Οκ, μου αρέσει τρελά ο Μπραντ Πιτ, ακόμα κι αν δεν είναι σε ταινία. Για πάρτη του δηλαδή το σκεφτόμουν σοβαρά να μην είμαι στρέιτ, όμως δεν περίμενα τίποτα το ιδιαίτερο όταν είδα πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 2022, το Bullet Train. Έκανα, ευτυχώς, ένα μεγάλο λάθος. Και μόνο χαρά (νιώθω) που το Netflix πρόσθεσε την ταινία στη λίστα του…
Το Bullet Train είναι μια απολαυστική κωμωδία δράσης. ΚΩΜΩΔΙΑ ΔΡΑΣΗΣ. Με κεφαλαία. Γιατί δικαιολογεί κάθε ένα από τα γράμματα αυτά στις περίπου δύο ώρες που διαρκεί. Έχει γέλιο που από ένα σημείο και μετά είναι ασταμάτητο, έχει δράση και την δράση της καλύτερης δυνατής μορφής: όχι απλωμένη σε μεγάλες εκτάσεις ή σε μεγάλους χώρους.
Όπως είναι η μουσική δωματίου, έτσι είναι και η δράση δωματίου που το εγκαινιάζω ως όρο, το πατεντάρω, το καπαρώνω, μη μου το κλέψετε αλήτες. Κι έχει και το έτερο που μου αρέσει, σου θέτει το χρονικό πλαίσιο που εξελίσσονται όσα βλέπεις, δίχως να χάνεσαι.
Όλα συμβαίνουν σε μια διαδρομή ενός Bullet Train από το Τόκιο στο Κιότο. Σε ένα βράδυ προς ξημέρωμα.
Σε αυτό το τρένο επιβιβάζονται οι εξής: ένας contractor που αναλαμβάνει παράνομες δουλίτσες που αφορούν συνήθως χρήματα, αλλά με κάποιο τρόπο καταλήγει να σκοτώνει κόσμο, δύο αδέρφια που επίσης αναλαμβάνουν ως freelancers δουλειές του υποκόσμου και έχουν μαζί τους τον γιο του αρχιμαφιόζου του Τόκιο, του Λευκού Θανάτου, μια Σφήκα, μια κοπελίτσα με αγγελικό πρόσωπο και δολοφονικές ικανότητες και ένας Ιάπωνας από τη μαφία του Λευκού Θανάτου που θέλει να σκοτώσει αυτή την κοπελίτσα γιατί έσπρωξε τον γιο του από τον τρίτο όροφο.
Στην πορεία της διαδρομής σε αυτό το θανατηφόρο κοκταίηλ, προστίθεται και ένας τρελαμένος Μεξικανός από ένα καρτέλ. Α, στο τρένο υπάρχει και ένα δηλητηριώδες φίδι που αν σε δαγκώσει, μετράς 30 δεύτερα, βουλώνουν όλες σου οι αρτηρίες και τα μάτια σου σκάνε με αίμα σαν μπουρμπουλήθρες.
Όλοι αυτοί θα βρεθούν να διεκδικούν το ίδιο πράγμα ή να ζητούν εκδίκηση ο ένας από τον άλλον. Πόσοι θα μείνουν ζωντανοί ως το τέλος της διαδρομής; Εκεί όπου περιμένει ο Λευκός Θάνατος για να πάρει τον γιο του και τα λεφτά του;
Το σενάριο είναι ανατρεπτικό, είναι τρομερά γραμμένο, λεπτομερές, ίσως σε κάποια σημεία πολύ τραβηγμένο, αλλά προσφέρει στη σκηνοθεσία την ευκαιρία να κεντήσει. Και ο Ντέιβιντ Λάιτς το κάνει.
Καθώς η ιστορία έχει μερικές χρονικές οπισθοχωρήσεις, μιας και θέλει να σου προσφέρει ένα στοιχείο που ολοκληρώνει την εικόνα για τη σκηνή που βλέπεις, καλείται να το κάνει από διαφορετική σκηνοθετική λήψη. Ας πούμε αυτό που συμβαίνει με το μπουκάλι νερό στο τέλος της ταινίας ή με το φορτηγό με τα μανταρίνια, είναι ένα από τα στοιχεία που ανεβάζουν επίπεδο την ταινία.
Και δίνουν και στους ηθοποιούς την ευκαιρία να δείξουν τις ικανότητες τους. Οι σκηνές του Μπραντ Πιτ που παλεύει με τον Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον είναι απολαυστικές. Όλα τα σημεία δράσης. Η Τζόι Κινγκ αποτυπώνει στο πρόσωπό της το cuteness της νεαρής κοπέλας μαζί με το θεοπάλαβο κομμάτι της δολοφόνου. Ο Μπράιαν Χένρι και η Ζάζι Μπιτζ το ίδιο.
Υπάρχουν και τα στοιχεία εκείνα στο σενάριο που φαινομενικά μοιάζουν απλώς αδιάφορα, αλλά έρχονται να κουμπώσουν. Όπως η γκαντεμιά του Πιτ. Ή η τύχη της Κινγκ. Ή το πάθος του Χένρι για τον Τομας το Τρενάκι που αποτελεί εν τέλει το κλειδί της όλης ιστορίας.
Το Bullet Train δεν έχει ούτε λεπτό που να θες να κοιτάξεις το κινητό σου, να τσεκάρεις το Insta. Ξεχνάς τα πάντα βλέποντας το. Και γελάς. Απολαμβάνεις. Αν θες να μιλήσουμε με αριθμούς, που χρόνια τώρα τους αποφεύγω για να κρίνω ένα έργο, θα σου έλεγα ότι το Bullet Train παίρνει δικαίως το 7.3/10 στο IMDB.
Και δεν ειναι τυχαίο πως με το που ανέβηκε στο Netflix πήγε καρφί στο Νο2 με τις πιο δημοφιλείς ταινίες της πλατφόρμας. Σίγουρα ειναι το Νο1 στο κέφι, θα κλάψεις από τα γέλια, εγγυημένα.