Στα μέσα των 90s δεν υπήρχε άνθρωπος που όταν σκεφτόταν την Μισέλ Φάιφερ δεν την έκανε αυτόματα εικόνα ως Κατ-Γούμαν: ο ρόλος της στο «Batman Returns» είχε πολλαπλά οφέλη για εκείνη. Δεν εδραιώθηκε απλά ως πρωτοκλασσάτο όνομα ούτε απλά συνέδεσε το όνομά της με ένα από μια χαρακτηριστικότερες παρουσίες όλης της ποπ κουλτούρας: έγινε ευρέως κατανοητό πως ταλέντο σαν το δικό της συναντιέται εύκολα μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Πλέον, αναπολώντας την δεκαετία του ’90 διαπιστώνεται κάτι που εκείνη την εποχή κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει: η Μισέλ Φάιφερ κατάφερε όχι απλά να συνδέσει το όνομά της με έναν ακόμα ρόλο -και μάλιστα, απείρως λιγότερο φανταχτερό σε σχέση με εκείνον της ταινίας του Τιμ Μπάρτον- αλλά οριακά υπήρξε και ο χαρακτηριστικότερος της καριέρας της. Τουλάχιστον για όσους θυμόμαστε τι πανικός επικράτησε με την «Ασυμβίβαστη Γενιά» του 1995.
Ήταν φυσικά η εποχή που ακόμα γραφόντουσαν τραγούδια αποκλειστικά για να συμπεριληφθούν στο σάουντρακ. Και το «Gangsta’s Paradise» του Coolio, όπου στο βιντεοκλίπ ραπάρει έχοντας απέναντί του την Μισέλ Φάιφερ να τον κοιτάει με τσαμπουκαλεμένο και αποφασιστικό ύφος, εκτός από το ότι έπαιζε συνεχώς σε ραδιόφωνα, σε μαγαζιά, σε πάρτι, στο MΤV και όπου αλλού παιζόταν μουσική έδωσε στην ταινία τρελό hype από τα γεννοφάσκια της.
Μέσα στην χαλαρότητά της ωστόσο και την αναμφισβήτητη αύρα ποπ φαινομένου που αναδυόταν από την ταινία, στεγαζόταν και μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική και ταυτόχρονα μια προσπάθεια να πει μερικά πράγματα παραπάνω: να «περάσει μηνύματα» όπως θα έλεγε κανείς απλοϊκά. Και πράγματι, χωρίς να είναι κάποιο σοβαροφανές μανιφέστο αλλά αντίθετα, κρατώντας εξαιρετικές ισορροπίες στο ύφος της, η «Επικίνδυνη Γενιά» κατάφερε να είναι και σκεπτόμενη και ποπ ταυτόχρονα. Είναι, με άλλα λόγια, ένα από αυτά τα ωραία διαμαντάκια που προέκυψαν εκείνη την ασύλληπτα δημιουργική δεκαετία.
Η Μισέλ Φάιφερ έδινε ρέστα στο ρόλο της Λου-Αν, μιας πρώην πεζοναύτη των ΗΠΑ και νυν καθηγήτριας αγγλικών, που αφού παρατάει τον στρατό, ακολουθώντας το όνειρο της ζωής και αναλαμβάνει να διδάξει μια ομάδα εφήβων, που έχουν μεγαλώσει σε δύσκολες συνθήκες ζωής με τη μια αποτυχία να διαδέχεται την άλλη, θεωρώντας πως η ζωή δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει. Αποφασισμένη να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και φέρει την αλλαγή στη ζωή τους, παλεύει να τους προσεγγίσει, οδηγώντας πολλές φορές τους μαθητές της, αλλά και τον εαυτό της στα άκρα!
Η ταινία είναι επί της ουσίας μιας μεγάλη κριτική στο εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ. Πολύ μακριά από τις καλογυαλισμένες αποτυπώσεις του στις αμερικάνικες ταινίες, όπου συνήθως βλέπουμε χλιδάτα σχολεία και καλοζωισμένους έφηβους, εδώ γινόμαστε μάρτυρες της ζωής και των προβλημάτων παιδιών που ζουν στην σκοτεινή πλευρά του αμερικάνικου ονείρου, στις φτωχογειτονιές της χώρας, στα γκετοποιημένα λατινόφωνα και μαύρα σημεία των πόλεων. Και μέσα από την «Ασυμβίβαστη Γενιά» αντιλαμβανόμαστε πως όσο καλές προθέσεις και αν έχουν ορισμένα μεμονωμένα άτομα απέναντι στα παιδιά που πρέπει να σωθούν, το σύστημα που τα αγνοεί παραμένει πάντα ένας ασύλληπτα δύσκολος αντίπαλος.
Η «Επικίνδυνη Γενιά» μπορεί να μην είναι κάποιο ανυπέρβλητο αριστούργημα αλλά αν δεν δακρύσεις παρακολουθώντας το μάλλον δεν έχεις καρδιά. Αν δεν το απολαύσεις δε, μάλλον δεν σου αρέσει το σινεμά στην ολότητά του. Υπάρχει στο Disney+ και χαιρόμαστε πολύ για αυτό γιατί είναι η ευκαιρία να το απολαύσουμε ξανά…