Υπάρχουν ορισμένοι ηθοποιοί που δεν έπαιξαν ποτέ μεγάλους και εμβληματικούς ρόλους, γνωρίσαμε τις φάτσες τους σε συμπληρωματικές ερμηνείες και παρ’ όλα αυτά μάθαμε να τους εκτιμάμε και να τους θεωρούμε απολαυστικούς. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Πολ Τζιαμάτι: γνωρίζεις το πρόσωπό του, μένεις άφωνος με κάθε μικρή, δευτερεύουσα ερμηνεία που υπηρετεί αλλά ξέρεις ότι δεν θα κάνει ποτέ κάτι πληθωρικό κινηματογραφικά.
Ούτε φυσικά είναι κάτι τέτοιο το «Πλαγίως», η ταινία του 2005 που αποτελεί ένα από τα πολύ λίγα φιλμ με πρωταγωνιστή τον Τζιαμάτι και μάλλον το πιο χαρακτηριστικό του. Μια ταινία η οποία δεν φιλοδοξεί καν να μιλήσει δυνατά, αντίθετα, μιλάει χαμηλόφωνα και διακριτικά αλλά διακατέχεται από μια τόσο τρομακτική διεισδυτικότητα όσον αφορά τη θεματική της, που είναι αναπόφευκτο πως θα φωλιάσει για τα καλά στις ψυχές των θεατών που τους αφορούν αυτά που έχει να πει.
Η πλοκή είναι πέρα για πέρα απλοϊκή: Δυο φίλοι. 45άρηδες. Ο ένας υπήρξε διάσημος ηθοποιός κάποτε και μεγάλος γυναικάς. Τώρα παίζει μόνο σε διαφημιστικά και ετοιμάζεται να παντρευτεί. Ο άλλος είναι χωρισμένος και δεν ξεπέρασε ποτέ την πρώην γυναίκα του. Είναι μονίμως μελαγχολικός και ανασφαλής – το γεγονός ότι δεν αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα να δημοσιεύσει το βιβλίο του τα λέει όλα. Λάτρεις και οι δυο του καλού κρασιού, αποφασίζουν να κάνουν ένα ταξίδι στην κοιλάδα Σάντα Ινέζ, που είναι σπαρμένη με αμπέλια και παράγει τις καλύτερες μάρκες κρασιού. Κάτι σαν μπάτσελορ για τον γάμο του ενός εκ των δυο…
Το δίπολο που δημιουργεί η ταινία είναι καταπληκτικά δομημένο. Εκ πρώτης όψεως, οι δυο φίλοι δεν μοιάζουν να έχουν κανένα λόγο να είναι πράγματι φίλοι. Ο μεν μοιάζει ασυμβίβαστος με τη ζωή της ησυχίας και της ξεγνοιασιάς, γι΄αυτό και τον γάμο του δεν τον αντιμετωπίζει σαν βήμα προς την ευτυχία αλλά σαν μεγάλη, προσωπική αποτυχία. Ο δε ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι δεν είναι πια παντρεμένος και σε αντίθεση με την δίψα για ευκαιριακά πάθη του κολλητού του βρίσκει την ομορφιά σε πιο απλά πράγματα. Ταυτόχρονα, είναι πιο αυστηρός κριτής των πάντων σε αντίθεση με τον φίλο του που είναι ο ορισμός του φλου. Ξένοι χαρακτήρες εντελώς θα έλεγε κανείς.
Κι όμως: πρόκειται για μια τυπική ανδρική φιλία δυο ανθρώπων που βλέπουν τα χρόνια της μέσης ηλικίας να καλπάζουν απειλητικά προς τα πάνω τους. Και πολλές φορές, σε αυτές τις ηλικίες η συνείδηση ότι ανήκεις στην ίδια γενιά με κάποιον άλλο φτάνει και περισσεύει για να τα βρίσκετε. Ειδικά δε αν πρόκειται για δυο αποτυχημένους, όπως οι δυο πρωταγωνιστές. Στην προκειμένη περίπτωση το ξέρουν: τα διαφορετικά στοιχεία στο χαρακτήρα τους αντικατοπτρίζουν απλά τον διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της αποτυχίας τους.
Το «Πλαγίως» είναι μια ταινία γλυκόπικρη. Γλυκιά εξαιτίας της απλότητας των κινηματογραφικών της χαρακτήρων που σε αντιδιαστολή με τους περισσότερους κινηματογραφικούς χαρακτήρες είναι απλοί άνθρωποι σαν εσένα που τους παρακολουθείς. Πικρή διότι χωρίς την συνείδηση πως η ζωή δεν θα είναι ποτέ όπως ακριβώς την ονειρεύεσαι δεν θα τονιζόταν και η ομορφιά των γλυκών της στιγμών. Είναι τελικά, μια ταινία που πρέπει να δεις αλλά και μια ταινία που δεν θα σου αλλάξει τη ζωή. Και σε αντίθεση με κάθε άλλη ταινία που δεν θα σου αλλάξει τη ζωή, ετούτη την εκτιμάς για αυτό ακριβώς τον λόγο. Στο Disney+ θα την βρεις, μην την αφήσεις ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία.