopranos».
Για την ώρα, το μοναδικό που έχει γίνει γνωστό είναι πως ο δημιουργός της σειράς Άλαν Μπολ έχει φτάσει σε συμφωνία με το ΗΒΟ για την αναβίωση του «Six Feet Under» και τίποτα άλλο. Για την ακρίβεια, φαίνεται πως ούτε οι ιθύνοντες της σειράς ξέρουν προς τα που θέλουν να το πάνε: θα είναι σίκουελ ή πρίκουελ; Ή μήπως κάτι εντελώς διαφορετικό; Θα δείξει… Όπως και να έχει η κληρονομιά είναι βαριά και το εγχείρημα απαιτητικό. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Πρόκειται άλλωστε για μια σειρά που μέσω της αποτύπωσης της καθημερινότητας μιας πέρα για πέρα δυσλειτουργικής οικογένειας που διατηρεί ένα γραφείο τελετών, προσέγγισε το ζήτημα του θανάτου και της διαλεκτικής σχέσης που έχει με κάθε πτυχή της ζωής και των ατελείωτων επιλογών που την καθορίζουν με τρόπο αριστοτεχνικό, με τρόπο που όμοιό του είναι δύσκολο να προσεγγιστεί ξανά στο μέλλον.
Ένα από τα στοιχεία μάλιστα που καθόρισαν το «Six Feet Under» ήταν η εντυπωσιακή του φόρμα: κάθε επεισόδιο ξεκινούσε με έναν θάνατο με εξαίρεση το τελευταίο επεισόδιο της σειράς, το οποίο πήγε κόντρα στους άτυπους εσωτερικούς κανονισμούς της και ξεκίνησε με μια γέννηση για να οδηγήσει εν τέλει σε ένα από τα καλύτερα και συγκινητικότερα φινάλε που είδαμε ποτέ στην τηλεόραση. Πραγματικά αδυνατεί κανείς να σκεφτεί ιδανικότερο τέλος από αυτό του «Six Feet Under» και άπαντες σταυρώνουμε δάχτυλα: ας ελπίσουμε, η νέα αυτή προσπάθεια να μην χαλάσει αυτό που βίωσαν όσοι είδαν πρώτη φορά εκείνο το συγκλονιστικό κλείσιμο…
