Η προηγούμενη δεκαετία, μια εποχή πραγματικής γιγάντωσης για το υπερηρωικό είδος στο σινεμά, ήταν αναμφίβολα η δεκαετία της Marvel. Και όμως, παρά το γεγονός ότι το σύμπαν της αναπτύχθηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, έλειπε από αυτό το περισσότερο διάστημα, ο πιο διάσημος υπερήρωάς του: ο Spider-Man. Όταν εν τέλει εμφανίστηκε ήταν ξεκάθαρο πως η Marvel προετοίμαζε την αλλαγή φρουράς της: ο «Αραχνάκιας» προετοιμάστηκε με μια ταινία πριν την κορύφωση του «Endgame» και με μια ταινία μετά από αυτό για να γίνει ο ηγέτης αυτού του υπερηρωικού κόσμου.
Η τρίτη ταινία με τον Spider-Man στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που κάνει πρεμιέρα αυτές τις μέρες στα ελληνικά σινεμά, με τίτλο «Spider-Man: No way home» αποτελεί ένα μεγάλο δώρο της Marvel στους φανατικούς φίλους όχι μόνο του δικού της σύμπαντος αλλά της κινηματογραφικής παράδοσης του Spider-Man εν γένει. Βαδίζοντας στα χνάρια του καταπληκτικού animation «Into the Spider-Verse» στο οποίο διαφορετικές εκδοχές του Spider-Man από διαφορετικά σύμπαντα ενώθηκαν, το «Spider-Man: No way home» επιχειρεί να κάνει το ίδιο κόλπο αλλά σε live action εκδοχή.
Η ταινία πιάνει το νήμα των γεγονότων από εκεί του άφησε το φινάλε της προηγούμενης με την πραγματική ταυτότητα του Spider-Μan να έχει αποκαλυφθεί σε όλο τον κόσμο. Και ο νεαρός υπερήρωας, απηυδισμένος από το γεγονός πως άπαντες γνωρίζουν πλέον πως είναι ο Πίτερ Πάρκερ απευθύνεται στον Doctor Strange, προκειμένου αυτός με ένα ξόρκι να βγάλει από την μνήμη όλων των ανθρώπων του κόσμου την αποκάλυψη αναφορικά με την ταυτότητά του. Όμως τα πράγματα θα πάνε στραβά και από το πουθενά θα ανοίξουν οι πύλες άλλων συμπάντων…
Ο Spider-Man θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα σωρό villain που ο ίδιος μπορεί να μην γνωρίζει αλλά το κινηματογραφικό κοινό ξέρει πολύ καλά: είναι οι αντίπαλοί των παρελθοντικών κινηματογραφικών εκδοχών του Spider-Man, τόσο αυτοί που συνάντησε στον δρόμο του ο Τόμπι Μαγκουάιρ στις κλασικές πλέον ταινίες του Σαμ Ράιμι όσο και αυτοί που συνάντησε ο Άντριου Γκάρφιλντ στο reboot που έλαβε χρόνια μερικά χρόνια αργότερα. Το καλό για τον Spider-Man ωστόσο είναι πως στο πλευρό του θα βρίσκονται και οι δυο τελευταίοι…
Είναι δεδομένο: η νοσταλγία θα χτυπήσει τρελά καμπανάκια, κατά τη διάρκεια του «Spider-Man: No way home» το κοινό θα χειροκροτήσει μπόλικες φορές. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που μια παρουσία του παρελθόντος θα κάνει την εμφάνισή της στην οθόνη για να πάρει μέρος στα τεκταινόμενα. Όπως φαίνεται, η Marvel είναι διατεθειμένη να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την έννοια του multiverse, των πολλαπλών δηλαδή συμπάντων, που έρχεται ως νέα τάση για να ενοποιήσει διαφορετικές κινηματογραφικές εκδοχές των ίδιων υπερηρώων. Το ερώτημα είναι: το κάνει καλά; Με εμπορικούς όρους δεν τίθεται συζήτηση: πολύ καλά. Με καλλιτεχνικούς; Εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο άβολα.
Το μεγάλο μειονέκτημα του «Spider-Man: No way home» είναι πως χρησιμοποιεί όλες τις φιγούρες του παρελθόντος καθαρά εργαλειακά για την πυροδότηση κινηματογραφικής νοσταλγίας και όχι ως μέσα προώθησης της πλοκής της ταινίας. Έτσι, από ένα σημείο και μετά το στόρι γίνεται καθαρά προσχηματικό, παύει να βγάζει ιδιαίτερο νόημα, χάνει κάθε ίχνος συνοχής και εν τέλει λειτουργεί απλά με γνώμονα το να αποτελέσει ένα μεγάλο εμπορικό κόλπο. Όχι ότι αυτό θα χαλάσει τους φίλους της Marvel ιδιαίτερα. Ωστόσο όσοι δεν είναι απόλυτα ταγμένοι στο σινεμά που κάνει μάλλον θα ξενερώσουν. Για την ακρίβεια, μάλλον θα δώσουν δίκιο στην πολυσυζητημένη φράση του Σκορτσέζε: αυτό δεν είναι σινεμά, είναι βόλτα στο λούνα παρκ.
Και τόσο το χειρότερο για τον ίδιο τον Spider-Man που δυο ταινίες πριν και συγκεκριμένα με το καταπληκτικό «Spider-Man: Homecoming» μας έψησε πως θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε πραγματικά κινηματογραφικά διαμάντια για το υπερηρωικό είδος. Τουλάχιστον το φινάλε ετούτης της τρίτης ταινίας κάπως μαζεύει τα πράγματα. Κάπως μας κρατάει ζεστούς ενόψει της συνέχειας του «Αραχνάκια» στη μεγάλη οθόνη. Κάτι είναι και αυτό…