Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, στο διχοτομημένο από το Τείχος ακόμα Βερολίνο, συχνάζουν Άγγελοι. Αιώνια πλάσματα και ας έχουν ανθρώπινη μορφή, κάθονται και παρατηρούν τους κατοίκους αυτής της γοητευτικής πόλης και μελετάνε τη φύση τους. Δεν την καταλαβαίνουν ακριβώς μα προσπαθούν. Δεν είναι τόσο εύκολο για αυτούς άλλωστε: δεν είναι θνητοί σαν εμάς, συνεπώς όσο ενδιαφέρον βρίσκουν στα συναισθήματά μας άλλο τόσο ακατανόητα τους μοιάζουν. Για την ακρίβεια, γι΄αυτό ακριβώς τα βρίσκουν ενδιαφέροντα.
Ο Ντάμιελ κι ο Κασιέλ είναι δυο Άγγελοι που κάθε βράδυ βρίσκονται στην κορυφή κάποιου κτιρίου και συζητάνε για τα όσα «ανθρώπινα» παρατήρησαν μέσα στη μέρα. Η καθαρά θεωρητική ματιά του Ντάμιελ ωστόσο απέναντι στην ανθρωπότητα θα διαταραχθεί μια μέρα. Είναι η μέρα που θα συναντήσει την Μαριόν, μια παριζιάνα ακροβάτισσα που εμφανίζεται στο τσίρκο που έχει κάνει στάση στο Βερολίνο. Για πρώτη φορά στην αιώνια ζωή του έχει την επιθυμία να δεθεί με έναν άνθρωπο. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να απαρνηθεί την αιωνιότητα, να γίνει άνθρωπος και ο ίδιος, να γίνει θνητός.
«Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Μα αν ο χρόνος είναι η ίδια η ασθένεια;», θα πει ο Ντάμιελ μπροστά στο μεγάλο δίλλημμα. Είναι η ιστορία του, η ιστορία του Ντάμιελ, του Άγγελου που επέλεξε να γίνει θνητός για να νιώσει το σώμα του να αναβαθμίζεται και τη ψυχή του να εξυψώνεται, που αφηγείται ο Βιμ Βέντερς στα «Φτερά του Έρωτα».
Είχε ήδη γυρίσει το αριστουργηματικό «Η Αλίκη στις πόλεις». Είχε ήδη γυρίσει το ανυπέρβλητο νεο νουάρ «Ένας Αμερικάνος φίλος». Είχε κάνει ένα σωρό ανθρώπους να κλάψουν με το «Παρίσι-Τέξας». Ποιος θα περίμενε ότι ο Γερμανός auteur, το πιο εμβληματικό μέλος εκείνης της γενιάς Γερμανών σκηνοθετών που ξεπήδησαν στα 70s καθορίζοντας για πάντα το γερμανικό σινεμά, δεν είχε παραδόσει ακόμα στο κοινό του την πιο σημαντική ταινία του; Τι και αν τα προαναφερθέντα δημιουργήματά του είναι τόσο μεγάλης αξίας, που άλλοι σκηνοθέτες θα εύχονταν να είχαν καταφέρει να γυρίσουν έστω ένα από αυτά;
Κι όμως: ήταν τα «Φτερά του Έρωτα» του 1987 που υπήρξαν για τον Βέντερς η μεγάλη ταινία της κινηματογραφικής του σταδιοδρομίας. Ερωτευμένος με το Βερολίνο και την τόσο έντονη πολιτικοποίηση και καλλιτεχνική ανησυχία που το καθόριζε τη δεκαετία του ’80, ο Βέντερς αγκαλιάζει την πόλη και παραδίδει μια ωδή στην πολυμορφία της. Αυτό φυσικά μόνο σε ένα επίπεδο. Διότι τα «Φτερά του Έρωτα» -όπως και όλες οι μεγάλες ταινίες άλλωστε- κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα και τα κάνει καλά.
Η έννοια της Ύπαρξης και η ματαιότητα που την καθορίζει, μια ματαιότητα που μπορεί να γίνει αφετηρία ρομαντισμού ή αφετηρία κυνισμού και ο Βέντερς έχει την δική του, προσωπική απάντηση. Η ανάδειξη του πόσο ψευδεπίγραφος είναι ο διαχωρισμός των διαφορετικών επιπέδων ανθρώπων: τα ίδια φιλοσοφικά ερωτήματα που θα ακουστούν σε ένα πανεπιστήμιο απασχολούν και τους κατοίκους των στενών διαμερισμάτων και αυτή είναι η κατάρα και η ευχή του ανθρώπινου είδους. Και φυσικά, ο Έρωτας και ολόκληρη η αντιφατικότητά του, ολόκληρη η παραδοξότητα του.
Τα «Φτερά του Έρωτα» απασχολούνται από όλους αυτούς τους προβληματισμούς. Και αν έχετε διάθεση να δείτε μια ταινία φτιαγμένη από το υλικό που αλλάζει το σινεμά, από εκείνο το υλικό που την καθιστά διαχρονική και επίκαιρη για πάντα, μπείτε στο Ertflix, τιμήστε την και δεν θα χάσετε.