Ναι. Έπρεπε. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. Ο Τομ Κρουζ έπρεπε να τύχει αυτής της καθολικής επιβράβευσης για την καριέρα του. Το Top Gun: Maverick που στριμάρει εδώ και λίγες μέρες στο Netflix μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία που έχει κάνει, αλλά είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία.
Για την ακρίβεια το Maverick είναι μια ταινία καλύτερη από την πρώτη, αυτή πριν 36 χρόνια, και δεν συναντάμε συχνά τέτοια περίπτωση, το sequel να είναι τόσο καλύτερο από την πρώτη ταινία. Αλλά ο Τομ Κρουζ το κάνει όλο και πιο συχνά και είναι ο επικρατέστερος για να το επαναλάβει.
Με το Top Gun: Maverick ο Κρουζ γραπώνει την επιβράβευση που του αξίζει από το σινεμά εν γένει. Δεν ξεπουλήθηκε σε πλατφόρμες, συνεχίζει να κάνει τα Mission Impossible γιατί θέλει να προσφέρει δουλειά στους τεχνικούς, που θα αντικατασταθούν από CGI αν δεν συνεχίσει ο Κρουζ να κάνει όλα τα δύσκολα stunts και ενώ μπορεί να έχει τόσα κλισέ, τελικά ξεφεύγει απ΄αυτά.
Μοιάζει με κάποιο Mission Impossible το Top Gun 2, αλλά στη σημερινή εποχή όλα τείνουν προς την ένωση. Μοιάζει με ένα φιλμ που μιλάει για την κόντρα Αμερικάνων με έναν αόρατο εχθρό – Ρώσοι ή τζιχαντιστές – αλλά δεν είναι αυτό. Δεν υπάρχει κάποια αστερόεσσα να κυματίζει.
Ο Τομ Κρουζ υποδύεται ξανά τον Πιτ Maverick Μίτσελ γιατί θέλει να φωνάξει προς πάσα κατεύθυνση ότι στη δική του βάρδια το σινεμά θα ζει. Ίσως μετ΄επιβιώσεως και όχι διά του ευ ζην, αλλά θα ζει.
Σε μια σκηνή της ταινίας παίζει football με τους νέους και το σώμα του δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Αυτή η σκηνή δείχνει πως ο Τομ Κρουζ δε θα αφήσει ποτέ το παλιό να αντικατασταθεί από ένα άψυχο καινούργιο. Θα συμβαδίσουν, θα συνυπάρξουν, το νέο θα σώσει το παλιό, δεν θα το σκοτώσει ενώ κείτεται.
Ο Πιτ Μίτσελ δεν έχει αλλάξει. Παραμένει ένας πιλότος που θα κάνει αυτό που πρέπει για να σώσει τους άλλους. Παίρνει πάνω του τα βάρη. Στο Maverick καλείται να μάθει σε 12 κορυφαίους ιπτάμενους να χειρίζονται F-16 για να πάνε σε μια αποστολή που μοιάζει με αυτοκτονία.
Κάπου προς την Ανατολή, προς την Ασία, υπάρχει στα βουνά ένα σημείο όπου κρύβονται ποσότητες ουρανίου τις οποίες κάποιος θέλει να διοχετεύσει στην ατμόσφαιρα, στο νερό. Θα πρέπει αυτή η ποσότητα να καταστραφεί. Σε αυτή την εκπαιδευτική διαδικασία ο Μίτσελ θα έχει μπροστά του και τον γιο του Γκους, τον Rooster. O Γκους ήταν ο wingman του και πέθανε εν ώρα πτήσης.
Η ταινία έχει πολλές συγκινήσεις, δεν κρατάς εύκολα τα δάκρυα σου και όλα είναι εξαιτίας του Τομ Κρουζ που δικαιώνεται στα μάτια του θεατή. Όταν το δεις, θα νιώσεις την ανάγκη να σηκωθείς και να πας να ψάξεις τον Κρουζ για να του πεις από κοντά ένα εγκάρδιο «μπράβο».
Ναι, έχει ένα προβλέψιμο happy end το Top Gun. Αλλά αυτό το περιμένεις. Κι έρχεται να συμπληρώσει την ανάγκη του Κρουζ να πορευτεί σε ένα μονοπάτι τεχνολογικών θρίλερ ή τεχνολογικού δράματος.
Το είδος σινεμά που κάνει ο Κρουζ είναι ταινίες δράσης. Αλλά οι ταινίες δράσης του είναι ό,τι πιο κοντινό σε σινεμά οσκαρικών προδιαγραφών. Για τη σκηνοθεσία, για τη φωτογραφία, για το τρομερό τραγούδι της Lady Gaga, για τον Τομ Κρουζ τον ίδιο, αυτή η ταίνια υπερβαίνει το προσδοκώμενο.
Με τον Κρίστοφερ ΜακΚουάρι στο πλευρό του, με τον οποίο συνεργάζονται εδώ και 12 χρόνια, ο Τομ Κρουζ κάνει ένα δικό του μανιφέστο και σε αυτό επισημαίνει ξανά και ξανά πως είναι αποκλειστικά ηθοποιός και κασκαντέρ.
Και τα δύο, ξέρει να τα κάνει υπέροχα. Το 5λεπτο standing ovation όταν προβλήθηκε στις Κάννες, δεν αρκεί για να περιγράψει αυτό που διεγείρει στον θεατή με την ταινία αυτή ο Τομ Κρουζ.
Το Top Gun στριμάρει στο Netflix και καλό είναι να το (ξανα)δεις. Και χαμένος σίγουρα δε θα βγεις στο φινάλε.