Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι αξεπέραστος.
Θα χρειάζεται να φάμε πολλά ψωμιά ακόμα για να φτάσουμε στο μεγαλείο του.
Θα είμαστε τιποτένιοι, τυχάρπαστοι, αναλφάβητοι, απαίδευτοι μπροστά του.
Η πλέμπα που αρνούταν πεισματικά (και αριστοκρατικά) να γίνει μέρος της.
Όπως είχε κάνει στην ιστορική ερμηνεία του στο «Καλώς ήρθε το δολάριο», ο Ορφέας Ζάχος μας τα βρόντηξε κάτω κι έφυγε προ ημερών.
Και μας ανάγκασε σε μια τελευταία μεγάλη υπόκλιση στον διευθυντή της καρδιάς μας.
Στον νομάρχη που δεν ανέφερε με ποιανού κόμματος τη στήριξη είχε εκλεγεί, αλλά σίγουρα θα ήταν του ΠΑΣΟΚ.
Στον ασύγκριτο Κίμωνα, που λατρεύτηκε για μια σειρά από λόγους.
Όπως οι εξής:
Δεν καταδεχόταν να πάει υπάλληλος…
Συνολικώς με το θέμα δουλειά δεν ήταν ιδιαίτερα ζεστός. Πόσω μάλλον με πόστο που ΔΕΝ ήταν αξιωματούχου. Κουβαλώντας λοιπόν τον τίτλο του πρώην νομάρχη Αττικοβοιωτίας, τι να του πει η ΔΕΗ; Πώς να μην ξινίσει στο άκουσμα της λέξης «υπάλληλος»; Πώς να καταδεχθεί να το βάλει στο βιογραφικό του; Και πώς να μην εξετάσει με σκεπτικισμό (αφού έχει πετάξει το ταπεινό μολυβάκι για να σημειώσει με το σοφιστικέ στιλό του) τη θέση που του προτείνεται;
Τα βροντούσε κάτω κι έφευγε…
Δεν μιλάνε σε κάποιον σαν τον Κίμωνα σαν να ήταν ο πρώτος τυχών. Και αν για κακή τους τύχη το κάνουν, θα το μετανιώσουν. Σαν τον (ανάξιο, ανίκανο, άξεστο, κάθαρμα) τον διευθυντή. Τον κάποτε ασήμαντο υπαλληλίσκο, που όχι μόνο τον είχε επί δέκα ολόκληρα λεπτά όρθιο, αλλά του ζήτησε να κατεβάσει και φάκελο! Αναπόφευκτο (με αυτή την αντιμετώπιση κλητήρος) ν’ απασφαλίσει, να τα βροντήξει κάτω και ν’ ανακοινώσει θριαμβευτικά «παραιτήθην»…
Ακόμα και την τράκα την έκανε με στιλ…
Εξαιτίας της προσωρινής οικονομικής του στενότητας, αποφεύγει το περίπτερο. Δεν είναι της κλάσης του ν’ αντιμετωπίζει περιττές υπενθυμίσεις για το βερεσέ του τύπου «δεν σε βλέπω ζωηρό». Οπότε το (απαραίτητο και για το πρεστίζ του) σιγαρέτο το εξασφαλίζει (κι αυτό) από τον μεγάλο αδερφό. Όχι όμως μπασκλάς και σαν ζήτουλας. Ακόμα και την τράκα την πλασάρει σαν χάρη. Σαν… ρουσφετάκι, για το οποίο ευλόγως τον ευχαριστεί ο σκλαβωμένος Φίλιππας.
Ήταν προληπτικά κουρασμένος…
Ως υπέρμαχος της άποψης ότι δουλεύουν μόνο τα ρολόγια και τα κορόιδα, έχει δεχτεί με βαριά καρδιά τη θέση που του προτείνεται (βλέπε παραπάνω). Στη σκέψη και μόνο ότι θα εργαστεί είναι πτώμα. Δεν φτάνει λοιπόν που υποχώρησε και θα ξεκινήσει την επόμενη μέρα, δεν τον αφήνουν και να χαλαρώσει. Με το δίκιο του εξερράγη που ο Φίλιππας (σουρωμένος από τα καψούλια στην Τρούμπα) έκανε φασαρία και δεν σεβάστηκε τον μελλοντικό του ιδρώτα.
Δεν σήκωνε πολλά-πολλά…
Έχει δικαιωθεί πλέον ο αγώνας του. Έχει φτάσει στο αξίωμα που αξίζει στην πορεία και το κύρος του. Έστω και με μοναδικό υφιστάμενο τον αδερφό του, έχει γίνει πλέον διευθυντής. Και να ήθελε, δεν θα ταίριαζε πλέον στο προφίλ του να είναι προσιτός. Το επιβάλλει η θέση του να κόβει τα πολλά-πολλά. Γι’ αυτό ακόμα και στο διστακτικό ερώτημα «αν καθίσουμε στο γραφείο μου και μιλάμε χαμηλοφώνως θα σας ενοχλούμε;» ξεκαθαρίζει αδιαπραγμάτευτα «εκεί, όχι»!