Η καψούρα του Φαίδωνα Γεωργίτση με τη Ζωή Λάσκαρη στις «Θαλασσιές τις χάντρες» είναι από τις μεγαλύτερες του ελληνικού κινηματογράφου.
Ως αλανιάρης μπουζουξής και γόης της γειτονιάς, παθαίνει την πλάκα του με το πλουσιοκόριτσο που τραγουδάει στην απέναντι μπουάτ. Αυτό που συνέβη ωστόσο στο πανί δεν είχε και πολύ μεγάλη διαφορά απ’ αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα όταν οι δυο σπουδαίοι πρωταγωνιστές (και sex symbols της εποχής) συναντήθηκαν για πρώτη φορά.
«Γνωριστήκαμε το 1963 στον Ίλιγγο. Εγώ τότε ήμουν 24 χρονών και η Ζωή μόλις 20. Στην πρώτη συνάντηση μου δίνει το χέρι λέγοντας “χαίρω πολύ” και μου σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο. Αυτό ήταν, μαγεύτηκα. “Τι κορίτσι είσαι εσύ;” της λέω.
Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα σε κάθε ερωτική σκηνή προσπαθούσα να τη φιλήσω για όσο περισσότερο γινόταν. Το είχαν καταλάβει οι τεχνικοί και με πείραζαν», έχει εξομολογηθεί ο Γεωργίτσης.
Μπορεί λοιπόν στα τρυφερά ενσταντανέ να έδειχνε παραπάνω… ζήλο, αλλά ήταν μια εκ διαμέτρου αντίθετη σκηνή των δυο που έμεινε στην ιστορία:
Αυτή με το χαστούκι!
Παρόλο που ο συνάδελφος οργανοπαίχτης, Μεμάς (Γιάννης Βογιατζής) του χτυπάει συνεχώς το καμπανάκι, ο Φώτης έχει δαγκώσει γερά τη λαμαρίνα.
Έχει κλείσει τ’ αυτιά του σε μνημειώδεις ατάκες-προειδοποιήσεις, όπως «θα σπάσεις τα μούτρα σου», «είναι αλλιώτικο φρούτο και δεν ξέρεις να το φας» και «αυτό το κορίτσι είναι από άλλο ανέκδοτο, έχει μεγάλο φόρο πολυτελείας»…
Και έχει καταλήξει/καταντήσει να κάνει πραγματικότητα την ιστορική προφητεία «μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις…»!
Αν και θυσίασε ωστόσο το μεγαλύτερο σύμβολο τιμής και έγινε αιώνιο παράδειγμα του πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνδρας για μια γυναίκα, χλευάζεται από τη Μαίρη. Την ακούει να ξεκαρδίζεται και ν’ αναφωνεί «πώς έγινες έτσι»!
Και ξεσπώντας την οργή του για το γεγονός ότι τον αντιμετωπίζει ως «basse classe», της τραβάει έναν… φούσκο, για τον οποίο δεν ήταν προετοιμασμένη ούτε στην ταινία, αλλά ούτε και στην πραγματικότητα.
Αποκαλύπτοντας λοιπόν τον ρεαλισμό που ήθελε να δώσει ο σκηνοθέτης στην τιμωρία της «πρόστυχιας» (όπως ιστορικά την αποκάλεσε ο Φώτης), ο Γεωργίτσης έχει εξηγήσει: «H περιβόητη σκηνή με το χαστούκι γυρίστηκε μόνο μία φορά. Μία και καλή. Είχα εντολή από τον Δαλιανίδη το χαστούκι να είναι αληθινό. Η Ζωή δεν το γνώριζε αυτό.
Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα της σκηνής και της έσκασα το χαστούκι, ξαφνιάστηκε. Τα έχασε. Αυτό ακριβώς το ξάφνιασμα ήθελε να αποτυπώσει ο Δαλιανίδης. Πριν προλάβει να αντιδράσει, μπήκε στη μέση εκείνος: “Εγώ του είπα να σου δώσει αυτό το χαστούκι, σταμάτα. Συγχαρητήρια. Ήσουν εξαιρετική, καταπληκτική”».