Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αν κάποιος ανέφερε τις λέξεις «γαλλικό σινεμά», υπήρχαν τρία ονόματα και οι φάτσες τους, που αυτόματα μας ερχόντουσαν σετ στο μυαλό με την εν λόγω φράση. Κατ’ αρχάς, ο Ματιέ Κασοβίτς, ο σκηνοθέτης που είχε γυρίσει το ιστορικό «La Haine» του 1995. Κατά δεύτερον, ο Βενσάν Κανσέλ, μετέπειτα σύζυγος της Μόνικα Μπελούτσι που ωστόσο εκείνη την εποχή ήταν γνωστός για την ερμηνεία του στο «La Haine». Και βέβαια, ο Ζαν Ρενό, ο άνθρωπος που ζωντάνεψε τον θρυλικό «Λεόν» στην ομώνυμη ταινία του 1994 από τον Λουκ Μπεσόν.
Με αυτά τα τρία ονόματα να βρίσκονται στις καλύτερες εποχές τους, η επιτυχία της ταινίας που τους «χώρεσε» και τους τρεις ήταν αναμενόμενη. Ο λόγος για τα «Πορφυρά Ποτάμια» του 2000, το γαλλικό αστυνομικό θρίλερ που έσπασε τα ταμεία όχι μόνο στη χώρα του αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, έφερε ένα (λιγότερο επιτυχημένο είναι η αλήθεια) σίκουελ και απέκτησε άπειρους θαυμαστές ανά τον κόσμο.
Ένα σωρό κριτικές χαρακτήρισαν τα «Σκοτεινά Ποτάμια» την γαλλική εκδοχή του «Seven» και εδώ που τα λέμε δεν είχαν πέσει και πολύ έξω. Ήταν άλλωστε η εποχή που το «Seven» είχε πρωτοπορήσει ως νεο-νουάρ και ένα σωρό παραγωγοί έψαχναν τον τρόπο να γυρίσουν μια ταινία με αναφορές σε αυτό. Ο Κασοβίτς μπορεί να περηφανεύεται πως κατάφερε να πετύχει την πιο πειστική δημιουργία εκείνης της κατηγορίας.
Το στόρι εξελίσσεται στις χιονισμένες γαλλικές Άλπεις, εκεί όπου καταφθάνει σε μία κωμόπολη ένας ντετέκτιβ προκειμένου να εξερευνήσει την μυστηριώδη δολοφονία ενός υπαλλήλου της βιβλιοθήκης του τοπικού Πανεπιστημίου. Ταυτόχρονα, μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, ένας άλλος ερευνητής «ξεθάβει» μια παλιά υπόθεση που αφορά τον αλλόκοτο θάνατο ενός μικρού κοριτσιού.
Οι δύο υποθέσεις μπορεί να μοιάζουν φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους αλλά θα αποδειχθεί ότι έχουν πολλά κοινά και θα φέρουν στο φως συγκλονιστικές αποκαλύψεις και καλά κρυμμένα μυστικά.
Η ατμόσφαιρα «μυρίζει» από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό «Seven» με τον Κασοβίτς να επιχειρεί με αφήγηση που προσομοιάζει σε αστυνομικό μυθιστόρημα να δομήσει το μυστήριο κομμάτι – κομμάτι λες και φτιάχνει ένα whodunit παζλ. Το σασπένς βρίσκεται στα ύψη, ένα plot twist που έρχεται σε αναπάντεχο σημείο δίνει άλλη αίγλη στην ταινία και γενικά, η ταινία σε κρατάει κολλημένο στην οθόνη μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Μεγάλο προσόν επίσης αποτελεί και η ερμηνευτική χημεία των δυο πρωταγωνιστών: Βενσάν Κανσέλ και Ζαν Ρενό (ως άλλοι Μπραντ Πιτ και Μόργκαν Φρίμαν…) συγκροτούν ένα αρχετυπικό δίδυμο ντετέκτιβ ενώ, επειδή ο Ματιέ Κασοβίτς έχει μελετήσει το είδος που υπηρετεί και αυτό κάνει μπαμ, το κοινωνικό κλίμα μιας επαρχίας όπου άπαντες κρύβουν κάτι και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται έρχεται να συμπρωταγωνιστήσει στα τεκταινόμενα και προσθέσει έξτρα σασπένς.
Τα «Πορφυρά Ποτάμια» μόλις ανέβηκαν στο Ertflix. Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να τα απολαύσει όποτε θέλει χωρίς να σπαταλήσει ευρώ. Και σε περίπτωση που κάποιο βράδυ έχετε όρεξη για αστυνομικό θρίλερ, ελάχιστες δημιουργίες μπορούν να αποτελέσουν καλύτερη πρόταση από αυτή….