Ένας αρουραίος μεσίτης στα σήμερα. Μια γάτα οραματίστρια κάπου στο μετα-αποκαλυπτικό μέλλον. Μια οικογένεια ανθρώπων 2 αιώνες πριν. Όχι, δεν είναι κάποιο ανέκδοτο, αλλά οι τρεις ιστορίες της ταινίας The House στο Netflix.
Είναι ένα stop-motion που δεν μπορεί εύκολα να το συνηθίσει το μάτι. Θυμίζει πολύ τον τρόπο που χειρίζονταν οι Σοβιετικοί τα animations τους που δεν ήταν ζωγραφιές σε κίνηση, αλλά τρισδιάστατες απεικονίσεις. Εδώ είναι σαν να έχουμε πάνικες κούκλες ή ξεφτισμένες μαριονέτες ή ζωντανά λούτρινα κουκλάκια.
Το The House είναι μια παράξενη ανθολογία goth-gaelic ρυθμού που συνδυάζεται με το πιο «σιβηρικό» και σιβυλλικό στοιχείο. Οι τρεις διαφορετικές ιστορίες είναι άχρονες, αν και έχουν ένα εποχικό πλαίσιο. Τίποτα όμως δε μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά.
And heard within, a lie is spun
Μια οικογένεια σε μια απομονωμένη έπαυλη. Τους επισκέπτονται μακρινοί συγγενείς. Ξαφνικά τα δύο κορίτσια είναι αιχμάλωτα στη σοφίτα. Οι καλεσμένοι είναι ηθοποιοί. Ο μπαμπάς γίνεται πολυθρόνα. Η μαμά γίνεται κουρτίνα. Όλα έχουν μια καφκική αύρα. Μια φωτιά τα τελειώνει όλα και τα κοριτσάκια έχουν προλάβει να βγουν έξω και να μείνουν στο κρυοπάγημα.
Then lost is truth that can’t be won
Κάποιες δεκαετίες μετά, ίσως και αιώνες, το ίδιο σπίτι κουβαλάει στα ενδότερα του την παλαιότητα, αλλά εξωτερικά είναι ολοκαίνουργιο. Ένας αρουραίος μεσίτης προσπαθεί να το πουλήσει. Το φροντίζει κάθε μέρα, ενώ ο ίδιος μένει στο υπόγειο. Μιλάει στο τηλέφωνο και τηλεφωνεί σε ένα πρόσωπο που για λίγο μοιάζει να είναι η σύντροφός του.
Όταν κάνουν την εμφάνιση τους δύο περίεργοι αρουραίοι και καταλάβουν το σπίτι δίχως να το αγοράσουν, ο αρουραίος αποδεικνύεται ότι μιλάει με τον οδοντρίατρο του και του τηλεφωνεί 15 φορές τη μέρα και τον αποκαλεί «μωρό μου».
Ο αρουραίος προσπαθεί να τους ρίξει ποντικοφάρμακο όταν καταφτάνουν στο σπίτι συγγενείς των καταληψιών, αλλά το τρώει όλο αυτός στο πρόσωπο και καταλήγει στο νοσοκομείο. Όταν επιστρέφει, του έχουν ετοιμάσει πάρτυ επιστροφής. Όλοι μαζί τρώνεσαν σαράκι το σπίτι και ο αρουραίος που είχε εξανθρωπιστεί, γίνεται ξανά αρουραίος: τρέφεται σαν έντομο, σαν τρωκτικό με οτιδήποτε. Το εξελικτικό στάδιο ακολουθεί μια πορεία αντίστροφη.
Listen again and seek the sun
Η Ρόζα η γάτα έχει στην κατοχή της το ίδιο σπίτι. Σε μια άλλη εποχή, ίσως και διάσταση. Και νοικιάζει δωμάτια στη Τζεν και τον Ελίας. Ο κόσμος έχει πνιγεί σε μια πλημμύρα θεϊκή και ελάχιστα σπίτια έχουν μείνει να επιπλέουν. Ο κόσμος είναι απέραντες Φιλιππίνες. Ελάχιστοι σε σπίτια, οι περισσότεροι σε βαρκόσπιτα.
Η Ρόζα ζητάει το ενοίκιο κάθε μήνα από τους δύο ενοίκους που έχουν βρει καταφύγιο στο σπίτι. Δεν πληρώνουν ποτέ. Δεν τους διώχνει ποτέ. Κάποια στιγμή, όταν καταφτάνει ο Κόσμος, ένας γάτος βγαλμένος από τον σαμανισμό, από το Θιβέτ, από τα υβριδικά άδυτα του Βούδα και του Κομφούκιου, η Ρόζα θα καταλάβει ότι σε έναν κόσμο που είναι ένας απέραντος ωκεανός, όσο κι αν κλειστείς σε τοίχους, το νερό θα σε βρέξει.
Το σπίτι γίνεται σύντομα ένα σπιτόπλοιο και η Ρόζα είναι καπετάνισσα. Απελευθέρωση. Αποχωρισμός του φόβου για το άγνωστο.
Το The House πειραματίζεται με τη σύνδεση του χρόνου με τον τόπο, με το σπιτικό και μπαίνει σε μια χορεία αφηγήσεων που αναδεικνύουν τον πνευματισμό και τη μεταφυσικότητα της οικίας. Είναι ένα παραισθησιογόνο μανιτάρι που καταναλώθηκε ασκαρδαμυκτί το The House. Και ο χρόνος παίζει τον κεντρικότερο ρόλο με το να είναι ανύπαρκτος.
Το σπίτι γίνεται μια εμμονή και στις τρεις ιστορίες και η εμμονή οδηγεί σε καταστροφή. Ο άνθρωπος αποκόβεται από τον τόπο. Το σπίτι συνδέεται με την ευημερία, αλλά και με το χαμηλό ταβάνι στις προσδοκίες. Είναι το εμπόδιο για όλα όσα θέλουν να πετύχουν και δεν τα φτάνουν. Ο φράκτης πριν την ουτοπία. Οι δύο ιστορίες τελειώνουν απαισιόδοξα.
Μια φωτιά σβήνει το παρελθόν. Μια εισβολή διαταράσσει το παρόν. Το νερό φέρνει ελπίδα για το μέλλον. Αλληγορικό όσο δεν πάει, χιουμοριστικό horror, το The House είναι μια ταινία που πρέπει να την αφήσεις να σε δαμάσει.
Το σενάριο της Έντα Γουόλς και η σύνθεση της ταινίας, θυμίζουν το Fantastic Mr. Fox του Wes Anderson ή το Isle of Dogs. Το The House είναι σαν ένα κουκλόσπιτο που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του θεατή.