Το 1995 έγινε ένα μεγάλο μπαμ στον κινηματογραφικό χώρο του αστυνομικού θρίλερ: κυκλοφόρησε το ιστορικό «Seven», η ταινία που έμελλε να επηρεάσει κάθε αντίστοιχη του είδους της που κυκλοφόρησε έπειτα από αυτή και να συγκροτήσει το τέλειο δίπολο για τα αστυνομικά θρίλερ μαζί με την «Σιωπή των Αμνών».
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ο σκηνοθέτης που βρισκόταν πίσω από το θαύμα του «Seven» απέδειξε πως δεν ήταν ένας σκηνοθέτης – φωτοβολίδα, που θα ξεχνιόταν έπειτα από μια μόλις μεγάλη επιτυχία. Το «Fight Club» του υπήρξε ένα αληθινό ποπ φαινόμενο και ήρθε να προστεθεί πλάι στο «Seven» για να συγκροτήσουν το ντουέτο επιτυχιών ενός ανερχόμενου σκηνοθέτη: για χρόνια αυτό το ζευγάρι ταινίων ήταν το σήμα κατατεθέν της φιλμογραφίας του Φίντσερ. Για τους περισσότερους ήταν δυο αριστουργήματα που προέκυψαν back to back από τον εν λόγω δημιουργό.
Όσον αφορά το τελευταίο ωστόσο επρόκειτο για μια παρεξήγηση: ο Φίντσερ δεν έβγαλε back to back αυτές τις δυο ιστορικές ταινίες. Αντίθετα, στο μεσοδιάστημα ανάμεσά τους είχε κυκλοφορήσει και μια ακόμα, η οποία ωστόσο πέρασε σχετικά απαρατήρητη. Και αυτό για αδιευκρίνιστους λόγους. Διότι ήταν ένα περιπετειώδες θρίλερ γεμάτο ατμόσφαιρα και σασπένς, που σου κρατούσε την αγωνία στα ύψη μέχρι τους τίτλους τέλους του. Με δυο αστέρες του Χόλιγουντ που βρισκόντουσαν στα ερμηνευτικά ντουζένια τους: τον Μάικλ Ντάγκλας και τον Σον Πεν.
Παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστη συνθήκη ο λόγος που η ταινιάρα που κυκλοφόρησε ενδιάμεσα των δυο έργων – τοτέμ του Φίντσερ δεν πήρε την αναγνώριση που της αξίζει. Ο λόγος για «Το Παιχνίδι», που στριμάρει στο Netflix και σε περίπτωση που ψάχνεις ένα καλοδομημένο, μυστηριώδες και αγωνιώδες θρίλερ για να περάσεις το βράδυ σου αποτελεί την τέλεια επιλογή δίχως την παραμικρή αμφιβολία.
Η υπόθεση πάει κάπως έτσι: κεντρικός χαρακτήρας του «Παιχνιδιού» είναι ο Νίκολας Βαν Όρτον, που τον υποδύεται ο Μάικλ Ντάγκλας. Πρόκειται για έναν ζάμπλουτο πλην πέρα για πέρα μοναχικό άνθρωπο, εντελώς απομακρυσμένο από όλα τα πρόσωπα που κάποτε βρίσκονταν στη ζωή του. Ο Νίκολας κλείνει τα 48 του χρόνια την ημέρα που τον επισκέπτεται ο μικρότερος αδερφός του, ο Κόνραντ -δηλαδή ο Σον Πεν- και του κάνει δώρο γενεθλίων το τηλέφωνο μιας μυστήριας εταιρίας που οργανώνει ένα «παιχνίδι». Η περιέργεια του Νίκολας θα τον ωθήσει να ανακαλύψει περί τίνος πρόκειται και χωρίς καλά – καλά να το συνειδητοποιήσει θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα αγωνιώδες και αδιευκρίνιστο ανθρωποκυνηγητό από το οποίο, όσο κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να βγει.
Όλη η δύναμη του «Παιχνιδιού» είναι πως ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς ποιοι είναι οι κανόνες του και το γιατί ο κεντρικός πρωταγωνιστής περνάει αυτά που περνάει, ποιοι είναι αυτοί που τον κυνηγάνε και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Οικειοποιούμενος την οπτική ματιά του βασικού χαρακτήρα της ταινίας, ο Φίντσερ παίζει με τους θεατές του και όπως και ο χαρακτήρας του Μάικλ Ντάγκλας, οι τελευταίοι σύντομα σταματάνε να πιστεύουν πως εδώ έχουμε κάνουμε όντως με ένα παιχνίδι αλλά αντίθετα, με μια καλοστημένη παγίδα στην οποία ένας άτυχος και ανυποψιάστος τύπος έχει πέσει λόγω μιας παρεξήγησης (;).
Όλη η ουσία φυσικά βρίσκεται στο απρόσμενο plot twist που έρχεται προς το τέλος. Αλλά εδώ δεν είναι το μέρος που θα βρεις την απάντηση για αυτό…