Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται πάντοτε τυχαία, κι αν ψάχνεις σε πολυόροφα, στα υπόγεια είναι η θέα. Το είχε τραγουδήσει ο Πασχάλης Τερζής και δικαιώνεται για άλλη μια φορά με τη σειρά Yellowjackets.
Είναι η σειρά που κανείς δεν είχε κυκλώσει στο ξεκίνημα της φθινοπωρινής σεζόν ως must see. Όχι εδώ στην Ελλάδα, μα και στην Αμερική. Και ξαφνικά, κάπου στο 3ο -4ο επεισόδιο, ανάγκασε όλες τις μεγάλες ιστοσελίδες να μιλάνε γι΄αυτή. Variety, Hollywood Reporter, Indiewire, Deadline, Collider, Screen Rant, όλες την αποθέωσαν.
Να σου και το 100% στο Rotten Tomatoes, να σου να στήνονται όλοι στο φινάλε που προβλήθηκε χθες και να κάνουν αναλύσεις για θεωρίες που θυμίζουν περισσότερο κάτι από Lost. Κι είναι και το timing.
Το Yellowjackets μπορεί να γίνει η σειρά που θα σε κάνει να αφήσεις τη φάβα το Manifest που επειδή είναι στο Netfllix, σου το κάνει εύκολο κι επειδή το έχεις τερματίσει, δε μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις το Manifest γιατί φοβάσαι πως δεν έχεις επιλογές.
«Πώς;», θα ρωτήσεις και θα έχεις και δίκιο γιατί η σειρά είναι του Showtime, αλλά γιατί υπάρχουν τα vpn;
Το Yellowjackets έχει αεροπλάνο, έχει πτώση, έχει επιβίωση, αλλά έχει και κανιβαλισμό, έχει δύο timelines και πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Ξεκινάει με σκηνή που δείχνει νεαρές κοπέλες, ντυμένες με δέρματα ζώων, να σκοτώνουν μια κοπέλα, να της αφαιρούν τα όργανα και στο τέλος του πιλότου, τρώνε τα όργανα της σαν συκώτια το Πάσχα.
Κι εκεί που μπαίνεις σε mood σειρών με το υπερφυσικό στοιχείο, στο δεύτερο επεισόδιο το γυρίζει σε μια πιο νορμάλ έκδοση, αλλά διατηρεί τον μυστηριακό της χαρακτήρα. Και περνάει μια σεζόν 10 επεισοδίων και σε κάθε επεισόδιο βλέπεις μια σειρά που δεν πάει για την κλιμάκωση, αλλά για την αντικλιμάκωση.
Συντηρεί ελάχιστα τα μυστήρια της και τα αποκαλύπτει ένα προς ένα στα τελευταία δύο επεισόδια, εκτός από το βασικότερο όλων. Μέχρι εδώ με τα spoilers.
Το Yellowjackets έχει μια κεντρική ιδέα που είναι πρωτότυπη και συστήνει μια διαφορετική αφήγηση. Αποφεύγει τις μεγάλες ανατροπές, προτιμάει τις πιο μικρές και δεν ακολουθεί μια πορεία σαν κι αυτές που έχουν συνήθως οι σειρές που μπλέκονται με τα διαφορετικά timelines. Δεν πάει προς την υπερβολή του να ανατρέπει το ανατρεπόμενο αέναα.
Αποφεύγει την πολυπλοκότητα και τις εκπλήξεις-μπάμπουσκα, που ανοίγεις μία και εμφανίζεται άλλη. Καλό το να μην περιμένεις κάτι, αλλά αυτό που έρχεται πρέπει και να δικαιολογείται μέσα σου, να μπορείς να το ακολουθήσεις. Δεν χρειάζεται πάντα να εμφανίζονται στοιχεία που να τα αντιλαμβάνεσαι μετά και να τα συνδέεις αφού σου έχει αποκαλυφθεί μια απάντηση.
Στο Yellowjackets πρώτα αποκαλύπτεται η απάντηση και μετά…απαντάται. Οι λύσεις των μυστηρίων που θέτει το σενάριο, οδηγούν στις πιο ευλογοφανείς καταλήξεις. Ποια είναι η Antler Queen, τι ρόλο βαράει ο Adam, ποιος εκβιάσει τις Σόνα, Τάισα, Μίστι και Νάταλι, όλα είναι ερωτήματα με απάντηση που θα μπορούσε να ξενερώσει.
Εν προκειμένω οι δημιουργοί της σειράς έχουν τέτοια εμπιστοσύνη στο laisser faire τους, που παίρνουν τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά τους κι όχι αυτόν που κρύβεται κάτω από τα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Κάθε σειρά είναι θέμα timing και κάθε σενάριο, πριν διαβαστεί, πρέπει πρώτα να έχει διαβάσει την εποχή του, να έχει μάθει που απευθύνεται. Αυτό όχι με την inspiration killing έννοια, αλλά με την πραγματιστική. Το να αφηγείσαι ιστορίες δεν είναι πάντοτε Game of Thrones, ούτε Witcher, ούτε Dark.
Με το Yellowjackets θα συμπορευτείς από το αληθινό στο μεταφυσικό, από το αληθινό στην παραίσθηση, από το αληθινό στο «γιατί συνέβη αυτό;» και θα το εκτιμήσεις αφάνταστα. Μεγάλα εύσημα λοιπόν στους Κάριν Κουζάμα, Άσλι Λάιλ και Μπαρτ Νίκελσον που έφτιαξαν μια σειρά αλληγορική και ταυτόχρονα ρεαλιστική, που παίζει με το μυαλό και ταυτόχρονα δεν θέλει να το ξεγελάσει.