Υπάρχουν ιστορίες των κόμιξ και της λογοτεχνίας που για χρόνια οι οπαδοί τους περιμένουν πως και πως να τις δουν να μεταφέρονται στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Τις περισσότερες φορές, υπάρχει λόγος που κανείς δεν τολμάει να κάνει το καθοριστικό βήμα και να τις μεταφέρει: κάποια πράγματα λειτουργούν καλύτερα στο χαρτί παρά στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα, αν πράγματι γίνει η προσπάθεια το αποτέλεσμα είναι από απλά αξιοπρεπές μέχρι εντελώς κάκιστο: σπάνια, μια ιστορία που για χρόνια έμενε απλά στην κόμικ ή λογοτεχνική της, πρωτογενή μορφή κουβάλησε κατά τη κινηματογραφική ή τηλεοπτική μεταφορά της όλο το μεγαλείο της, ατόφιο. Από αυτό τον κανόνα φάνηκε πως δεν μπορούσε να ξεφύγει το «The Sandman».
Η εμβληματική κόμικ ιστορία του μεγάλου Νιλ Γκέιμαν που ξεκίνησε στα τέλη των 80s και ολοκληρώθηκε στα μέσα των 90s επιχειρήθηκε να γίνει σειρά από το Netflix το φετινό καλοκαίρι και όπως αναμενόταν ένα σωρό κόσμος στήθηκε μπροστά από την τηλεόρασή με το ενδιαφέρον στα ύψη. Εν τέλει, το αποτέλεσμα δεν ήταν αντίστοιχο των προσδοκιών.
Το στόρι πάει κάπως έτσι: Ο Μορφέας, γνωστός και ως Sandman ή Dream, είναι ο ηγέτης του βασιλείου του ύπνου και ο δημιουργός των ονείρων. Όταν φυλακίζεται από έναν Άγγλο μάγο για 100 χρόνια, το βασίλειό του καταρρέει, γεγονός που έχει οδυνηρές συνέπειες για μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας. Έτσι, πρέπει να βρει έναν τρόπο να δραπετεύσει, να αποκαταστήσει τις χαμένες ισορροπίες και μέσα σε όλα αυτά, να καταλάβει τους ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι πως αυτή η μεταφορά της διάσημης σειράς κόμικ από το Netflix έχει ορισμένες πέρα για πέρα απολαυστικές στιγμές, αλλά δυστυχώς, υποφέρει από άνισο ρυθμό και το κυριότερο, από άπειρο exposition, διαλόγους δηλαδή που είναι απλά προσχηματικοί και βρίσκονται εκεί μόνο για να εξηγούν πράγματα που η δραματουργία αδυνατεί να δείξει. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου αντάξιο των προσδοκιών.
Για μια ακόμα φορά μάλιστα, φαίνεται πως η διάθεση της πιστότητας στο αρχικό υλικό, ειδικά όταν αυτό έχει ήδη κριθεί πολύ δύσκολη στην κινηματογράφηση, μπορεί να αποδειχθεί εμπόδιο και όχι θετικό στοιχείο. Το αποτέλεσμα είναι να σου δίνεται η αίσθηση πως πέρα από την εξαιρετική ατμόσφαιρα που δομείται σε οπτικό επίπεδο, τα όσα βλέπεις είναι διεκπαιρεωτικά, δεν κουβαλάνε μια δική τους ψυχή, είναι μια στείρα μεταφορά.
Εν τέλει, είναι αμφίβολο πως αυτή η σειρά μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω στους οπαδούς του κόμικ αλλά και το αν μπορεί να κάνει όσους δεν έχουν διαβάσει το κόμικ να καταλάβουν τη μαγεία του.
Το «The Sandman» δεν είναι φυσικά μια σειρά για πέταμα – έχουμε δει πολύ χειρότερες. Είναι όμως μια σειρά που αδυνατεί να δικαιολήσει τον ντόρο γύρω της και μοιάζει καταδικασμένη να ξεχαστεί γρήγορα σε αντίθεση με το βαρύ σαν ιστορία όνομα που κουβαλάει…