Είναι, πια, μια τηλεοπτική έννοια «συνώνυμη» με την Μεγάλη Εβδομάδα, καθώς δε νοείται να οδηγηθούμε στην Κυριακή του Πάσχα χωρίς να μας κρατήσει συντροφιά. Από την πρώτη φορά που προβλήθηκε στους κινηματογράφους στη χώρα μας (σε δύο μέρη, στα τέλη του 1978 και τον Απρίλιο του 1979), αλλά και μετέπειτα όταν… μετοίκησε στην τηλεόραση (στην ΕΡΤ, αρχικά, κι έπειτα σε MEGA, STAR και ΑΝΤ1, όπου και είναι το «σπίτι» της εδώ και 20 χρόνια), η συγκεκριμένη σειρά αποτελεί τηλεοπτικό θεσμό.
Ο λόγος, φυσικά, για τον λατρεμένο «Ιησού από την Ναζαρέτ», την πιο διαχρονική παραγωγή εποχής, που ειδικά στη χώρα μας έχει την τιμητική της εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια.
Άρτια στην κινηματογράφηση και τη φωτογραφία, το μουσικό χαλί και τη σκηνογραφία, η σειρά θεωρείται από πολλούς ένα ατμοσφαιρικό τηλεοπτικό αριστούργημα, με έξι κατόχους Όσκαρ να είναι μέρος του πολυδάπανου πρότζεκτ και τον (άγνωστο μεταξύ αγνώστων, τότε) Ρόμπερτ Πάουελ να «κλέβει» τον ρόλο του Ιησού μέσα από τα χέρια του Ντάστιν Χόφμαν και του Αλ Πατσίνο.
Το φιλμ των σχεδόν 7 ωρών βρίθει από μαγευτικές εικόνες κατάνυξης και σπουδαίες ερμηνείες, με τον σκηνοθέτη Φράνκ Τζεφιρέλι να καταφεύγει σε ουκ ολίγα τρικ προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και ν’ αποδοθεί με τον βέλτιστο τρόπο η εικόνα του Ιησού.
Το να πει κανείς πως το συνολικό αποτέλεσμα του «Ιησού του Ναζωραίου» (όπως τροποποιήθηκε, για μία μόλις χρονιά, ο τίτλος του φιλμ από το κανάλι του ΑΝΤ1) ήταν σχεδόν… θεϊκό δεν αποτελεί ύβρη που επισύρει βαριά τιμωρία, αλλά απτή σινεφίλ αλήθεια.
Ωστόσο, ακόμα και τέτοιες παραγωγές που μνημονεύεται για ολόκληρες δεκαετίες και σύμπασα η οικουμένη υποκλίνεται στο μεγαλείο τους, τα έχουν τα λαθάκια τους. Και η συγκεκριμένη σειρά δε θα μπορούσε ν’ αποτελεί εξαίρεση.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ορισμένα εξ αυτών βγάζουν πραγματικά μάτι και κανείς δεν (φαίνεται να) τα έχει προσέξει- ακόμα και στην Ελλάδα, που πρέπει να ξέρει απέξω τις ατάκες το 80% του πληθυσμού.
Το πιο χαρακτηριστικό ενδεχομένως εξ αυτών έχει να κάνει με την Μαρία Μαγδαληνή, την οποία υποδύθηκε εκπληκτικά η υπέροχη (και οσκαρική) Αν Μπάνκροφτ. Στην σκηνή λοιπόν που τα παιδιά μαζεύονται έξω από το σπίτι της με στόχο να την βασανίσουν, συναντάμε ένα σκηνοθετικό και σεναριακό ολίσθημα.
Τι βλέπουμε εκεί λοιπόν και πού έγκειται η «γκάφα»;
Ένα από τα αγόρια, θέλοντας να κάνει θόρυβο και να τρομάξει την Μαγδαληνή, πλησιάζει τη φωτιά που καίει και ρίχνει στην πύρινη αγκάλη της ένα πλαστικό μπαλόνι, το οποίο, φυσικά, σκάει μ’ ένα εκκωφαντικό «μπαμ».
Όλα καλά μέχρι εδώ, είπατε; Όχι ακριβώς: το πλαστικό, όπως είναι απολύτως λογικό, εκείνη την εποχή φυσικά και δεν υπήρχε και, ως εκ τούτου, η σκηνή είναι ελαφρώς… φάουλ.
Βέβαια, ένα μικρό λάθος δεν είναι ικανό για να πληγώσει ανεπανόρθωτα το αλαβάστρινο κινηματογραφικό προσωπείο του «Ιησού από την Ναζαρέτ»…
Δείτε παρακάτω το χαρακτηριστικό πλάνο στην αρχή του βίντεο: