Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η καθημερινότητα στις ΗΠΑ γύριζε διαρκώς γύρω από την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο του Βιετνάμ. Το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, τα κοινωνικά κινήματα, οι αγωνίες της μέσης αμερικάνικης οικογένειας που έβλεπε τα παιδιά της να επιστρατεύονται ήταν μόνο η «ορατή» πλευρά μιας συγκυρίας που είχε να κάνει με το Βιετνάμ. Διότι υπήρχε και η αθέατη. Και όσοι γνωρίζουν το όνομα του Φρανκ Λούκας μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό.
Ο Φρανκ Λούκας υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μαφιόζου στην Νέα Υόρκη των 60s. Εκμεταλλεύτηκε τον πόλεμο του Βιετνάμ «στήνοντας» μέσω αυτού έναν μυστικό μηχανισμό λαθρεμπορίου ηρωίνης και κάπως έτσι, έγινε ο απόλυτος βασιλιάς του ναρκεμπορίου. Η ηγεμονία του ήταν τόσο έντονη που αν και μαύρος κατάφερε να εκτοπίσει την ιταλική μαφία από το προσκήνιο του υπόκοσμου και να πάρει ο ίδιος και οι άντρες του τα ηνία.
Αυτή την ιστορία, την ιστορία του εμβληματικού Φρανκ Λούκας, αφηγείται μια από τις καλύτερες και ταυτόχρονα, μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες στην μεγάλη φιλμογραφία του Ρίντλεϊ Σκοτ. Όταν το 2007 έκανε πρεμιέρα στον κινηματογράφο το «American Gangster», ο πληθωρισμός σημαντικών ταινιών που προέκυψε εκείνη την χρονιά ανάγκασε το γκανγκστερικό έπος του Σκοτ να περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου.
Φυσικά, αυτό δεν ήταν μια καθολική κατάσταση: οι πιστοί οπαδοί του Crime Drama διέκριναν εξαρχής στην ύπαρξη του «American Gangster» την στόφα μιας πολύ σημαντικής ταινίας για το είδος. Με τα χρόνια δε, η φήμη της ταινίας μεγάλωνε αργά αλλά συστηματικά: όλο και περισσότεροι αντιλαμβανόντουσαν την γοητευτική 70s χροιά που καθόριζε το biopic αυτό. Πλέον, μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα: ελάχιστες ταινίες του 21ου αιώνα από το συγκεκριμένο είδος μπορούν να σταθούν με τόσες αξιώσεις πλάι στα «ιερά τέρατα» του παρελθόντος.
Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Διότι εκτός από τον Ντένζελ Γουάσιγκτον που δίνει ρέστα στον βασικό ρόλο υπογράφοντας μια από τις πιο πληθωρικές ερμηνείες της καριέρας του, στο πλάι του λάμπει και ένας άλλος σημαντικός ηθοποιός των καιρών μας, ο Ράσελ Κρόου. Εδώ ο Κρόου υποδύεται τον κατεστραμμένο στην προσωπική του ζωή αλλά πέρα για πέρα ικανό και παθιασμένο με την δουλειά του μπάτσο που ακούει στο όνομα Ρίτσι Ρόμπερτς και βρίσκεται στο διάβα του Φρανκ Λούκας.
Οι δυο τους συγκροτούν ένα εξαιρετικά λαμπερό και γεμάτη χημεία δίδυμο. Μια χημεία που λάμπει χωρίς καν οι δυο τους να μοιραστούν ιδιαίτερα πολλές σκηνές στην ταινία: στο μεγαλύτερο κομμάτι της δεν συναντιούνται καν, το ανθρωποκυνηγητό ανάμεσά τους το βιώνει ο καθένας από απόσταση. Αλλά υπάρχει μια κοινή ψυχοσύνθεση που ενοποιεί τους δυο χαρακτήρες, ένα πάθος και μια αποφασιστικότητα που κάνει τον θεατή να κατανοήσει πως αν η μοίρα δεν έφερνε αυτούς τους δυο τύπους σε αντίπαλα στρατόπεδα θα ήταν μάλλον κολλητάρια: το δίπολο που συγκροτούν είναι αντιπαραθετικό και ταυτόχρονα, αλληλοσυμπληρωματικό. Δεν είναι το γίνγκ και το γιάνγκ αλλά οι δυο διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Το επικό «American Gangster» του μάστορα της κινηματογραφικής αφήγησης, ένα crime drama που σε κρατάει στην τσίτα από το πρώτο μέχρι το 157ο και τελευταίο λεπτό του φιγουράρει στο Netflix. Και είναι ό,τι πρέπει για θέαση αυτές τις κρύες νύχτες. Ειδικά αν είναι κανείς οπαδός των αστυνομικών και μαφιόζικων ταινιών.