Υπήρξε μια εποχή στο Χόλιγουντ που το μεγάλο, λαϊκό είδος ήταν το γουέστερν: στα 40s και τα 50s χτίστηκε μια μυθική περιγραφή της Άγριας Δύσης με σχεδόν μυθικές φιγούρες ηρωικών πιστολέρο που -σαν άλλοι υπερήρωες- εφάρμοζαν την δικαιοσύνη και προστάτευαν τις κοινωνίες από το κακό. Στα 60s ωστόσο υπήρξε μια αποφασιστική στροφή του είδους…
Ο Σαμ Πέκινπα και ο Σέρτζιο Λεόνε «αναποδογύρισαν» τη λογική του γουέστερν: στην Άγρια Δύση δεν υπήρχαν πια καλοί και κακοί αλλά μόνο συμφεροντολόγοι ημιπαράνομοι που μάχονταν μεταξύ τους σε ένα περιβάλλον που όδευε προς το τέλος του καθώς η αλματώδης άνοδος της βιομηχανοποίησης αντικαθιστούσε το σκληρό φόντο της Άγριας Δύσης. Εντελώς ειρωνικά, αν και η 60s στροφή του γουέστερν ήταν μια εσωτερική αποδόμηση του είδους, αυτές οι ταινίες το καθόρισαν εν τέλει.
Μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο που το 2017, όταν ο Τζέιμς Μάνγκολντ παρουσίασε την τελευταία περιπέτεια του Γουλβερίν στο σινεμά, με τον Χιου Τζάκμαν να υποδύεται για τελευταία τον χαρακτήρα που συνδέθηκε όσο κανείς άλλος μαζί του, ήταν ένα γουέστερν φόντο που επιλέχθηκε για τα τεκταινόμενα της πλοκής. Το «Logan» μπορεί να εξελίσσεται σε μια μελλοντική πραγματικότητα αλλά αποτελεί ένα ένδοξο πάντρεμα της υπερηρωικής παράδοσης με το είδος του γουέστερν: αρκεί μια ματιά στο τρέιλερ για να αντιληφθεί κανείς την συγγένεια της εν λόγω ταινίας με το είδος που κάποτε υπήρξε ό,τι για την σημερινή εποχή οι ταινίες με υπερήρωες.
Είναι πραγματικά πανέμορφο αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Μάνγκολντ στο «Logan»: όπως στα 60s γουέστερν έτσι και εδώ, η εποχή των μεγάλων (υπερ)ηρώων έχει τελειώσει οριστικά. Ο Λόγκαν έχει μείνει να φροντίζει τον πνευματικό του πατέρα και πάλαι ποτέ καθοδηγητή του από την εποχή των X-Men, Εξέβιερ και δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει πια τις παλιές εποχές. Οι υπερήρωες είναι μια ιστορία από το παρελθόν, σχεδόν ένας μύθος για τη σημερινή ανθρωπότητα, ο παλιός Γούλβεριν ζει αποσυρμένος και απονομωνένος χωρίς καμία προσμονή για την αναβίωση του παρελθόντος.
Η περιπέτεια στην οποία θα μπλεχτεί δεν διαφέρει και ιδιαίτερα από τις παλιές του ιστορίες βέβαια: θα πρέπει να προστατέψει ένα μικρό κορίτσι με τις δυνάμεις του από μια ομάδα κακών επιστημόνων που θέλουν να το κάνουν πειραματόζωο. Κλασικά, αρχικά δεν ψήνεται να αφήσει την ησυχία του αλλά εν τέλει, η ψυχοσύνθεση του υπερήρωα θα αναβιώσει και πάλι μέσα του και θα ριχτεί στην αποστολή…
Η τελευταία αυτή περιπέτεια του πιο εμβληματικού μέλους των παλιών X-Men είναι επί της ουσίας μια σπουδή πάνω στην λογική του θανάτου του (υπερ)ηρωισμού. Σε μια εποχή που η μαρβελική πρόταση για το είδος, καλογυαλισμένη και απλοϊκή, μανιχαϊστική και δίχως ίχνος κριτικής για την έννοια του υπερήρωα, ηγεμόνευε, το «Logan» ήρθε (σαν άλλο γουέστερν των 60s) για να αποτελέσει την σκεπτόμενη, εσωτερική αποδόμηση του είδους και ταυτόχρονα, να αποτελέσει μια πρόταση για το πως πρέπει να εξελιχθεί το είδος καθεαυτό: κατά πολλούς, υπήρξε για την Marvel ό,τι το «The Dark Knight» για την DC.
Βασισμένο πολύ χαλαρά -κυρίως σε επίπεδο concept και σχεδόν καθόλου σε επίπεδο πλοκής- στο εξίσου «γουεστερνικό» graphic novel με το όνομα «Old Man Logan», μέσα από την πεσιμιστική αλλά διορατική του οπτική, το έπος του Μάνγκολντ μάλλον θα μνημονεύεται ως τομή για το είδος του σε κάποια χρόνια. Αν έχεις βάλει Disney+ μπορείς να το δεις εκεί: τα «Avengers» θα μοιάζουν πολύ λίγα σε αξία μέσα στο μυαλό σου όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους του «Logan»…