Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι από τις πιο τρανές περιπτώσεις πως οι άνθρωποι εξελίσσονται. Κι αν τους δώσεις χρόνο, θα καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν για να βρουν κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό. Και με το The Batman κατακτά τον ίδιο του τον εαυτό.
17 χρόνια στις επάλξεις βρίσκεται ο Πάτινσον. Και στο άκουσμα του ονόματος του για να αναλάβει τον Batman και να πάρει τη σκυτάλη από τον Άφλεκ (αν μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο, αφού δεν ξέρουμε πια αν οι δύο αυτοί Batman είναι στο ίδιο timeline, στο ίδιο σύμπαν), δεν υπήρξε ούτε ενθουσιασμός, ούτε κατακεραύνωμα, όπως στην περίπτωση του Μπεν.
Από τα πρώτα trailer είχε φανεί πως ο Ματ Ριβς, σκηνοθέτης της νέας ταινίας, έχει προσδώσει σεναριακά στον ήρωα κάτι το καινούργιο, κάτι το διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Ο Batman του Πάτινσον είναι πιο κοντά σε αυτόν του Κίτον, αλλά απέχει κι απ΄αυτόν.
Με αυτό που δείχνει στην ταινία πάντως ο Πάτινσον, αν τον δούμε ακόμα μια φορά σε κάποιο sequel, είναι πιθανό να τοποθετηθεί τουλάχιστον στη δεύτερη θέση με τους ηθοποιούς που υποδύθηκαν τον Batman, πίσω από τον Μπέιλ, ίσως και να τον κοντράρει στα ίσια.
Εκεί που για μένα δεν υπάρχει ίσως, αλλά βεβαιότητα, είναι στον Πολ Ντέινο. Ένας ηθοποιός που το 2007 έπιασε το κινηματογραφικό κοινό από τον γιακά και του φώναξε μες στα μούτρα, εξαπολύοντας σάλιο, ότι είναι τρομερός, 15 χρόνια μετά κάνει κάτι ακόμα πιο εξωπραγματικό.
Το εμφανές ελάττωμα του The Batman και οι δύο ερμηνείες που αλλάζουν τα δεδομένα
Όπως στο There Will Be Blood των αδερφών Κοέν, έτσι και στο The Batman, ο Πολ Ντέινο καταθέτει ορισμούς για το πώς παίζεται ένας villain σε ταινίες υπερηρώων και μπορεί να στείλει την ερμηνεία του με wetransfer στον Σκορτσέζε και όλους τους σκηνοθέτες που χαρακτηρίζουν τις ταινίες της DC και της Marvel ανέμπνευστες.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως ο χαρακτήρας του Riddler μπορεί να βγάλει κάτι ίδιο με τον Joker του Χιθ Λέτζερ και σίγουρα του Χοακίν Φοίνιξ. Απ΄όλες τις ερμηνείες σε αυτόν τον villain, η πιο άρτια ήταν αυτή στη σειρά Gotham από τον Κόρι-Μάικλ Σμιθ. Ο Πολ Ντέινο προσφέρει στην ταινία έναν δεύτερο πόλο και επαναφέρει τις μνήμες του The Dark Knight.
Όχι, δεν πιστεύω καθόλου ότι υπερβάλλω. Και ο ισχυρισμός θα ήταν ακόμα πιο…θέσφατος, αν ο Ντέινο δεν εμφάνιζε το πρόσωπό του μόνο στο τελευταίο μισάωρο μιας ταινίας με διάρκεια 176 λεπτών. Πιθανότατα κάτι τέτοιο δε θα μπορεί να επαναληφθεί, γιατί δεν θα έχει τον ίδιο χώρο.
Στο The Batman έχουμε την αναμέτρηση του Μπρους Γουέιν με τα μυστικά του παρελθόντος, με τον Πιγκουίνο του Κόλιν Φάρελ, με τον Καρμάιν Φαλκόνε του Τζον Τουρτούρο και φυσικά τον Γρίφο του Πολ Ντέινο.
Η ταινία σεναριακά έχει αμελήσει αρκετά τους περισσότερους χαρακτήρες, αφήνοντας στην άκρη τον Batman και τον Γρίφο. Ο ντετέκτιβ Γκόρντον ειδικά, που τον υποδύεται ο Τζέφρι Ράιτ, και η Catwoman της Ζόε Κράβιτζ, είναι υποτονικοί και αυτό δεν είναι πρόβλημα ερμηνείας. Και οι δύο το ξεζουμίζουν με βάση το σενάριο που έχουν στα χέρια τους. Δε θα μπορούσαν να το πάνε παραπάνω.
Η σκηνή αρχής και το φινάλε που απογειώνουν το The Batman
Ο Μπρους Γουέιν γίνεται μια Τροία για τον Riddler που θέλει να τον χρησιμοποιήσει για να δείξει σε όλο το Γκόθαμ πως οι δημόσιοι λειτουργοί του είναι διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι. Και όλα οδηγούν στην τελική μεταξύ τους αναμέτρηση. Εκεί όπου ο Batman δεν είναι ένας υπερήρωας που μπορεί να τους αντιμετωπίσει όλους μόνος του. Είναι τρωτός στους γύρω και τρωτός στον εαυτό του.
Το The Batman έχει μια σεκάνς στο ξεκίνημα που δίνει τον τόνο και η αφήγηση του ήρωα σε αυτό το σημείο είναι τόσο υποβλητική που σε εισάγει στην όλη ατμόσφαιρα της Γκόθαμ και σε αυτό που θα δεις στη συνέχεια.
Η ίδια ατμοσφαιρικότητα, τα ίδια χαρακτηριστικά επαναλαμβάνονται και στην σκηνή με την οποία κλείνει η ταινία, για να γίνει μια πλήρης περιφορά γύρω από τον εαυτό του Μπρους Γουέιν.
To 9.1 που θα δει κανείς στο IMDB δεν είναι και τόσο αντιπροσωπευτικό, γιατί η ταινία έχει κάποια σχετικά έντονα κενά σημεία, αλλά δύσκολα θα την τοποθετούσα και κάτω από το 8.5. Ο Πάτινσον έχει πια μια καλλιτεχνική υπόσταση που του επιτρέπει να αυξομειώνει ψυχολογικές εντάσεις.
Έχει την ευκολία πια σε αυτές τις εκφράσεις που ταιριάζουν στα βιώματα του Μπρους Γουέιν και μπορεί να εκφέρει τα λόγια του με μεγάλο βάθος. Για καιρό συζητιέται πως οι ήρωες γίνονται αντιήρωες. Πως οι υπερήρωες γίνονται πιο ευάλωτοι. Ο Πάτινσον το αποτυπώνει στην πιο χαρακτηριστική του μορφή ως Batman.
Δεν χρειάζεται πάνω από δύο για να χορέψουν τάνγκο, δεν χρειάζεται πάνω από δύο για να έχεις μια σωστή ταινία για έναν σκοτεινό ιππότη. Ένα villain αντίβαρο δίνει την ισορροπία και καθιστά το The Batman μια ταινία άξια να πληρώσει κάποιος εισιτήριο για να την δει και στο τέλος να νιώθει ικανοποιημένος απόλυτα με την επιλογή του.
Και με τον τρόπο που κλείνει η ταινία, ανοίγει πολλές πόρτες για τη συνέχεια του DC Universe.