50 χρόνια μετά το The Godfather I του Κόπολα, κάποιοι στην Paramount αποφάσισαν ότι έπρεπε να υπάρχει έτοιμη μια σειρά που θα περιέγραφε όλη την ιστορία γύρω από το πώς οδηγηθήκαμε σε ένα κινηματογραφικό θαύμα. Το The Offer είναι αυτή η σειρά.
Έχοντας κυκλοφορήσει ήδη τα μισά επεισόδια της πρώτης σεζόν, το The Offer έχει μετρηθεί από κοινό και κριτικούς, αλλά σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Δηλαδή το κοινό δείχνει ενθουσιασμένο με το τελικό αποτέλεσμα και οι κριτικοί μάλλον απογοητευμένοι, χωρίς όμως να υπάρχει κανείς που να εξηγεί ακριβώς τι περίμενε από το The Offer.
Πολλές φορές, πιστεύουμε, κάποιοι τείνουν να κρίνουν την αρχική ιδέα, τη σύλληψη, και λιγότερο το τελικό αποτέλεσμα. Ναι, σαν ιδέα φαίνεται αχρείαστη, αλλά στην πράξη δεν είναι και γι΄αυτό το 45% που βλέπει κανείς στο Rotten Tomatoes,
Ο Μάικλ Τόλκιν πήρε το βιβλίο του Αλ Ρούντι, παραγωγού που έγινε η αρχή για το The Godfather και έκανε κάτι που θα έπρεπε να κριθεί μόνο για τον τιμητικό του χαρακτήρα. Θα αρκούσε ένα ντοκιμαντέρ για την Paramount ώστε να τιμήσει την ταινία και τους δημιουργούς της. Δε χρειαζόταν μια σειρά. Με αυτό το σκεπτικό την κρίνουν όσοι τη βαθμολογούν χαμηλά. Όπως με το κριτήριο της σχέσης με τον Νονό την κρίνουν υπέρ το δέον αρνητικά.
Το The Offer εν τέλει είναι μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που η κεντρική ιδέα υποχωρεί και αυτό που μετράει, είναι η δομή της σειράς, πώς παραδίδει αυτό που τελικά θέλει να κάνει.
Όχι, δεν είναι κάτι σαν το Mank του Φίντσερ που εξιστορούσε το παρασκήνιο πριν από το Citizen Kane. Αλλά η σειρά έχει τη δική της καλλιτεχνική γοητεία, έχει σαφή άποψη και στα 4 από τα 10 επεισόδια που έχουμε δει μέσω της Cosmote TV δεν υπάρχει στιγμή που να βαριέσαι. Ούτε και για να πορωθείς, τύπου Assemble Avengers.
Αλλά υποθέτω ότι αυτό είναι και το σχέδιο της και αναμφίβολα είναι πολύ πιο πάνω από τις χαμηλές βαθμολογίες που τη συνοδεύουν. Όπως είναι και εντελώς λάθος η κριτική προς τη σειρά γιατί δεν αποτυπώνει στοιχεία από τη σημερινή εποχή, δηλαδή από τους κοινωνικούς ακτιβιστικούς αγώνες για την κατάρριψη από τη θέση τους τον κυριαρχών λευκών αρσενικών, όπως οι παραγωγοί των ταινιών, της σειράς.
Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι ο Αλ Ρούντι, ο ένας από τους παραγωγούς, που η δική του οπτική αποτυπώνεται στην αφήγηση κι ίσως γι΄αυτό πολλοί αντιμετωπίζουν τη σειρά κάπως σκωπτικά και τη θεωρούν μια αποτυχημένη προσπάθεια να μετατρέψει σε sitcom μια πραγματική καταγραφή.
Φυσικά το The Offer δεν είναι τίποτα τέτοιο. Και αδικείται γιατί δεν το αντιμετωπίζουν ως μια σειρά-ημερολόγιο όπως ήταν το The Feud για παράδειγμα που μιλούσε για την κόντρα της Μπέτι Ντέιβις και της Τζόαν Κρόφορντ.
Περιμένουν από τις προσωπικές αναμνήσεις του Ρούντι να βγει μια ολιστική εικόνα. Ανεδαφικό πέρα ως πέρα.
Το The Offer έχει κερδίσει το απλό κοινό γιατί ακριβώς αυτό περιμένει από τη σειρά. Να μπει στον κόσμο των παρασκηνίων, να δει πώς λειτουργεί μια βιομηχανία από το χαμηλότερο ως το υψηλότερο επίπεδό της. Πώς φτάνουμε από το τίποτα να έχουμε μια από τις 4-5 κορυφαίες ταινίες της τελευταίας 50ετίας.
Αυτή η περιέργεια και ιστορική δίψα καλύπτεται από το The Offer. Μάλλον όχι με ακραιφνώς μυθοπλαστική προσέγγιση, σίγουρα με αστοχίες σε κάποιες επιλογές, αλλά επ΄ουδενί δεν είναι ένα χάσιμο χρόνου. Ούτε είναι για πέταμα οι ερμηνείες των ηθοποιών (Μάιλς Τέλερ, Νταν Φόγκλερ, Τζούνο Τεμπλ, Τζιοβάνι Ρίμπισι, Τζάστιν Τσέιμπερς) και η σκηνοθεσία.
* Το The Offer είναι διαθέσιμο on demand στην πλατφόρμα της Cosmote TV. Επίσης, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από την έξοδο της πρώτης ταινίας του «Νονού» στους κινηματογράφους, το τριήμερο 19-21 Μαΐου στις 22:00, η Cosmote TV θα προβάλει, τις ταινίες «Ο Νονός», «Ο Νονός 2», καθώς και για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση, τη νέα εκδοχή του «Νονού 3», «The Godfather CODA: The Death Of Michael Corleone» με διαφορετική αρχή και διαφορετικό φινάλε από αυτό της ταινίας του 1990.