Το ξημέρωμα της Δευτέρας, ο Μάικλ Κίτον έπαιρνε επιτέλους ένα βραβείο, αυτή τη φορά όμως δεν ήταν για ταινία, αλλά για σειρά. Η ερμηνεία του στη σειρά Dopesick του έφερε Χρυσή Σφαίρα για Ά Ανδρικό σε Μίνι Σειρά και…μας άνοιξε τα ματάκια.
Για όσους τυχαίνει να ασχολούνται με τα αμερικανικά ζητήματα και σκάνδαλα ή για όσους βλέπουν φανατικά ερευνητικές εκπομπές τύπου John Oliver, τότε το Dopesick είναι η σειρά που πρέπει να δείτε.
Τα τελευταία 25 περίπου χρόνια, ο αμερικανικός λαός που τόσο επιρρεπής είναι στα παυσίπονα πάσας μορφής, ταλανίζεται από τα οπιούχα. Το OxyCodin και το ViCodin άλλαξαν ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινότητας και οδήγησαν στο θάνατο περίπου 50.000 ανθρώπους την περασμένη δεκαετία. Μέχρι και το 2019 αυτή η κρίση ήταν στην κορυφή της επικαιρότητας.
Ξέρουμε όλοι τι σημαίνουν οι φαρμακευτικές. Ξέρουμε όλοι τι σαπίλα υπάρχει στη βάση του αμερικανικού συστήματος, σε οποιοδήποτε κομμάτι κι αν κοιτάξει κανείς. Είναι με διαφορά ο πιο διεθφαρμένος λαός δεδομένων όλων των εργαλείων που διαθέτει. Ναι, υπάρχει διαφθορά στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Κίνα. Είναι όμως ίδιοι οι πόροι;
Το Dopesick μας βάζει στα άδυτα μιας βιομηχανίας που λειτουργούσε αποκλειστικά με γνώμονα το κέρδος, με το ψευδοφαντασιακό ενός μεγάλου οράματος και που μόλυνε οτιδήποτε καλό υπήρχε. Αξιοπρεπείς επιστήμονες σύρθηκαν στον βούρκο της έμμεσης ανθρωποκτονίας τόσων ψυχών, γιατί κάποιοι ήθελαν να πλουτίσουν λίγο περισσότερο.
Οι ερμηνείες στο Dopesick ανήκουν στο μεγαλείο του σινεμά
Η φαρμακευτική Purdue, με πρωτοβουλία του γιου του ενός εκ των δύο ιδιοκτητών, ωθεί τα όρια των αναλγητικών σε σημείο μοιραίο και εισάγουν στην αγορά την οξυκοδώνη. Την παρουσιάζουν ως καλύτερη, πιο αποτελεσματική της μορφίνης. Και χτίζουν την πυραμίδα τους.
Μια πλειάδα φαρμακευτικοί αντιπρόσωποι, μυημένοι στο μονοπάτι του χρηματικού οφέλους, ξεχύνονται στα ιατρεία της Βιρτζίνια για να πουλήσουν. Έχουν στα χέρια τους σενάριο, γνωρίζουν προσωπικά στοιχεία για τους γιατρούς και τα εκμεταλλεύονται. Έχουν και την έγκριση του FDA στο χέρι τους, επομένως δεν δυσκολεύονται να πείσουν.
Όσο όμως περνάει ο καιρός και το οπιούχο αποδεικνύεται αναποτελεσματικό, αντί να δουν μήπως χρειάζεται αναπροσαρμογή, προτείνουν διπλάσια δόση. Κι όταν συμβαίνει το ίδιο, ξανά προτείνουν διπλασιασμό. Τα 10 γραμμάρια είναι ούτως ή άλλως πολλά, τα 40 και τα 80 είναι θανατηφόρα. Ο εθισμός είναι φυσικό επακόλουθο.
Μέσα από το Dopesick βλέπουμε όλη αυτή τη διαδρομή και παράλληλα με την ποιότητα της σειράς, λαμβάνουμε και τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα. Ναι, ακόμα και για εμάς εδώ, κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Είναι μια κοινωνική καταγραφή, μια αποτύπωση της πραγματικότητας της ζωής των ανθρώπων σε πολιτείες που βασίζουν την ύπαρξη τους σε ανθυγιεινά επαγγέλματα, όπως η εξόρυξη.
Και μαζί με αυτό, το Dopesick παραδίδει μια σειρά από ερμηνείες που θα περιμέναμε να δούμε στο σινεμά. Ελέω Μάικλ Κίτον, θυμίσει σε πολλά την ταινία Spotlight του 2015. Η σειρά του Barry Levinson έχει κινηματογραφικό στήσιμο.
Μάικλ Κίτον, Μάικλ Στάλμπαργκ, Κέιτλιν Ντίβερ, Ροζάριο Ντόσον, Γουίλ Πόλτερ αποδίδουν τους ρόλους τους με ευλάβεια και με μεθοδικότητα που συναντά κανείς σε ταινίες. Ειδικά ο Στάλμπαργκ είναι, δίχως υπερβολή, οσκαρικός. Αλλάζει τη φωνή του, τοποθετεί το σώμα του με τρόπο που υποδηλώνει στοιχεία της προσωπικότητας του ρόλου, ηθο-ποιεί σε όλο το φάσμα της έννοιας.
Στα 8 επεισόδια της μίνι σειράς, το Dopesick παραδίδει 8 περίπου ώρες (κάθε επεισόδιο είναι τουλάχιστον 1 ώρα κι αυτό έχει τη δυσκολία του) και χωρίς να χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα σκέψης ως προς τον θεατή, είναι μια ζόρικη αφήγηση. Γροθιά στο στομάχι. Και για τους Αμερικάνους ακόμα περισσότερο. Ξυπνάει ένα συλλογικό τραύμα.
Το Dopesick είναι ένα ντοκιμαντέρ ντυμένο ένδυμα μίνι σειράς και αυτό του δίνει κάτι σπάνιο για την εποχή: μια μοναδικότητα.